Laishia
: 02 sty 2021, 23:45
Imię: Laishia
Urodzona: 17 lutego 2020 (obecnie około roku)
Rodzina:
Ozdoby i ich pochodzenie: Brak, jeśli nie liczyć naturalnych znaczeń na jej ciele.
Aparycja:
Niewielkich rozmiarów jak na swój wiek, dość drobna, z pewnością daleko jej do tych umięśnionych silnych lwic. Barwa jej futra nie jest wcale taka prosta do określenia. Najłatwiej byloby uznać, że jest wiśniowa, choć pojawiają się w niej kasztanowe refleksy.
Czym niżej, tym futro jest jaśniejsze i tak w połowie ciała przybiera już barwę brązu z rudymi refleksami, by na brzuchu i gardle zupełnie zmienić odcień na jasny beż, który widoczny jest też na pysku lwicy. Jej futro znaczy wzór, jakby cętki, nierówno rozmieszczone niewielkie plamy na całym ciele. Te niżej są ciemniejsze, gdy te wyżej jaśniejsze, potrafiące przybrać nawet beżowy kolor brzucha, coś jakby natura chciała złagodzić to ostre przejście kolorystyczne i postanowiła pomieszać trochę te wszystkie barwy. Prawe oko samicy ma odcień głębokiej zieleni, lewe natomiast zgrywa się z paletą kolorystyczną jej ciała i ma kolor czerwony. Oba ślepia okala niemal czarne futro, wzór ciągnie się trochę za okiem i przed nim, zwężając się w obu kierunkach, tworząc coś jakby "jaskółkę". Pod spodem, znajdują się jeszcze reszta wzoru, po dwa elementy pod każdym ze ślepi, kształtem przypominające wygięte kły.
Charakter:
Właściwe ciężko byłoby go określić komuś z zewnątrz. Lai ma wiele twarzy, choć każda z nich jest prawdziwa. Zwykle starała się być radosna i czerpać z życia jak najwięcej, w końcu omal nie straciła go za malucha. Porzucenie przez rodzinę odcisnęło głęboki ślad na jej psychice i choć stara się tego nie okazywać ma bardzo złe zdanie na swój temat. Wciąż dręczą ją wątpliwości co do własnej wartości i sensu trwania. Stara się jak może by nie przysłoniły jej one piękna świata, bo za taki go uważa. Jest ciekawa wszystkiego i chciałaby być w czymś dobra. Czasem może wydawać się naiwna, a czasem wręcz przesadnie ostrożna, wszystko zależy od sytuacji. Chce wierzyć innym, obawia się jednak odtrącenia, a z pewnością nie oczekuje akceptacji. Stado kojarzy jej się z porzuceniem i brakiem więzi, jedynie z czerpaniem korzyści, wykorzystywaniem i pozostawieniem jednostek niepotrzebnych.
Po nagłej śmierci brata, jedynej osoby jaką miała Lai straciła chęć do życia. Dawna wesołość zniknęła i podłamana pozwoliła tej mroczniejszej części przejąć kontrolę nad jej życiem. Zdaje się jednak, że dwa bliskie jej lwy próbują coś z tym zrobić. Czy się uda? Kto wie...
Historia:
Ciężko stwierdzić ile z tych najwcześniejszych wspomnień to prawda, a ile to dopowiedzenia jej dziecięcego umysłu. Pamięta matkę, choć nie do końca wyraźnie to może nawet by ją poznała? Ojciec we wspomnieniach lwicy nie pojawia się prawie wcale. Jest samiec, trącający ją pyskiem i warczący coś niezrozumiale, ale czy to on? Jaskinia, jakieś inne lwice, może lwy, nie wie. Stado, strach, smutek, a potem trawa. Dużo suchej trawy, już nie jaskinia jak wcześniej. Trawa... Brak matki, ojca, kogokolwiek. Wokół jedynie to ususzone zielsko, w dodatku tak paskudne, że nawet podumierające z głodu lwiątko je wypluwa.
Odnaleziona przez obcego lwa, któremu może zrobiło się przykro, a może odezwał się jakiś instynkt, w każdym razie dobrze, że nie mordercy. Shamar, przybrany brat, jedyna rodzina, jedyna osoba, która uznała, że może warto dać tej niewielkiej kulce futra szansę. Nakarmił i otoczył opieką. Nauczył co sam potrafił, dlatego Różnooka potrafi teraz przetrwać, gdy już go nie ma. Spędzili ze sobą trochę czasu, nie bardzo wiele, ale Laika zdążyła podrosnąć. Kochała go jak rodzonego brata, los jednak nie dał jej długo cieszyć się nową rodziną. Jedyne co dane jej było odnaleźć to gigantyczne plamy krwi Shamara. W tamtej chwili wszelkie znajomości, przyjaźnie i nawet rozbudzone niedługo przed tym uczucie do innego samca przestały mieć znaczenie. Obecnie wędruje bez celu po świecie, po raz kolejny zastanawiając się czy może nie lepiej było umrzeć za szczeniaka z głodu.
Urodzona: 17 lutego 2020 (obecnie około roku)
Rodzina:
- Shamar - przybrany brat - nie żyje (?)
Ozdoby i ich pochodzenie: Brak, jeśli nie liczyć naturalnych znaczeń na jej ciele.
Aparycja:
Niewielkich rozmiarów jak na swój wiek, dość drobna, z pewnością daleko jej do tych umięśnionych silnych lwic. Barwa jej futra nie jest wcale taka prosta do określenia. Najłatwiej byloby uznać, że jest wiśniowa, choć pojawiają się w niej kasztanowe refleksy.
Czym niżej, tym futro jest jaśniejsze i tak w połowie ciała przybiera już barwę brązu z rudymi refleksami, by na brzuchu i gardle zupełnie zmienić odcień na jasny beż, który widoczny jest też na pysku lwicy. Jej futro znaczy wzór, jakby cętki, nierówno rozmieszczone niewielkie plamy na całym ciele. Te niżej są ciemniejsze, gdy te wyżej jaśniejsze, potrafiące przybrać nawet beżowy kolor brzucha, coś jakby natura chciała złagodzić to ostre przejście kolorystyczne i postanowiła pomieszać trochę te wszystkie barwy. Prawe oko samicy ma odcień głębokiej zieleni, lewe natomiast zgrywa się z paletą kolorystyczną jej ciała i ma kolor czerwony. Oba ślepia okala niemal czarne futro, wzór ciągnie się trochę za okiem i przed nim, zwężając się w obu kierunkach, tworząc coś jakby "jaskółkę". Pod spodem, znajdują się jeszcze reszta wzoru, po dwa elementy pod każdym ze ślepi, kształtem przypominające wygięte kły.
Charakter:
Właściwe ciężko byłoby go określić komuś z zewnątrz. Lai ma wiele twarzy, choć każda z nich jest prawdziwa. Zwykle starała się być radosna i czerpać z życia jak najwięcej, w końcu omal nie straciła go za malucha. Porzucenie przez rodzinę odcisnęło głęboki ślad na jej psychice i choć stara się tego nie okazywać ma bardzo złe zdanie na swój temat. Wciąż dręczą ją wątpliwości co do własnej wartości i sensu trwania. Stara się jak może by nie przysłoniły jej one piękna świata, bo za taki go uważa. Jest ciekawa wszystkiego i chciałaby być w czymś dobra. Czasem może wydawać się naiwna, a czasem wręcz przesadnie ostrożna, wszystko zależy od sytuacji. Chce wierzyć innym, obawia się jednak odtrącenia, a z pewnością nie oczekuje akceptacji. Stado kojarzy jej się z porzuceniem i brakiem więzi, jedynie z czerpaniem korzyści, wykorzystywaniem i pozostawieniem jednostek niepotrzebnych.
Po nagłej śmierci brata, jedynej osoby jaką miała Lai straciła chęć do życia. Dawna wesołość zniknęła i podłamana pozwoliła tej mroczniejszej części przejąć kontrolę nad jej życiem. Zdaje się jednak, że dwa bliskie jej lwy próbują coś z tym zrobić. Czy się uda? Kto wie...
Historia:
Ciężko stwierdzić ile z tych najwcześniejszych wspomnień to prawda, a ile to dopowiedzenia jej dziecięcego umysłu. Pamięta matkę, choć nie do końca wyraźnie to może nawet by ją poznała? Ojciec we wspomnieniach lwicy nie pojawia się prawie wcale. Jest samiec, trącający ją pyskiem i warczący coś niezrozumiale, ale czy to on? Jaskinia, jakieś inne lwice, może lwy, nie wie. Stado, strach, smutek, a potem trawa. Dużo suchej trawy, już nie jaskinia jak wcześniej. Trawa... Brak matki, ojca, kogokolwiek. Wokół jedynie to ususzone zielsko, w dodatku tak paskudne, że nawet podumierające z głodu lwiątko je wypluwa.
Odnaleziona przez obcego lwa, któremu może zrobiło się przykro, a może odezwał się jakiś instynkt, w każdym razie dobrze, że nie mordercy. Shamar, przybrany brat, jedyna rodzina, jedyna osoba, która uznała, że może warto dać tej niewielkiej kulce futra szansę. Nakarmił i otoczył opieką. Nauczył co sam potrafił, dlatego Różnooka potrafi teraz przetrwać, gdy już go nie ma. Spędzili ze sobą trochę czasu, nie bardzo wiele, ale Laika zdążyła podrosnąć. Kochała go jak rodzonego brata, los jednak nie dał jej długo cieszyć się nową rodziną. Jedyne co dane jej było odnaleźć to gigantyczne plamy krwi Shamara. W tamtej chwili wszelkie znajomości, przyjaźnie i nawet rozbudzone niedługo przed tym uczucie do innego samca przestały mieć znaczenie. Obecnie wędruje bez celu po świecie, po raz kolejny zastanawiając się czy może nie lepiej było umrzeć za szczeniaka z głodu.