Król Lew PBF

Brązowy samiec nie wiedział kiedy przekroczył granice swego stada i wszedł na nowe ziemie. Nie bardzo wiedział o fakcie przejęcia tych terenów. Było tutaj dużo obcych zapachów. Samiec wskoczył na jedną ze skał i spojrzał w stronę lwiej skały, która tutaj nie była już widoczna. Zastukał ogonem. Będzie zaraz wracał ale musi chwile odpocząć przed drogą powrotną.

Na szczęście droga powrotna również okazała się pomyślna i lwica mogła odetchnąć z ulgą, gdy znalazła się z powrotem na swoich ziemiach. Chociaż... nie wszystko było jeszcze do końca załatwione. Ledwo przekroczyła granicę, a jej wzrok padł na obcego samca. Skrzywiła się. Oczywiście normalnie przemknęłaby obok, starając się pozostać niezauważoną, lecz on był na jej terenach. A gdy coś będzie nie tak, Berghi i Haki z pewnością przyjdą jej z pomocą... prawda? Wyprostowała się i ruszyła dumnym krokiem w stronę lwa.
- Witaj, wędrowcze, co sprowadza cię na ziemie Królestwa Końca Burzy?

Brązowy miał zamiar chwile posiedzieć i wrócić. Nie oczekiwał takiego spotkania.Słysząc głos, który był mu znajomy podniósł się i odwrócił. O mało co nie spadł ze skałki na widok lwicy.
-Narie- Powiedział nastawiając uszy na baczność, zaś na jego pysku pojawił się lekki uśmiech. Zeskoczył i podszedł do lwicy.
-dobrze cie widzieć księżniczko- dodał dość pogodnie.

Na szczęście poszukiwania nie trwały zbyt długo i zielonooki szybko natrafił na miejsce gdzie przebywała Narie. Haki postanowił odegnać od siebie wszystkie dręczące go obawy i skupić się na pozytywnym aspekcie przynależności do Królestwa. Ponieważ podchodził od strony zarośli, to bujna roślinność przysłoniła mu Imariego.
-Mam dobrą wiadomość skarbie, Berghi zgodziła się na nasz ślub...-urwał bo w tym momencie zobaczył, że oprócz księżniczki jest tam jeszcze jeden osobnik. Po krótkiej chwili zmieszania, na pysku Hakiego pojawił się szeroki uśmiech i spokojnym krokiem lew ruszył w kierunku Ima.
-Witaj przyjacielu- rzekł wesoło.
-Nazywam się Haki i jestem Lordem Królestwa Końca Burzy, co cie do nas sprowadza?- zapytał delikatnie unosząc przy tm brew.

Humor samcowi trochę popsuł kolejny samiec, którego nie znał. Po tym co gadał i tak wszystko była dla brązowego jasne.
-nic- Rzucił i odwrócił się ruszył przed siebie. Zatrzymał się na moment i spojrzał na lwicę-Uważaj na Tiba, jesteś według niego zdrajczynią- Tylko tyle rzucił. Miał na pysku wymuszony uśmiech. Chciał z nią porozmawiać i poprzebywać ale przyszedł on. Dla Imariego jego pierwsze słowa były już wystarczające.
-Żegnaj- Dodał i poszedł przed siebie zostawiając parę ze sobą.

zt.

Nim Narie zdążyła zareagować, zjawił się Haki. Przyniesione przez niego wieści były niewątpliwie pomyślne, lecz reakcja Imariego zdecydowanie poskromiła radość, którą księżniczka powinna czuć w tej chwili. Po chwili samiec już zniknął w krzakach, pozostawiając brązową samą z dotkliwą igłą w sercu. A nie, nie samą...
- Myślisz, że im wszystkim powie? Że powie twojemu ojcu? - zapytała narzeczonego. Sama nie wiedziała kiedy uszy jej oklapły a ogon legł smętnie na ziemi.

Widząc reakcje Imariego a potem pojawiający się na obliczu Narie smutek, Haki również spochmurniał.
-Może tak by było lepiej...- pomyślała na głos, spoglądając w miejsce w którym zniknął Im, po czym zwrócił się do Narie.
-Ukatili i Jasmin odeszli- powiedział ze smutkiem- miała miejsce kłótnia z Berghi o to kto ma się zajmować małą a na dodatek królowa przyjęła do stada jakąś psychopatkę, która o mały włos nie rzuciła się na Ukatiliego gdy ten odchodził- powiedział wspominając zachowanie Fehdy.
-Chyba potrzebuję chwili odpoczynku od tego wszystkiego ...

- Jasmin... nie, to nie możliwe - nie teraz, kiedy wszędzie kręcą się zwolennicy Wodza, nie teraz, kiedy chciała pomóc młodej wrócić do rodziców, a zarazem sama tak bardzo jej potrzebowała.
- Przecież Ukatili jest... em... chyba nie do końca zdrowy na umyśle. Wszyscy to widzieliśmy. Jak ma się zająć jeszcze dzieckiem, skoro z samym sobą ma problemy? - Księżniczka miała świadomość, że jej słowa już nic nie zmienią, ale tak bardzo nie mogła pogodzić się z odejściem Jasmin. Spojrzała ze strachem na Hakiego.
- Co masz na myśli? - Przecież mówił, że Berghi zgodziła się na ślub. Nie mógł i on jej teraz opuścić. Nie mógł!