Król Lew PBF

Raisa spokojnie weszła do swojej jaskini chcąc odpocząć po ciężkim i upalnym dniu. W danym momencie dziwnie się poczuła bo zakręciło w głowie w dodatku jeszcze mdłości. Po chwili spróbowała usiąść w kącie przy wejściu. W tej chwili zaczynała zastanawiać się czy jest przypadkiem w ciąży? Przypomniało się, że spędziła upojną noc z ukochanym wtedy zrobiła wielki oddech.
- Jeny jestem w ciąży - powiedziała do siebie z niedowierzaniem w głosie. Musi to powiedzieć partnerowi lub komuś bliskiemu. W takim momencie musi pobyć samej najlepiej pójdzie na szczyt skały.

z.t

Lwica dotarła o włąsnych siłach jeszcze żeby wejść na Lwią Skałę, aż dziwne że nikogo nie spotkała tymbardziej swoją kuzynkę Narie. Zapadła pod ziemię zapewne, czuła się trochę osaczona pod tym względem ale dziwne miała odczucia w takich okolicznościach. Zatrzymała się na ten moment chcąc spojrzeć na Lwią Skałę zastanawiając nad kilkoma kwestiami ale nie czas na rozmyślenia musi teraz odpocząć. Po chwili weszła do jaskini wtedy ułożyła się wygodnie na swoim legowisku czuwając i oddychając spokojnie.

A więc to tutaj. Legowisko w jednej z grot znajdujących się na masywie Lwiej Skały. A gdzieś w niej Raisa, spodziewająca się lwiątek, i to na dokładkę, w świetle najnowszych zmian, przyszłych spadkobierców tronu. Kiedy to wszystko się stało? Aż trudno było w to uwierzyć.
Widząc przed sobą wejście do groty doszedł do wniosku że nowa para królewska równierz chyba jeszcze się z tym nie oswoiła, w każdym razie nie na tyle by zająć należną im Jaskinię Królewską. Odetchnął głęboko i wkroczył do środka, sprawdziwszy najpierw co z duchem szamana.

Raisa czuwała cały czas w swojej jaskinii, do momentu jak usłyszała czyjeś kroki. Nie wiedziała czy to Thanatos czy ktoś chce ją odwiedzić. Po chwili próbowała zmienić pozycję ale niestety nie dało rady, ze względu na ciążę. Spokojnie oddychała przez nos. Potem ujrzała sylwetkę, czy to przypadkiem Athastan?

Zgodnie z radą Athastana jak i własnym rozsądkiem, rozwiał swoją widoczną formę i formie czystej energii (czy może też jakiegoś rodzaju materii, szamani wciąż nie są co do tego zgodni), popłynął w ślad za medykiem do jaskini rodzącej samicy. Zapowiadało się ciekawe widowisko. Na miejscu ujrzał białą lwicę, to zdecydowanie najgorsza barwa futra do późniejszego zmywania krwi.
Spróbował dać znać szamanowi, że jest na miejscu materializując się na krótką chwilę, tak aby biała nie zdążyła go dojrzeć, o ile oczywiście posiadała ku temu zdolności. Jeśli tak, widok nieboszczyka mógłby porządnie rozzłościć, szczególnie gdyby była przesądna.
Podpłynął bliżej, by przyjrzeć się pacjentce. W rzeczy samej, wszystko wskazywało na to, że poród zacznie się w niedługim czasie. Na razie samica wydawała się jednak spokojna, a jej oddech był w normie. Helmut wybrał więc miejsce pod sufitem z dobrym widokiem zarówno na medyka jak i pacjentkę i czekał na rozwój wydarzeń.

Przyfrunęła tu za Gunterem, owszem zniknął jej z oczu gdy zdematerializował się ale nie zmieniało to faktu, że jakoś czuła wewnętrznie, że jest tam w środku. Sama poczyniła kilka kroków naprzód zatrzymując się w wejściu i zaglądając do wnętrza. Oczy potrzebowały chwilę czasu by przywyknąć do półmroku. W tej jaskini nie było prześwitów w suficie jak w poprzedniej.
W końcu dostrzegła dwie sylwetki, słabo ugrzywionego samca i szarej samicy. Tak w tym świetle wydawała jej się być mocno szara a nie biała. Wyglądała niczym ulana kluska z tym wielkim brzuchem. Zaprawdę groteskowy widok. Nie to co ptaki, które znosiły jaja.
- Uoo, moja droga musi ci być naprawdę ciężko.- Zapiała kurtuazyjnie, unosząc wyżej głowę by widzieć jeszcze więcej. - Ale nie obawiaj się, są tu sami specjaliści by ci pomóc i załagodzić bóle. Ani się obejrzysz a będziesz matka zdrowych pisklątek.
Mimo wszystko zachowywała niezbędny dystans by w razie czego uniknąć niespodziewanego ataku. Nie dostała również jeszcze pozwolenia by mogła od tak sobie podejść do obcego gatunku.

Lwica poruszona sytuacją zauważyła, że wszyscy zebrali się w legowisku czyżby faktycznie wiedzieli o narodzinach młodych? Najwyrazniej musieli dowiedzieć się od innych lwic lub lwów. Spokojnie rozejrzała się widząc Nubiana, miała wrażenie że ktoś tu jest ale nie widziała tak naprawdę. Ucieszyła się na słowa.
- Dziękuję - rzekła uśmiechnięta do niej. W takim momencie zaczynały odchodzić wody u lwicy. Lwica ciężko oddychała i jakby nie patrzeć to było dość nieprzyjemne.

Ciepło, ciemno, cicho i trochę tłoczno. Chociaż chyba jednak nie do końca... To znaczy tłoczno było jak najbardziej, ale coś zaczynało się ruszać. No i na dokładkę z jednej strony pojawł się różowawy blask, w którego to kierunku zaczął się właśnie przesuwać, pozostawiając za sobą dotychczasowe życie, oraz siostry i braci.
Definitywnie nadchodziła jakaś zmiana...