Król Lew PBF

Znajduje się blisko wielkiej czaszki słonia. Jest bardzo szeroki i ciągnie się w głąb cmentarzyska. Bywa miejscami dość stromy i trzeba uważać wspinając się aby nie spaść, w szczególności jak jest się małymi ciekawskimi lwiątkami.
~Nyks

Szczerze? Nie miała pojęcia jak się tu w ogóle znalazła. To znaczy trochę miała. Otóż szła sobie i rozglądała się i z daleka dostrzegła nagły spad z zazielenionych terenów. Postanowiła podejść i sprawdzić co jest w dole i kiedy dostrzegła wielki i ponury cmentarz słoni postanowiła od razu się odwrócić i odejść. Coś jednak poszło nie tak i potknęła się o coś bliżej nieokreślonego by chwilę potem sturlać się prosto wgłąb tegoż rowu! Wszystko ją bolało... i tak dobrze, że tylko się poturlała i nic sobie nie zrobiła zamiast spadać jak kamień. Mogłaby sobie na prawdę coś zrobić. Zresztą zjechała (bo w gruncie rzeczy tak właśnie było) na całkiem miękką stertę piachu.
Dźwignęła się z mozołem a gdy już miała ogląd na otaczające ją tereny przestraszyła się nie na żarty! Zaczęła biec przed siebie tak długo aż nie znalazła schronienia w jednej z mniejszych czaszek i tam się schowała.

Gdy tylko zrobiło się spokojnie a ona już nie odczuwała większego dyskomfortu (no może poza tym, że przebywała w tak paskudnym i ponurym miejscu) ruszyła przed siebie żeby poszukać nieco lepszego miejsca dla siebie.

zt

Biegł obok niej upewniając się, że nie spogląda z powrotem w stronę burzy. Starał się podsycać rozmowę najbardziej naturalnie jak umiał, raczej prostymi pytaniami i stwierdzeniami. Na szczęście nie zauważył, by dalej jakkolwiek okazywała swoje zmartwienie, co trochę go ucieszyło. Przynajmniej to mu wychodziło. Niedo końca też prowadził tą rozmowę dla niej, strasznie zafascynowała go pleneria Cemantarzyska, tak duża ilość kości i okalająca je ciemność były niesamowite. Może nie wyglądało ono zbyt przyjaźnie, lecz jego ciekawość zdecydowanie przemagała wszelkie blokady czy to strachu, czy ostrożności. W kościelisku tym, jak i skałach je okalających było coś zdumiewająco atrakcyjnego. Nie był jednak w stanie określić co tak przyciągało jego uwagę.
- Gdybym to ja był duchem jakiegoś króla, to zdecydowanie leżałbym tutaj by nie zakłócano mojego spokoju. - Wprawdzie odpowiedział jej szepcząc, ale wcale nie było to jego intencją. Po prostu powtarzał po niej skupiając się raczej na widokach. No może nie tyle skupiając, bo nie było się na czym skupiać - wszystko wyglądało podobnie - po prostu nie mógł oderwać swoich zielonych ślepi od walających się wszędzie gnatów. Niektóre z nich wyglądały, jakby ustawiono je w jakiś wzór. Albo po prostu ktoś je tak przekopał podczas biegu. Nieważne co się im przytrafiło ani jak się tu znalazły. Były tu i idealnie pasowały, bielejące kości i czaszki. Mógłby coś zaśpiewać, gdyby znał jakieś piosenki. Niestety jednak nigdy nie słyszał ani radia, ani też nie był na brodway'u, więc po prostu w zdumieniu rozglądał się wokół.
- To miejsce jest niesamowite. - Zarzucił grzywą i znów obleciał scenerię spojrzeniem dalej idąc obok lwicy. - Nigdy w życiu nie widziałem takiej ilości kości w jednym miejscu. Nie mogę się doczekać innych tak niebywałych miejsc jakie znajdują się na tej ziemi.
Głos drżał mu lekko, nieuważny słuchacz mógłby powiedzieć, iż był to strach, jednak to właśnie zachwyt nie dawał mu dojść do głosu. Cóż, niewiele było w nim romantyka, nie miał też może wyczucia, ale gust to miał zdecydowanie jak na lwa nietuzikowy.

Fuknął na nią kręcąc łbem naburmuszony. - Nie jestem TAKIM lwem! - poczuł się urażony jej słowami. Przecież nie wyglądał ani jak bandyta, ani też jak złoczyńca. Przynajmniej tak mu się wydawało. Pospieszył więc z wyjaśnieniami.
- Jak byłem mały to dużo czasu spędzałem z takim baaaaaaaaaaaardzo - przedłużył to słowo na tyle, iż w końcu zabrakło mu tchu - starym lwem. Zawsze rozdziabiał pysk w ten sposób, by widać bylo jego jeden jedyny kieł. - otworzył pysk w podobny sposób symulując wygląd tamtego. Po chwili zaśmiał się lekko pod nosem oblizując swoje własne kły, jakby był wdzięczny, że wciąż je posiada.
- Nie wiem jak się nazywał, wszyscy nazywali go staruszkiem. W każdy razie opowiadał mi przeróżne bajki, o lwach z pyskami ptaka i skrzydłami, gazelach tak wielkich, że mogly nadziać na rogi dorosłego lwa, a rogi te były płaskie i rozchodziły się na boki, o białych lampartach w cętki z ogonami tak długimi, że mogły łapać je w swój pyszczek, czy właśnie o takich miejscach jak te, gdzie goreją góry bielejących kości. Cóż, może nie wszystko co opowiadał było wymysłami starości... zatrzymał się i rozejrzał jeszcze raz wokoło, po czym spojrzał w fioletowe oczy samicy. - Nigdy jednak nie mówił nic o Lwiej Ziemi ani Królestwie Oazy, ani też innych stadach które spotkałem, więc po prostu musiał mieć szczęście w swoich zwidach.
Ostatnie słowa na pewno nie brzmiały przekonująco, sam nie był już pewien, czy to co mu opowiadano za kocięcia było prawdą, czy fikcją. A jeżeli tak wielkie gazele naprawdę istniały...? Szturchnął piętrzące się obok skupisko gnatów.
- Takie miejsca jak to zawsze opisywał jako święte. Według niego kości nie mogły leżeć w słońcu i goreć, a powinny znaleźć swe miejsce w wiecznej wędrówce. Bo kiedyś odrodzimy się z gwiazd -- zwrócił swój wzrok ku niebu - bo tam jest dom wszystkiego co żywe. Kości są odbiciem nocnego nieba. Gdy tu ubywa z nich mięsa to tam przybywa, by w końcu powstało nowe zwierze. Nic nie ginie. Więc im dłużej bieleją nasze szczątki, tym dłużej możemy stąpać po tym świecie. A potem znowu tu wrócimy, ot jako przykładowo latający lew z dziobem. - Nie wytrzymał i zaśmiał się, nie mógł już dłużej utrzymać poważnego tonu. Nie wierzył w żadną z tych bujd, jednak coś zawsze kłuło go w środku, gdy wyśmiewał słowa starego jednozęba. Mimo wszystko szanował go i było mu żal, że nigdy się z nim nie pożegnał.
- Nieźle to sobie staruszek obmyślił, co? - szturchnął ją lekko nosem szczerząc się.

Dalej wpatrywał się mijane przez nich szczątki. Stosom wydawało się nie być końca.
- Są lwy na tym świecie, które za nawet najmniejszą z tych kostek potrafiłyby przegryźć komuś gardło. Wierzą oni, że kości odpędzają złe duchy, a ich odpowiednia ilość może dać im siłę danego zwierzęcia. To bardzo nieprzyjemne typy, lepiej byś nigdy na nich nie trafiła. - spochmurniał momentalnie, gdyż świeża rana na udzie dała się mi we znaki ponownie po tym, jak uderzył w coś po drodze. Zatrzymał sie na chwilę by ją przelizać. Wydawało się mu, że wszystko z nią w porządku, być może to ten wielki siniak wokół tak bolał.
- Uwierz mi na słowo, niewiele jest tak przyjaznych lwów w stronach skąd przybywam. A jeszcze mniej z nich raczy pomóc nieznajomemu. Do tego bezinteresownie. - uśmiechnął się do niej jak najmilej umiał. Faktycznie doceniał pomoc samicy, cały czas jednak z tyłu głowy miał wątpliwości co do jej intencji. Nie ma nic za darmo, prawda?
- Jak będę mógł Ci się odwdzięczyć za to wszystko? - zapytał jakby całkowicie ignorując jej opowieść o płaskopyskich wielbicielach zagadek. Momentalnie powróciła do niego cała podejrzliwość jaką nabył w czasie swoich wędrówek, zdał sobie sprawę, że jego beztroskość może go wiele kosztować. Choć w głębi serca nie wierzyl, by ta miła lwica miała własne złe intencje wobec niego, to pragmatyzm umysłu był tu zdecydowanie silniejszy. Z tego Kościeliska nie miał jak uciec. Fascynacja zmieniła się w lekki strach. Przecież to nie mogła być pułapka, miala już tyle dogodnych okazji... W jego oczach malował się głęboki niepokój.

/ najmocniej Cię przepraszam, miałam nadzieję, że przez weekend napiszę od narzeczonego, ale pochłonęło nas składanie mebli i takie różne ;(
Shanteeroth wzdrygnęła się mimochodem w reakcji na pierwsze słowa kompana, dotyczące istnienia zakapiorów, których z całą pewnością nie chciałaby spotkać na swej drodze. Odruchowo rozejrzała się dookoła, jakoby chcąc się upewnić, czy czasami jakiś z nich nie czai się pośród kości. Bo że @Hatimakali mógłby czaić się na jej zdrowie zwyczajnie nie wierzyła - gdyby taki był cel, najpewniej ukatrupiłby ją już dawno temu. Tymczasem, jak widać, oboje pozostawali żywymi, w przeciwieństwie do towarzyszących im słoni.
- Rozumiem, że miałeś wątpliwą przyjemność... - nie skończyła, uwagę koncentrując na wylizywanej przez samca ranie. Dlaczego nie zwróciła uwagi wcześniej? W końcu wciąż sączyła się z niej krew, dodatkowo rana co i rusz ulegała ponownym zabrudzeniom. Nie pytając lwa o zdanie, słuchając jednak uważnie jego słów i reagując na nie skinieniami łba, pochwyciła kamień oraz jakąś kość, z dawna już oczyszczoną przez robale z pozostałości jakiejkolwiek tkanki - być może była to czaszka malutkiego słonika lub coś całkiem innego, nie znała się na anatomii roślinożerców. W każdym razie kształtem przypominała nieco miseczkę, do której wrzuciła porcję aloesu, rozcierając na soczystą miazgę roślinkę kamieniem.
- Och, tutaj też trafiają się moje przeciwieństwa, pewnie jeszcze częściej. Wiesz, dobre serce i otwarty umysł to towary mocno deficytowe - rzuciła lekkim tonem, krótkim śmiechem - nieszczególnie głośnym - kończąc. Aloes ładnie puszczaj sok, tak więc podeszła do lwa z mokrawą papką. Nie czekając na żadną reakcję zaczęła okładać mu ranne udo. - Sok z aloesu powinien pomóc. Roślinka ta działa antybakteryjnie, kojąco. Przyspiesza dzięki temu gojenie ran. A co do zapłaty... - zmieniła ton na poważniejszy, spoglądając w zielone oczy tamtego. Milczała krótki moment, jakoby budując napięcie, po czym uśmiechnęła się serdecznie, z rozbawieniem mrużąc oczy: - Wystarczy, że nie musiałam zasuwać przez to cmentarzysko sama.

-1x aloes