Król Lew PBF

Po teoretycznych wykładach nadszedł czas na zajęcia praktyczne. Nie miał oczywiście przy sobie żadnych modeli naukowych w postaci chorych zwierząt, które można by uleczyć, za to miał z zasięgu łapy dżunglę, skarbnicę leczniczych ziół. Postanowił, że tą lekcję uczniowie będą odbywać indywidualnie. Bjørn miał rozpocząć z nadejściem południa, więc szaman przygotował swoją laskę i torbę na zioła oczekując zjawienia się przyszłego zielarza.

@Bjørn

Gdy słońce na niebie ustawiło się w zenicie Bjørn zjawił się w umówionym miejscu, nie wiedział czy ma zabrać coś ze sobą, czy też nie, najwyżej mentor go w tym uświadomi.
- Witaj. Jak się czujesz? Dasz radę iść, mój bark bez problemu idzie może być wsparciem dla Ciebie. - Podszedł bliżej, starych członków w jego dawnym stadzie należało traktować z szacunkiem, mimo że słabsi byli oni skarbnicą wiedzy, a wiedza i siła to dwa fundamenty, główne wartości które cenił osobiście.

Dobrze że małpa czuła się lepiej, nie chciał by mentor nagle mu zmarł ze starości, nie przekazując wiedzy niezbędnej by mógł zostać medykiem.
- Mogę, to nie problem. Chyba że nosisz tam bardzo ciężkie kamienie.- Żart taki, ale bez uśmiechu brzmiał jak zwykle zbyt poważnie, nie każdy też umiał wyczuć subtelną różnicę. A szczerze to nikt kogo znał nie umiał.
Zatrzymał się koło torby.
- Mała pomoc przy zakładaniu byłaby mile widziana. Nie chcę jej porwać.

Mało kto go rozumiał, nie pomagała w tym jego aparycja, ale małpa okazywała się rozumieć jego żart więc nawet poprawił mu tym trochę humor.
Torba była już zamocowana, czuł się z nią trochę dziwnie, jak wtedy, gdy przywdział zbroję, przywykne powiedział sobie w myślach.
Mieli już ruszać, więc powoli postawił pierwsze kroki, gdy padło pytanie.
- Chciałem być szamanem, ale jestem za mało spostrzegawczy, albo też empatyczny jak kto woli. Pozostaje mi więc chyba tylko droga medyczna. Możliwe że nie do końca interesuje mnie pomaganie chorym, a raczej sam wpływ roślin i pewnych surowców na nasze organizmy. - Zgodnie z prawdą streścił swoje zainteresowanie, krytycznie oceniając też swoje predyspozycje. Pracował nad spostrzegawczością, ale treningi kończyły się zazwyczaj fiaskiem.

- Lubię teorię łączyć z praktyką. O wiele łatwiej mi coś wtedy zapamiętać.- Jak potrenują trochę też będzie dobrze, gdyby raziły go porażki już dawno porzuciłby swój cel. A tak po prostu próbował kolejny raz, starając się nie powielać swoich błędów.
- Nie mam nic przeciwko. - Odparł oszczędnie na obie wypowiedzi, ostatnimi czasy dużo więcej odpoczywał niż pracował. Miał więc sporo energii którą można spożytkować na naukę i spacery, ich ogranicznikiem będzie tu raczej podeszły wiek mentora.
- Rącznik. - A co to ulicha za krzaczor? Na szczęście małpa dość szybko ruszyła mu na pomoc opisując roślinę w miarę dokładnie.
Liście niczym rozpostarta łapa. Czerwone kwiaty o kształci kuli. Te drugie chyba łatwiej wypatrzec wśród zieleni. Zaczął więc szukać.

No prosze, poszło nienajgorzej i szybko znalazł poszukiwany krzew. A może małpa wypatrzyła go pierwsza i tylko sprawdzała predyspozycje ucznia?
Jakkolwiek by nie było pochwała była zasłużona i całkiem przyjemna.
- Czyli są rośliny które samym dotykiem mogą wyrządzić szkody? - Było to ciekawe, nie sądził że są takie, które są w stanie powalić lwa bez zjadania ich, albo wtarcia w rany. Musiały miec bardzo silny jad, jak te plujące węże od których jeden z samców w jego stadzie stracił wzrok w prawym oku.
Obserwował małpie poczynania, zerkając przy tym na swoje wielkie łapy i dłonie staruszka. Nawet jak trochę mu się trzesły to chyba wciąż były bardziej sprawne. Pokiwał głową i poszedł do tego samego drzewa po wielki liść, dopiero pod rącznikiem zatrzymał się i przysiadł kładąc go między dwie łapy tak by opatulić nim kolbę/wiechę z czerwonymi kulkami i zerwać. Starał się przy tym by całość została w środku nim położy wszystko na ziemi i spróbuje opakować zaginając liść.
Prawdopodobnie technikę pakowania będzie musiał jeszcze poćwiczyć, nigdy do niczego nie była mu ona potrzebna i robił to pierwszy raz.