Król Lew PBF

Pewnego razu Silver wybrał się na samotne łowy. Przemierzał trawiastą równinę, rozglądając się bacznie dookoła, kiedy ni stąd, ni zowąd nadciągnęły ciężkie, czarne chmury, z których lunął ulewny, rzęsisty deszcz, a na ciemniejącym niebie pojawiły się wielkie, zygzakowate błyskawice, którym towarzyszyły dudniące grzmoty. Srebrzysty gepard wbiegł pod rozłożystą akację, szukając schronienia przed burzą, gdy wtem usłyszał nad sobą głośny trzask pękającego konaru, z którego spadł jakiś ciemny kształt, zwalając się wprost na niego. Silver zamiauczał przeraźliwie, nie wiedząc, co się dzieje, i zaczął się szamotać, usiłując się wydostać spod ciężaru tego, co na niego spadło. Myślał, że coś go atakuje, więc instynktownie odwrócił głowę i zatopił kły w czarnej sierści.

Gdyby nie to, że z natury Bastet nie wydawała głośnych dźwięków, sama by pewnie wydała coś na wzór miauknięcia w wersji lamparciej, jednak z jej pyska jedyne co się wyrwało to głośny dźwięk zaciągnięcia się powietrzem, gdy gałąź trzasnęła. Nieszczęście w nieszczęściu, bo nie tylko gałąź się zarwała - zarówno od jej ciężaru jak i porywistego wiatru - to jeszcze musiała spaść na... kogoś. O czym zaraz boleśnie się przekonała. Z jej pyska wyrwał się głośny syk, gdy sturlała swoje lamparcie cielsko z nieznajomego na tyle na ile mogła, zaraz próbując go od siebie odepchnąć w tej szamotaninie tylnymi łapami.
- Puszczaj! Już! - prychnęła. Jej głos był podniesiony i gniewny, jej wyraz pyska oszołomiony, a uszy przylegały do łba. Sama uznała geparda za napastnika - nie było bowiem czasu namyślać się w tej sytuacji, gdzie doznała szoku za szokiem. W tym wszystkim nie pomagał też fakt, że Bastet była nieufną samotniczką, która pochodziła z dzikiego miejsca, gdzie każdy drapieżnik chciał cię pożreć albo przegonić w możliwie brutalny sposób. Także nie przestawała kopać.
Jedyne co jej nie pasowało to to, że był to gepard, co dotarło do niej dopiero po paru chwilach.

@Silver Hunter

Kiedy ciężar napastnika zelżał, Silver poderwał się gwałtownie na łapy. Stanął w rozkroku, cały zjeżony, prychając.
- To ty mnie zaatakowałaś! - parsknął gniewnie. Mimo to poczuł się głupio, gdy zrozumiał, że miał do czynienia z samicą. W dodatku z bardzo ładną samicą. - Rany - otworzył szerzej oczy, ujrzawszy ją wyraźniej w jaskrawym świetle błyskawic. Stojąca przed nim samica miała wyjątkowo gibką i smukłą sylwetkę, jakiej nie widział u żadnej lwicy. Do tego jej ciało było upstrzone ciemnymi cętkami, zupełnie jak jego. I jeszcze te dwukolorowe oczy - jedno złociste, jak jego, a drugie czerwone. - Kim ty jesteś? - zapytał, przekrzywiając lekko głowę, nie będąc pewien, z kim właściwie miał do czynienia.

- Gałąź trzasnęła. - syknęła, sama gwałtownie przechodząc do pozycji stojącej, napinając mięśnie i obniżając łeb, by osłonić szyję. I tak już krótkie futro przylegało teraz jeszcze bardziej do jej atletycznego, smukłego ciała z powodu deszczu, który powoli przelatywał przez koronę drzewa wprost na nią już od jakiegoś czasu.
- Rany? Co takiego? - burknęła na reakcję geparda, dalej machając wściekle ogonem na boki. - A nie widać? - rzuciła jeszcze zimno na jego pytanie, posyłając kotowatemu przeszywające spojrzenie różnokolorowych oczysk, wciąż przesiąknięta gniewem tego jednego momentu. I bólem po ugryzieniu. Szybko jednak westchnęła - i jakby tym jednym westchnięciem dała ulecieć chociaż połowie emocji, bo dodała: - Moje imię to Bastet. Jestem zwyczajną samotniczką. - Mimo wszystko jednak nie opuszczała gardy.
Gepardy, na które do tej pory się natknęła raczej unikały konfliktów - w końcu były mniejszymi kotowatymi polegającymi bardziej na szybkości niż na sile. Gdyby natknęła się w ten sposób na lwa, to byłaby bardziej zaalarmowana, bardziej rozeźlona. Tutaj gotowa była uznać sytuację za pomyłkę - i pecha.

//drobna notatka bardziej dla mnie - zakładam, że Bastet jeszcze nie dołączyła do stada, bo nie miała po dołączeniu żadnego okienka na spotkanie

@Silver Hunter

- Wybacz, że cię ugryzłem. Myślałem, że mnie zaatakowałaś, a nie tak po prostu spadłaś z drzewa. Co właściwie na nim robiłaś? - zapytał ciekawy, a jednocześnie trochę zaskoczony, bo sam nie umiał wspinać się po drzewach, podobnie jak wszyscy członkowie jego stada. Prawdę mówiąc, pierwszy raz widział na drzewie przedstawicielkę rodzaju kotowatych.

Zamrugała parokrotnie, wpatrując się w geparda - co pewnie mogło być pomylone z trzepotaniem rzęsami, zwłaszcza w tym świetle i mniejszej widoczności spowodowanej deszczem. Albo z tym, że właśnie deszcz wpadł jej do oczysk, może z czymś małym ściągniętym drzewa i właśnie się tego z nich pozbywała. Jej ślepia otworzyły się zaraz nieco szerzej. Co takiego? Jego pytanie zbiło ją kompletnie z tropu.
- No... odpoczywałam? - Zmarszczyła brwi, przyglądając się rozmówcy dość sceptycznie. Nawet przez głowę jej nie przeszło, że ten nie miał nigdy do czynienia z lampartami lub nigdy nie usłyszał o tym, że te słyną ze wspinaczki. Dla niej oczywiście było to największą oczywistością na świecie.
Zauważyła także, że gepard się nie przedstawił. Jednak może miał swoje powody, a sama nie zamierzała go ciągnąć za język. Wątpiła, by jego imię skrywało jakiś sekret, informacje. W jej świecie gepardy też należały do samotników. Może formowały jakieś małe rodzinne grupy, a dopiero wtedy, po pewnym czasie, stawały się samotnikami. Tak to działało w jej stronach.
Wypuściła cicho powietrze przez nos i usiadła, rozluźniając się już nieco bardziej. Zabrała się za wylizywanie miejsca ugryzienia. Chyba nie było tragicznie, jednak wciąż piekło.

@Silver Hunter

- Poważnie? Na drzewie? - wytrzeszczył na nią oczy, coraz bardziej zdumiony stojącym przed nim indywiduum. Jej zachowanie wydało mu się dosyć dziwaczne. - Ja tam nie umiem chodzić po drzewach. Zdecydowanie wolę pewny grunt pod łapami. Kto Cię właściwie tego nauczył? - zapytał, wpatrując się w nią z zaintrygowaniem. Co to za niezwykła samica? Nic dziwnego, że z tego wszystkiego zapomniał jej się przedstawić, skoro tak zaintrygował go jej pobyt na drzewie.

Na słowa samca wyprostowała się w siadzie. Jej ślepia znów otworzyły się szerzej.
- Moja matka. Tak jak wszystkie lamparty jak mniemam. - Jej końcówka ogona drgnęła kilka razy. - Nie miałeś nigdy do czynienia z lampartem? - zadała w końcu pytanie, które po usłyszeniu pierwszych pytań srebrzystego chodziło jej po głowie. Zaraz wstała i przeciągnęła się tak na szybko. Wskoczyła na pień drzewa i zgrabnie wgramoliła się do góry, by zaraz osiąść na jednej z niższych, grubszych gałęzi. Może tej pogoda nie zerwie.
- Zawsze preferujemy mieć jakieś drzewo w pobliżu w razie zagrożenia... A przynajmniej większość lampartów, które poznałam to preferuje. - Wzruszyła barkami, spoglądając na samca (dosłownie) z góry swoimi różnokolorowymi ślepiami.

@Silver Hunter

- Właściwie to nigdy dotąd nie spotkałem lampartów. Głównie mam do czynienia z lwami. Właściwie to zostałem wychowany przez lwią rodzinę i przez długi czas myślałem, że sam jestem lwem. Zabawne, co nie? - zaśmiał się, bo to faktycznie była dość zabawna sytuacja. - Właściwie to jestem Silver. Silver Hunter z Lwiej Ziemi - przedstawił się nowo poznanej panterze. - A ty skąd pochodzisz? Mieszkasz gdzieś w pobliżu? - spytał, zadzierając głowę do góry, by nie stracić kontaktu wzrokowego ze swoją rozmówczynią. Był pod wrażeniem z jaką zręcznością wspięła się po grubym, chropowatym konarze i jak wysoko udało jej się wejść. - Powiem ci, że świetnie sobie radzisz ze wspinaczką. Jesteś naprawdę zwinna - pochwalił ją.