Król Lew PBF

Daktari rozsiadł się wygodnie przed wejściem do swojej groty. Nadszedł czas na pierwszą lekcję dla dwójki nowych uczniów. Mandryl od dawna nikogo nie szkolił, lecz nie oznaczało to że zapomniał jak to się robi. W swych najlepszych latach słynął ze swoich metod wychowawczych, które mimo że bywały czasem ostre, niezmiennie przynosiły wspaniałe efekty. Sięgnął łapą do jaskini i wyciągnął lekko przejrzały owoc. Obejrzał go krytycznym wzrokiem, jednak wzruszył ramionami i zaczął głośno mlaskać jedząc go ustami pozbawionymi kilku zębów. Czekał aż uczniowie będą gotowi na wykład.

@Sigrun @Bjørn

Usiadła naprzeciwko starej małpy. Czuła się bardzo podekscytowana i dawała tym jasno do zrozumienia swoim ogonem, który podrygiwał co chwilę jakby dostawał kolejnej dawki prądu. Z niecierpliwością czekała na to co nauczyciel im powie i co będą musieli sobie przyswoić.

Wyłonił się z krzewu w pobliżu, drzemał tam przez jakiś czas. Nawet dłuższy, za dnia lepiej mu się spało, gdy ptaki hałasowały i ciężko było o "podejrzane" odgłosy. Przeciągnął się, ziewnął i rozciągnął jeszcze raz nim podszedł i zasiadł obok szarej, jak uczeń w ławce przed nauczycielem w klasie. Otarł jeszcze śpiocha z oka i wbił dwukolorowe tęczówki w małpe.

Kiwała co jakiś czas łbem, że rozumie i słucha z uwaga. Zerknęła na rysunek anatomiczny jej gatunku. Musiała przyznać, że mentor miał dobrą rękę do malunków. Wyszło mu to zaprawdę dobrze i detalicznie.
Wskazała pazurem na miejsce gdzie powinno znajdować się serce. Daktari mówił o duchu napędzającym to wszystko a gdzieżby indziej miał się on gnieździć niż w miejscu, które bije intensywnie w zależności od emocji.
Pomyślała też o oddechu i żołądku, do którego trafia pokarm dając energię do życia. O reszcie narządów wewnętrznych nie miała zbytniego pojęcia, jedynie w walorach smakowych. Wątróbka jest dobra ale kto by się zastanawiał wcześniej jaką funkcje ważna pełni.

Słuchał medyka bardzo uważnie, małpiszon miał całkiem sporo do przekazania, co prawda niezbyt przejęty tym że mógł komuś zaszkodzić, a przynajmniej nie przejmował się teraz chyba dobrem "domyślnego" pacjenta, pewnie w praktyce będzie zupełnie inaczej, zwłaszcza jak przyjdzie mu ratować kogoś ze stada.
Popatrzył na rysunek i pokiwał głową, nawet miał swoje ulubione i nieulubione bebeszki, jeśli idzie o aspekty kulinarne. Co do tego że dusza, bądź energia życiowa miała ogromny wpływ na ciało był zgodny. Nad zadanym pytaniem chwilę musiał się zastanowić, Sigrun wskazała serce, ok, to chyba ważny narząd, przy uśmiercaniu ofiary zawsze czekał aż do jego uszu i podniebienia przestanie docierać jego bicie, a tętno w żyłach ustanie. Ale czy było ono najważniejsze? Gdy przyszła kolej na niego pokazał głowę.
- Bez głowy nie da się żyć. Jak ją urwać, albo mocno uderzyć zwierzę traci kontrolę nad resztą ciała.

Choroba, trochę obce jej słowo bo szara z żadną się nie spotkała nie licząc delikatnej formy przeziębienia. Zaprezentowała mimicznie jak się kicha i pociąga nosem. Nic więcej do łebka jej nie przychodziło choć spokojnie jej brak mowy można uznać za pewien rodzaj choroby. Oczywiście sama tego tak nie traktowała albo raczej nie przyjmowała do myśli. Chroniczne zmęczenie, także jej doskwierało ale to, że od małego była delikatna i słaba zdążyła się przyzwyczaić. Zmarszczyła brwi intensywnie myśląc by chcieć podać jeszcze jakiś przykład. Zerknęła na puchatego białego lwa czy on ma jakieś pomysły, wcześniejszy przykład z głową był bardzo dobry.

Bjørn się chyba zamyślił nad podaniem poprawnej odpowiedzi. Szara odwróciła od lwa wzrok gdy małpa niemalże szturchnęła ją końcówką kija. Przecież podała przed chwilą przykład przeziębienia. Oczekiwał więcej? Ale skąd ona miała to wiedzieć, czy nie po to chciała się nauczyć by rozszerzyć zakres swojej wiedzy?
Skrzywiła się lekko, nie znała innych chorób...a może? Pomyślała o tym, że jest niemową, inni jakoś potrafią wydobyć głos. Nie myślała nigdy o tym w takiej kategorii. Wskazała niepewnie pazurem na swoje gardło.