Król Lew PBF

Sverir pisze:Zmęczył się wędrówką. Starał się iść szybko jak tylko mógł, ale nie miał tak wiele sił by nieprzerwanie iść z ciężarem lwicy. Rozejrzał się, nadstawił uszy, nasłuchując odgłosów niebezpieczeństwa i wreszcie zatrzymał się we wgłębieniu skalnym, które otaczało ich od trzech stron. Pogładził lwicę po zakrwawionej głowie, czule muskając palcami szare futro. Widział, że lwica oddycha, miał też wrażenie że odzyskuje przytomność.
-P-piękna... - wyszeptał. Mowa przychodziła mu łatwiej niż dawniej. Jego głos nie był tak ochrypły, a język nie odmawiał mu posłuszeństwa tak często. Od wizyty Ureyzy rozmawiał z cieniami i echem, mając nadzieję, że lamparcica o oczach jak niebo wróci do jego jaskini. Nigdy jednak nie wróciła.
- Obudź s-się p-p-piękna - szepnął ponownie na tyle cicho by zazdrosne echo nie pochwyciło jego słów. Zdjął brudne zawiniątko z szyi i otworzył je nieco, wypuszczając ze środka światło kryształu. Oświetlił twarz lwicy i westchnął ze smutkiem widząc w jakim jest stanie. Schował światło z powrotem aby ona nie zobaczyła jego twarzy. Nie potrzebował go by poruszać się w tunelach. Znał je na tyle dobrze, że mógł kierować się dźwiękami echa i muskaniem powietrza, które czuł na pysku. Zanim jednak ruszą dalej, muszą odpocząć.
@Lyanna, choć ranna i wycieńczona, odzyskiwała przytomność. Kiedy jednak otworzy oczy, nie zobaczy nic w otaczającej jej ciemności, a jedyne co poczuje to łapa delikatnie dotykająca jej ciała.

Sverir pisze:Poruszyła się. A więc już nie śpi.
- T-t-teraz j-jesteś z-z-ze mną. - wydukał, starając się brzmieć uspokajająco.
- Żywi t-tu nie p-p-przychodzą. T-tylko my. J-j-esteś teraz z-ze mną. - pogładził znów jej głowę. Biedną, poranioną, zakrwawioną głowę. Gdyby nie zasłaniająca jej twarz krew, byłaby bardzo ładna. Nie tak ładna jak Ureyza, ale nie spodziewał się by jakaś inna istota mogła być tak piękna.
- P-p-pomogę. - wyszeptał. Ruch i szelest łap po kamieniu sugerowały Lyannie, że nieznajomy się przemieścił. Nie widziała go, ale nawet w pełnym świetle jego wygląd niewiele by powiedział o swoim właścicielu. Zdeformowane ciało nie pozwalało nawet określić do jakiego należy gatunku. Po chwili znów znalazł się przy niej, trzymając w łapach miękki, wilgotny mech. Przy jego pomocy zmywał krew z sierści lwicy, wykonując jak najdelikatniejsze ruchy by jej nie skrzywdzić.
-Boli? - zapytał z troską.

Sverir pisze:Postarał się jak mógł aby oczyścić rany lwicy. Mieszkając na stałe w wilgotnej pieczarze, dzielonej z rybkami i nietoperzami, wiedział że niedobrze jest pachnieć krwią, a tym bardziej pozostawiać otwartych ran. Lepiej nie pobudzać apetytu rybek. Przesiąknięty krwią mech upchnął głęboko pod kamieniami żeby zapach nie rozszedł się zbyt szybko.
- P-piękna - powiedział znów, obchodząc ją dookoła na palcach, czyniąc minimalny jedynie hałas swoimi miękkimi krokami.
- Mmm-masz s-s-siłę iść? P-przed nami d-droga w dół. N-nie ma dla nas miejsca n-na świecie. T-t-tylko p-pod nim. - pokiereszowany pysk lwicy sprawił, że poczuł z nią więź. Czuł, że ona go zrozumie. Musiał tylko o nią zadbać.
- Z-z-zaraz w-wrócę. - powiedział, na pożegnanie muskając jej policzek. Przyniesie jej jedzenia żeby nabrała sił.

~ Sverir odchodzi na czas około kilku godzin, które pozostawionej w ciemności Lyannie zdają się trwać wieczność ~

Sverir pisze:Cóż, może faktycznie nie było go trochę dłużej niż zakładał lecz znalezienie czegoś zdatego do jedzenia, tak głęboko pod ziemią nie było łatwym zadaniem. Poza tym nie zamierzał się śpieszyć wszak dobrze wiedział iż @Lyanna prędzej się zgubi wśród korytarzy niż mu ucieknie. Tak więc spokojnie skupił się na tym co przed sobą postawił No i dobrze bo po kilku godzinach w końcu zdołał złapać jakiegoś kretowatego. Co prawda nie można było powiedzieć, że owy łup nadawał się na porządny posiłek ale chociaż na trochę, powinien dodać lwicy sił. Zatem nie zastanawiając się, Sveir ruszył z powrotem do swojej "pięknej".
- J-już jestem - odparł, oznajmiając samicy swoją ponowną obecność, po czym zbliżywszy się do niej, położył tuż przed jej łapami to z czym przyszedł.
- Mm-masz, przed dalszą d-drogą powinnaś coś zz-zjeść - dodał, muskając jej policzek

Sverir pisze:- No moja p-piękna... chy-ba zasłużyłaś na to a-aby zaczer... pnąć świeżego po-powietrza - odparł, niczym rodzic chwalący swoje dziecko po czym powolnym krokiem ruszył jednym z tuneli. Oczywiście szedł na tyle powoli aby jego towarzyszka mogła za nim nadążyć. Szedł, szedł i szedł aby w końcu ujrzeć przed sobą światło świata zewnętrznego. Co prawda sam lubił bardziej przebywać pod ziemią ale w końcu czego nie robi się dla ukochanej (za taką właśnie uważał królową szkarłatnych) Jednak kiedy właśnie miał powiadomić o tym fakcie samicę, stało się coś niespodziewanego. Mianowicie ni stąd ni zowąd, ziemia w tunelu nagle się zatrzęsla, odrywając przy tym kilka kamieni ze ściany. No i pech chciał, że jeden z tych właśnie kamulców trafił Sverira w głowę, który to momentalnie padł na ziemię.
- Auuu, p-piękna po-pomóż mi... - mruknął jeszcze niewyraźniej niż zwykle. Lecz mimo tego liczył, że lwica go zrozumie i mu dopomoże.