Król Lew PBF

Ilanga zaprowadziła Jerycho do jamy szamanki. Weszła tam jako pierwsza.
— Cześć, Nana! Wybacz, że przeszkadzam ci tuż po podróży, ale przyprowadziłam ci pacjentkę. Przyszła na nasze ziemie, ma ranę na szyi, która chyba wymaga opatrzenia — zgłosiła.
— I... ma zaniki pamięci — dodała mniej pewnie. Nie wiedziała, czy szamanka będzie w ogóle zainteresowana leczeniem sfery psychiki. To na pewno jest trudniejsze niż takie zwykłe opatrzenie rany. Choć Ilanga nie znała się szczególnie ani na tym, ani na tamtym.
— A tak w ogóle, to jak minęła wyprawa? — zagaiła.

Weszłam za Illangą do nory szamanki i przedstawiłam się. — Właśnie! Nie pamiętam jak mam na imię. Dobrze że mi przypomnieli. Jestem Jerycho i nie pamiętam zbyt wiele. Wzięłam taką hienę od was z twarzą zwyrola za kanibala, szaleńca i zwyrola. Obudziłam się na ziemi i byłam zdezorientowana. No i mam ranę na szyi. Pokazałam ranę na szyi. — Tylko ostrzegam! Jeśli zamierzacie mnie otruć będę was nawiedzać po śmierci do końca waszego życia.

Gdy Nana zapytała o hienę z twarzą zwyrola, Ilanga westchnęła.
— Ndevu. Musiał ją przytrzymać, stąd ta rana. To dłuższa historia. — Nie chciało jej się opowiadać wszystkiego, a już na pewno nie w obecności Jerycho. Wydawało jej się, że lepiej, żeby hiena nie wiedziała, że wcześniej uważała się za serwala i próbowała od nich kraść. Jeszcze znowu coś by się w jej głowie przestawiło.
— Tak, z dziećmi wszystko w porządku. Mieliśmy jeszcze parę „gości” przy padlinie, głównie małe drapieżniki, ale żaden z nich nie był agresywny. Co najwyżej irytujący. — Gdy zaprowadzała Jerycho do szamanki, Karol i wąż nadal byli przy akacji, lecz mangusta szykowała się już do wyjścia. Na szczęście. A co dalej z wężem? Dowie się, gdy wróci na powierzchnię.
— Nana to dobry fachowiec, nie żaden szarlatan. Nie otruje cię. A gdyby klan pragnął twej śmierci, zapewne zginęłabyś już tam, na ziemi, gdzie leżałaś nieprzytomna i bezbronna. Nie mamy żadnego interesu w zrobieniu ci krzywdy. — Myślała, że dla Jerycho to już będzie jasne po tym, jak chciała uciec, a nikt jej nie gonił. Jednak jak widać, nadal nie miała do nich zaufania.

Zaśmiałam się. — Ndevu! Tak ma na imię ta hiena z twarzą zwyrola, szaleńca i kanibala. Zdziwiłam się na wieść o śmierci. Może zabić mnie nie zabiją ale są gorsze rzeczy. — Zabić to może nie! Ale uśpić! Zniewolić lub eksperymentować z dziwnymi substancjami. Kto wie tych szamanów w dzisiejszych czasach. Ja tylko ostrzegam, że będę cię nawiedzać po śmierci. Uśmiechnęłam się głupio. — Będę robić buuuuuu! Buuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuu! Buuuuuuu! Tak chyba robią duchy. Jesteś szamanką to pewnie to słyszałaś więcej niż raz. Dobra pani doktor. Lecz mnie żebym wróciła do sił i sobie poszła w świat. Muszę wrócić do rodziny o ile jakąś mam.

Gadanie o duchach, które robią „buuu”, czy w ogóle o duszach nieżywych hien, które wracają na ziemię, żeby straszyć żywych, było dla Ilangi dość niedorzeczne. Miejsce zmarłych to ich królestwo. Nie był jednak to dobry czas na religijne dysputy. Nana zadała jej pytanie... nie wyglądała na zbyt zadowoloną z pomysłu leczenia wariatki.
— Tak, Alfa zaproponowała, żebyś się nią zajęła, jeśli możesz. Twierdziła, że tak będzie najlepiej. Że może jest jakiś sposób, żeby jej pomóc. — Co prawda te słowa padły z jej ust, gdy hiena była jeszcze nieprzytomna i przed drugą próbą ucieczki, lecz później przecież się z nich nie wycofała. Po jej przebudzeniu to Ilanga pokierowała sytuacją, ale wierzyła, że działa z wolą przywódczyni.

Chester wszedł do przestronnej, pachnącej ziołami jamy, gdzie przebywały trzy hieny.
- Wybaczcie, że przeszkadzam. Chciałem się tylko upewnić czy wszystko w porządku i oznajmić, że wszyscy nieproszeni goście w końcu się wynieśli - oznajmił obdarzając Jerycho czujnym spojrzeniem. Uznał, że powinien się jej przedstawić. W końcu jeszcze nie mieli okazji się poznać.
- Witaj Jerycho. Jestem Chester, partner przywódczyni naszego klanu. Chciałem spytać, dlaczego uznałaś nas za serwale? Przecież to kotowate, a my nie mamy z nimi nic wspólnego - powiedział przyglądając jej się badawczo.