Król Lew PBF

Od jeziora gdzieś w dal. Rzeka, która tutaj płynie przecina wiele trenów i różni różnie na nią mówili. Ważne jest jedno, płynie od pokoleń. W niektórych miejscach bywa szeroka i głęboka w innych spokojna i płytka. ~Nyks

Ledwie przed chwilą orłosęp opuścił brzeg rzeki niezadowolony. Stracił czas i energię, a nie odnalazł tak pożądanego surowca, jakim jest wiklina. Należy wspomnieć, iż to nie pierwsza porażka orłosępa w próbie jej zdobycia. No nic, pozostaje skupić się na reszcie i miejmy nadzieję, że tutaj na rzemieślnika spłynie pozytywna kropla szczęścia, dzięki czemu nie odejdzie z sakiewką tej samej wagi. Goliath właśnie krążył na rzeką spoglądając co jakiś czas w dół, licząc na wypatrzenie trzciny. Miał tę przewagę, że mógł objąć większy teren wzrokiem oraz przemieszczać się znacznie szybciej niż byle ssak lądowy pokroju lwa.



Goliath leciał wzdłuż rzeki do czasu, aż nie pojawił się silny wiatr. Istny powiew huraganu, który omal go ze sobą nie porwał. Orłosęp był zmuszony wylądować na ziemi i kontynuować swą wędrówkę pieszo, a trzeba przyznać, że nie znosi powolnego dreptania w poszukiwaniu surowców. Podobne sytuacje spotkały go w jaskiniach i pobliżach gejzerów, gdzie był zmuszony dreptać na swych stosunkowo małych szponach.
Po co mi te skrzydła skoro nie zawsze mogę je wykorzystać? - zapytał sam siebie retorycznie, rzecz w swej głowie, po czym kontynuował poszukiwania trzciny.



Dreptanie jest co prawda niewygodne orłosępów, do tego męczące i przedłuża poszukiwania, jednak w przypadku niektórych miejsc wymagane, zaś w przypadku innych pomocne. Tutaj okazało się użyteczne. Właśnie dzięki silnemu wiatrowi i poruszaniu się po lądzie, Goliath zauważył powiewającą trzcinę, kiedy tylko wiatr osłabł, rozprostował skrzydła, wzniósł się w powietrzę i chwycił poszukiwany surowiec. Po całej akcji umieścił go w sakiewce, żeby następnie odlecieć stąd.

+1 trzciny,

//zt//

Skoro już znajdował się w pobliżu rzeki i widocznie miał nie najgorszą passę szkoda byłoby przerwać. Miał już nieco wikliny, kawałek gałązki z drzewa żelaznego... przydałaby się jeszcze trzcina! Powinna gdzieś tutaj rosnąć. I chociaż nie miał jeszcze pomysłu, co mógłby z tych rzeczy wyczarować, nie przejmował się wcale. Szukał po prostu zajęcia. Czegoś, co pozwoli mu nie myśleć o straconym szczęściu.
Wytężył spojrzenie, wodząc nim w poszukiwaniu pustych rureczek.



Nie dostrzegł niczego. Nie zamierzał sie jednak poddawać! W końcu rzeka była ogromna, niknęła gdzieś w oddali między drzewami. Skoro nie ma tutaj, to na pewno znajdzie coś na drugim jej brzegu! Śmiało więc podszedł do miejsca, gdzie woda była spokojniejsza i jakby bardziej płytka, a dodatkowo znajdowało się tu kilka kamieni. Przedostał się na drugi brzeg, by spróbować w tamtym miejscu.



Simirowi wydawałlo się wręcz niemożliwe, żeby nigdzie w pobliżu nie było chociaż odrobinki trzciny! Znalazł niedaleko wiklinę, odszukał drzewo i nawet udało mu się odłamać kawałek gałęzi... A polegnie na byle trzcinie?! To niedopuszczalne! Warknął pod nosem niezadowolony, po czym ruszył wraz z biegiem rzeki, aby poszukać szczęścia nieco dalej. Gdzies musiało się skrywać to ustrojstwo!



Chyba to jednak nie był najlepszy dzień dla młodego likaona. Dość duże uszy oklapły powoli, zupełnie jakby Shauku miał się poddać. Zaraz jednak przypomniał sobie słowa Maarify, nieco podstarzałego już simira: najważniejszym jest, by się nie poddawać. Szukać, póki starczy sił. Nie ma większej słabości od tej, która nakazuje sobie odpuścić pomimo istnienia szans na powodzenie. I chociaż był już bliski granicy, postanowił w hołdzie dla simira darzonego ogromnym szacunkiem spróbować raz jeszcze. Ostatni...



No, cóż. Nie miał szczęścia do byle trzciny. Miał już dość. Pora poszukać czegoś na kształt domu, przynajmniej tymczasowego. I oby w tych poszukiwaniach miał nieco więcej szczęścia!

/ zt.