Król Lew PBF

Kolejne dni mijały na przygotowaniach i rozmyślaniu nad właśnie powstającym klanem, lecz nie tylko, bowiem coś innego szybko zaczęło zaprzątać głowę Alfajiri. O ile początkowo mogła zwalić swoje dziwne samopoczucie na cokolwiek innego, tak, kiedy jej brzuch zaczął zauważalnie rosnąć nie miała już żadnych wątpliwości, czym skończyła się tamta upojna noc w towarzystwie Chestera. Dla fiołkowookiej ciąża była oczywiście niezwykle ważnym przeżyciem, lecz trzeba przyznać, że mimo trudności z nią związanej, zdecydowanie z kategorii tych z pewnością pozytywnych. Wydawało jej się, iż po tych wszystkich niepowodzeniach los w końcu się do niej uśmiechnął. Wreszcie będzie miała nie tylko swój klan, ale też i własną rodzinę. Jak wiadomo oba te aspekty życia są niezwykle ważne dla każdej samicy. Oczywiście i jedno i drugie oznaczało wiele obowiązków, niemniej teraz widziała przyszłość w samych jasnych barwach. Jej życie właśnie miało się odmienić. Już nigdy nie będzie czuć się samotna.
Była spokojna i poniekąd podekscytowana.

W końcu nadszedł ten moment, na który czekała przez cały ten czas z wyczekiwaniem, lecz również lekkim niepokojem. W końcu mogło być całkiem niełatwo.
Skurcze, z każdą chwilą przybierające na sile, jasno dały jej do zrozumienia, że jej potomstwo niebawem przyjdzie na świat. Samica, od czasu do czasu stęknąwszy z bólu zmusiła się jednak by wrócić z powrotem do legowiska, choć szczerze mówiąc miała ochotę położyć się tam, gdzie wcześniej stała. Jednakże zdawała sobie sprawę z tego, że byłby to najgorszy z możliwych pomysł. Młode musiały przyjść na świat w bezpiecznej jamie, gdzie nie dopadną ich żadne drapieżniki zwabione zapachem krwi, czy ich popiskiwaniem.
Po wejściu z powrotem do jamy położyła się, oddychając głęboko, starając się nie myśleć o bólu ani nie dopuszczać do siebie żadnych obaw, zamiast tego skupiając się na bardziej pozytywnych myślach o niewielkich, cętkowanych kulkach, które niebawem spoczną koło niej...

Nagle zrobiło się zimno. Za zimno. Lepiej było tam, gdzie byłam wcześniej. Pisnęłam parę razy, by wyrazić, że chce tam wrócić, ale ponieważ nie mogłam wrócić, zaczęłam się odczołgiwać. Poczułam bijące ciepło, gdzieś blisko. Podeszłam tam, do mamy, bo czułam, że tam muszę iść. Weszłam pod jej łapkę, otulając się miękkim futrem. Od razu lepiej. Zamknęłam oczy, ale po chwili coś poczułam. Coś jakby w środku. Mój mały brzuszek mnie bolał. Byłam głodna, ale nie chciało mi się wstawać. Jednak ciągle to czułam. Podeszłam, więc to brzucha mamy i zaczęłam czegoś szukać. Przeczuwałam, że coś tam jest. Kiedy to znalazłam, od razu było lepiej. Nie czuć było tego w brzuchu. Kiedy skończyłam położyłam się na plecy i znów zamknęłam oczy. Kichnęła też raz.

W przeciwieństwie do siostry nie spieszyło mi się. Opierałem się ile się dało aby nie wylądować gdzie ona. Teraz było tutaj o wiele więcej przestrzeni. No niestety moja długa droga nie była taka gładka. Moje opieranie się na pewno nie przysporzyło uśmiechu na obliczu matki. W końcu jednak i ja pojawiłem się an tym świecie. Czarna kulka o złotych ślepkach. Rozejrzałem się, było tutaj ciemno. Ale czułem znajomy i miły zapach, powędrowałem bliżej aby przyczepić się do jednego z sutków, nie zważałem na siostrę, a co się będę!

Chester robił, co mógł, aby zapewnić swojej partnerce potrzebne wsparcie, gdy tylko dowiedział się, że spodziewa się potomstwa. Z jednej strony perspektywa zostania ojcem go uszczęśliwiała, a z drugiej przerażała, bo nie był pewien, czy poradzi sobie w tej nowej, niełatwej roli. Dużo czasu spędzał na polowaniach, by Alfaijri mogła się najadać do syta. Tego dnia również był na polowaniu. Właśnie przytachał gazelę Thompsona, którą upolował nad rzeką, gdy usłyszał piski dobiegające spod splątanych korzeni starego drzewa. Od razu porzucił świeżo upolowane truchło wbiegając do jamy, gdzie zastał swoją partnerkę w towarzystwie szamanki, a tuż obok niej dwie małe, ciemne kulki.
- O rany! - zdołał z siebie wydusić, kompletnie oniemiawszy. Nie spodziewał się, że ich dzieci będą takie śliczne i bezbronne. Podszedł bliżej na sztywnych łapach i przypatrzył się śpiącym szkrabom.
- Och Alfaijri, one są przeurocze - powiedział cicho spoglądając czule na swą ukochaną, po czym polizał ją czule po pysku, a następnie przesunął językiem po drobnych ciałkach, skulonych przy jej brzuchu.
- Jak się czujesz? Jesteś głodna? Właśnie upolowałem świeże mięso - oznajmił. - Wszystko odbyło się bez problemu, prawda? - zwrócił się do Nany. Był jej wdzięczny za to, że była przy Alfajiri w tej niezwykle donośnej chwili.

W przeciwieństwie do siostry ja widziałem, może miała oczka zalepione? Nie wiem ale tyle nowych rzeczy tyle nowych osób. Aż w łebku mi się poprzewracało. Machnąłem mocniej małym ogonkiem i spojrzałem na "tatę". Nie zdawałem sobie sprawy kim jest i co robi ale jest duży... wszyscy są tacy duzi! Siostra jest starsza i duża ale jakaś taka nieporadna. To pewnie przez jej wielkość. Skoczyłem na nią i zacząłem moimi ząbkami przeżuwać jej ucho, a co! Trzeba korzystać póki ta jeszcze nie ma tyle sił aby skopać mi zada.