Król Lew PBF

Stawiła się punktualnie na miejsce spotkania. Postanowiła, że musi wreszcie wziąć się za siebie. Może i miała dobry wzrok i słuch, ale co z tego jeśli brakowało jej umiejętności walki. Maru wydał jej się dobrym kandydatem na nauczyciela. Już na pierwszy rzut oka było widać, że był całkiem zwinny i miał sprawne łapy. Szkoda, żeby się marnowały. Krążyła dookoła, spoglądając w niebo i czekając na pojawienie się mentora.

@Maru

Po ostatnim wspólnym skrzyżowaniu dróg z Daturą nie był już tak zachwycony tym spotkaniem. Ta lwica nie znała umiaru w ubliżaniu wszystkim dookoła. Jednak ciągle czuł wobec niej dług wdzięczności. W końcu uratowała mu zdrowie, może i życie i wskazała drogę do Lwioziemców. Potem było sporo zagmatwań, ale co lwica dokonała to jej. Przyszedł na spotkanie mając dość surowy wyraz pyska. Chyba średni humor.
- Witaj, Daturo. W czym mogę Ci pomóc?

Wiedziała, że musi zachowywać się delikatnie. Może i natura poskąpiła jej kobiecego uroku i delikatności, ale musiała na chwilę pohamować swoje naturalne odruchy. Uśmiechnęła się uprzejmie i skinęła Maru na powitanie. Po jego minie poznała, że nie był w nastroju na przyjacielskie dogryzanie.
- Witaj, już myślałam że nie przyjdziesz. - od uśmiechania się zaczynał jej powoli drętwieć pysk. Nie potraktowała go ostatnio zbyt uprzejmie, więc musiała teraz zrobić wszystko, żeby to nadrobić.
- Powiem wprost. Potrzebuję kogoś, kto nauczy mnie walczyć. Wydałeś mi się odpowiednim kandydatem. Zdaję sobie sprawę, że zapewne nie cieszysz się ze spędzania czasu w moim towarzystwie, więc jestem gotowa ci zapłacić za szkolenie. - rzekła, unikając tym razem wszelkich złośliwości i krzywych spojrzeń.

Już się spodziewał kolejnej porcji obelg, czy czegoś podobnego, ale nie. Widocznie potrzeba treningu działa cuda w kształtowaniu osobowości. Pysk mu nawet nie drgnął. Nie wyszczerzył kłów w złowieszczym uśmiechu, nie zaczął się śmiać i gonić jej do diabła. Zdawał sobie sprawę, że ten typ tak ma, a że byli razem w stadzie to powinni sobie pomagać. Skinął głową na jej propozycję
- W porządku, ale nie chcę żadnych zapłat. Gdybym ja potrzebował treningu to jestem przekonany, że też byś się zgodziła.

Przez chwilę obawiała się, że Maru każe jej iść do diabła i wcale by jej to nie zdziwiło. Spojrzała na niego lekko zdziwiona, że zgodził się dobrowolnie szkolić ją za darmo. Jak widać czuł większe poświęcenie dla stada niż ona.
- Być może. - odpowiedziała tylko. Właściwie miał on rację, ale nie chciała tego przyznawać na głos.
- W takim razie od czego zaczynamy? - spytała szczerząc z zadowolenia ząbki.

Nigdy nie sądził, że będzie mu dane zostać czyimś mentorem. Owszem, on sam uczył się u bardzo dobrego wojownika, ale teraz role się odwróciły. Próbował poukładać sobie w głowie wszystkie niezbędne informacje na temat walki. Chwilę mu to zajęło, ale potem przystąpił od razu do lekcji.
- Jako początkująca powinnaś zawsze pamiętać, że skuteczność ataku zależy przede wszystkim od przyjętej postawy. Rozstaw łapy szeroko, ramiona unieś na tę samą wysokość, wstrzymaj oddech i uderz. Jeśli uda ci się trafić w szczególnie wrażliwe punkty ciała przeciwnika, nie będzie potrzeby zadania kolejnego uderzenia. Oczywiście nowicjusze mogą mieć spore problemy z trafieniem w czuły punkt. Początkujący często atakują też obiema łapami naraz. Radziłbym ci się do tego nie przyzwyczajać, to fatalny nawyk. Unieś łapę wysoko, wysuń pazury i zacznij nią machać. Musisz się nauczyć jak zgrać twoje ruchy z bezwładnością łapy. Dzięki temu twoje ataki będą szybsze i bardziej zaskakujące, a twój styl walki stanie się o wiele bardziej elegancki i skuteczny. - starał się to wszystko demonstrować w międzyczasie. Nie spieszył się, można powiedzieć, że włączył tryb slow-mo, żeby lwica mogła się uważniej przyjrzeć i spróbować naśladować jego ruchy.

Uważnie słuchała słów Maru i obserwowała jego ruchy. Po chwili spróbowała też je naśladować. Na razie zadanie było dość proste. Stanęła szerzej na łapach i zgięła je lekko, by zachować lepszą równowagę. Wyprostowała barki i wzięła głęboki oddech. Zgodnie z poleceniem brązowogrzywego wyciągnęła przed siebie łapę i zamachnęła się z całej siły. Przeliczyła przy tym swoje siły i zachwiała się lekko. Na pewno nie o to chodziło. Spróbowała więc jeszcze raz, tym razem wkładając w to mniej siły.
- I jak? Co mam zrobić, żeby walnąć z całej siły nie tracąc równowagi? Przecież chcę kogoś walnąć po pysku, a nie pogłaskać. - zamachnęła jeszcze raz, lecz jej ruchy były dość sztywne. Jej łapy były przyzwyczajone bardziej do ucierania medykamentów niż zadawania ciosów.

Obserwował jak sobie radziła. Pierwszy cios nie napawał optymizmem, ale sama wyczuła jaki popełniła błąd i go naprawiła za drugim razem. Zauważył jeszcze kilka rzeczy, których trzeba się wyzbyć. Zadała mu też bardzo ważne pytanie, do którego od razu wolał się odnieść.
- Widzisz, to wcale nie polega na tym, żeby bić jak najmocniej. W ten sposób szybko stracisz siły i nabawisz się bólu mięśni, wiec odpadniesz z bitwy, zanim ta się jeszcze dobrze rozkręci. Jeśli chcesz mocno i skutecznie uderzyć, musisz najpierw popracować nad odpowiednią techniką. To pierwsza zasada dobrego wojownika. Naucz się uderzać całą łapą, od ramienia po nadgarstek. I nie napinaj tak mięśni przy uderzeniu, zmuszasz je tylko do dodatkowej, niepotrzebnej pracy. Potrzeba też popracować nad balansem ciała, mówiłem już o sile bezwładności. Manewruj też ogonem przy uderzeniu, nie pozwól sobie na utratę równowagi, bo możesz potem nie mieć już szansy wstać.

Zaprzestała machania łapą, by jeszcze raz posłuchać instrukcji nauczyciela.
- To jest całkiem sporo rzeczy do robienia naraz. - rzekła zadziwiona faktem, jak skomplikowane może być pranie kogoś po pysku.
Spróbowała więc jeszcze raz. Ponownie ustawiła łapy i barki w odpowiedniej pozycji. Następnie podniosła łapę, próbując nadać jej bezwładność a jednocześnie wyprowadzić cios aż od ramienia. Było to dość skomplikowane. Okazało się, że łapanie równowagi przy pomocy ogona znacznie pomaga, lecz jej ruchy wciąż nie były tak płynny i skuteczne jak Maru.
- Coś czuję, że trochę mi to zajmie. - rzekła w skupieniu, wciąż próbując wyprowadzić właściwy cios.

Znów obserwował jej poczynania. Była pilną uczennicą, to widać. Korygowała błędy z każdą kolejną próbą. Póki co był zadowolony z efektów.
- Owszem, jest tego bardzo dużo. Większość lwów tylko macha bezmyślnie łapami i walą z całej siły. W ogóle nie szlifują uderzeń, a posługują się wyłącznie szerokimi, beznadziejnie sygnalizowanymi ciosami z boku. - dał jej jeszcze moment,a potem postanowił, że "poprowadzi" ją w tym tańcu, może to da jeszcze lepszy efekt.
- Poczekaj chwilę, pokażę ci... - podszedł blisko i przysiadł sobie na tylnych łapach tuż obok lwicy, już miał chwycić jej łapę, ale przypomniał sobie o jednym dość ważnym aspekcie. - Ekhem... Pozwolisz?