Król Lew PBF

Są to piaskowe rzeźby występujące na dnie kanionu, niegdyś było ich więcej, ale ze względu na korozję eoliczną teraz jest ich zaledwie kilkanaście w jednym miejscu, a na dodatek ich pokaźne rozmiary stale maleją. Można między nimi pobawić się w chowanego, lub spróbować ukryć przed nadciągającym zagrożeniem. Przestrzenie między nimi są na tyle szerokie, że spokojnie przejdzie przez nie jednocześnie kilka zebr czy gnu. ~Lyanna

Udało się. Bez większych problemów wymknęły się członkom tamtego stada sprzed nosa. Po opuszczeniu najbardziej niebezpiecznego terenu Vespera przyśpieszyła, wyprzedzając swą przyjaciółkę i wysuwając się do przodu. Prowadziła białą nieco okrężną drogą, zmieniając czasem kierunek marszu i zataczając kręgi, ot tak na wszelki wypadek gdyby miały ogon, który należałoby zgubić. Nie potrzebowały kłopotów ze stadami. Przynajmniej nie na razie. Z tego też powodu samica odnotowała sobie w myślach, by na razie trzymać się z dala od tamtych górskich szczytów, na wszelki wypadek nie prowokując miejscowych. Za duże ryzyko w stosunku do ewentualnego zysku. Nie była w końcu nawet pewna, czy tamci w ogóle posiadali cokolwiek wartego jej uwagi.
Wreszcie rozbolały ją łapy, kiedy akurat wkraczały do jakiegoś wąwozu. Stopniowo zwolniła, stąpając coraz wolniej i leniwiej, by wreszcie legnąć ot tak po prostu pod jakąś interesująco wyrzeźbioną przez naturę skałą. Poczekała, aż biała olbrzymka do niej dołączy i przeniosła na nią wzrok.
- Chwila przerwy - rzuciła. - Potem może rozejrzymy się za czymś do żarcia - oczywiście nie miała zamiaru przy zdobywaniu tego jedzenia zbytnio się namęczyć. Prędzej odebrać łup komuś słabszemu albo złapać coś rannego, czy kalekiego. Nigdy nie była jakąś mistrzynią jeśli chodzi o tropienie zwierzyny, a i do najsilniejszych nie należała. Swego czasu miała w zwyczaju wykorzystywać do polowania prostych pułapek, które znacznie ułatwiały sprawę. Powinna do tego wrócić. Oczywiście kiedy już zdobędą odpowiednie materiały.

@Xantria

Samiec choć mógłby zostać uznany za tchórza za to, że uciekł gdy sprawy w Lwiej Ziemi się trochę skomplikowały to nie przejmował się tym. To nie był jego problem, jak to mówią "Nie mój cyrk nie moje małpy". Wolał się nie pchać w problematyczne sytuacje. Tym czasem przekonując siebie w myślach, że to była dobra decyzja Jie doszedł to kanionu. Oprzytomniał gdy prawie wszedł w jednego z piaskowych kolosów. Jak mógł nie zauważyć czegoś tak wielkiego? Obejrzał się dookoła po czym usiadł i skierował swój wzrok w stronę nieba.
- Jaki piękny dzień dzisiaj - Przymrużył oczy gdy słońce zaświeciło mu prosto w twarz. To był czas kiedy samiec postanowił odpocząć chwilę w cieniu, który rzucał jeden z olbrzymów.

Samiec nie robił nic specjalnego, patrzył się przed siebie gdzie stało małe uschnięte drzewo, a po nim chodziły mrówki. Maszerowały równo w tę i nazad niosąc małe przedmioty na grzbietach. Było to hipnotyzujące to też samiec nie zauważył innego lwa podchodzącego do niego dopóki ten się nie odezwał.
-Hę?! - wyrwał się z zamysłu i popatrzył skonfundowany na Ozyryza. Obejrzał go od góry do dołu po czym uśmiechnął się do niego szeroko.
- Ni Hao! - ukłonił się do samca z szacunkiem. Zauważył, że ten jest od niego młodszy, ale Jie sądził, że trzeba mieć przynajmniej minimum szacunku do każdego.
Dla JieLinga zarówno jego umaszczenie jak i chaotycznie spięty koczek na łbie były zupełnie normalnymi rzeczami, jednak podczas swojej podróży spotkał wielu, dla których był to niecodzienny widok.
- Cóż taki się urodziłem - odpowiedział miłym tonem.
- Mieszkasz niedaleko? - rzucił nieświadomy, że gdzieś zgubił całe poszanowanie prywatności osobistej. Choć pytanie brzmiało podejrzanie gdy zadawało się je zaraz na samym początku rozmowy, to dla samca nie było ono bezpodstawne. Chciał się dowiedzieć czy nie wszedł komuś na teren i może zostać pozbawiony swojego koczka... wraz z łbem.

Nie zauważył tego jak dostojnie wyglądał Ozyrys, a może zwyczajnie nie zwrócił uwagi. Jie starał się wszystkich traktować równo, nie raz wpakowało go to w kłopoty... głównie z przeróżną szlachtą, która uważała się za lepszych. W jego stronach nazywano takie stworzenia "smocze dzieci", mistyczne smoki były w jego stronach najszlachetniejszymi stworzeniami, dlatego też nazwanie kogoś "smoczym dzieckiem" oznaczało, że jegomość się wyróżnia i jest lepszy od innych. Niestety określenie to było często nadużywano wśród wyżej urodzonych. Samiec prychnął, gdy młodzik wytknął mu niedopatrzenie.
- To się nazywa kok, tam skąd pochodzę często związuje się grzywy, aby nie zasłaniały widoku. A czerwona wstążka jak i malowania mają przynosić szczęście - wytłumaczył mu całkiem poważnie, jakby to była najciekawsza rzecz na świecie.
- W takim razie jesteśmy towarzyszami niedoli - rzucił pół żartem, gdy Ozyrys oznajmił iż jest bezdomny. Nie znał powodu bezdomności lwa, a i jakoś specjalnie go to nie obchodziło. Każdy ma swoje problemy, a on nie zamierzał poznawać ich wszystkich.
- Ni hao to przywitanie, oznacza Dzień dobry Ozyryzie - wymówił jego imię nieco przekręcone przez jego miękki akcent.
- Przy narodzinach nazwano mnie JieLing - przedstawił się obnażając duże białe kły w szerokim uśmiechu.

Samiec zaśmiał się na pytanie Ozyrysa, jakby to był najlepszy żart świata. Gdy już złapał oddech odpowiedział mu:
- To kwestia sporna, ale żyję czyż nie? - poprawił siedzenie jakby przygotowywał się na dłuższe opowiadanie. Jie nie miał dużo okazji opowiadać o sobie, dużo częściej słuchał innych. Był w tym dobry i o ile nie interesowały go problemy innych to ich kultura, zwyczaje i rzemiosło już tak. Jego złote oczy świeciły się za każdym razem gdy ktoś zaczynał mu opowiadać, a pysk mimowolnie wykrzywiał się w szerokim uśmiechu.
- Moi pobratymcy sądzą, iż kolor czerwony i złoty przynoszą szczęście i bogactwo, można powiedzieć, że urodziłem się szczęśliwym dzieckiem, dzięki moim oczom - spojrzał się w stronę słońca, które świeciło mocno jakby chciało wypalić całą ziemię. Jego wzrok wrócił na Ozyrysa gdy ten wypowiedział jego imię.
- Nie, nie jestem. Pochodzę z dalekiej północy, chociaż ostatnimi czasy bardziej ze mnie wędrowny nomad niż mieszkaniec tamtych krain - odpowiedział na pytanie bez żadnych oporów.
- A ty? Pochodzisz stąd? - zapytał. Jak już rozmawiali to chociaż mógłby się dowiedzieć przynajmniej podstawowych informacji o Ozyrysie. A nóż widelec zostaną przyjaciółmi.