Król Lew PBF

Dzień chylił się ku końcowi. Ukrop powoli ustawał, a zastępował go przyjemny chłód wiejący ze strony Wielkiej Wody. Niebo pojedynczo zaczęły przeszywać pomarańczowe i żółte wstęgi, później także i karmazynowe, aż w końcu firmament stał się cały ciemnogranatowy, naznaczony milionem świecących punktów. Tendai miał dosyć siedzenia razem z rodzeństwem w grobowcu, który służył za ich leże. Chciał poznać okolicę, pozwiedzać ją, usamodzielnić się, a przede wszystkim - skorzystać z chwilowej nieuwagi matki. Chociaż kto ich tam wie, może już spali? Nie zaprzątał sobie tym dłużej głowy i ruszył przed siebie. Wyszedł z panteonu i już natrafił na pierwszą zagwozdkę. Przed jego nosem rozciągały się trzy różne wydeptane przez lwy ścieżki. Jedna z nich prowadziła do jeziora z wysepką, znajdującego się najbliżej grobowca. Druga wiodła do lasu, niegrzeszącego swą wielkością, a trzecia - najdłuższa z nich - kierowała aż do samego ogromnego i słonego morza. I który tu szlak wybrać?

@Tendai

Nie chciało mi się spać, ile można. Wymknąłem się i spojrzałem na niebo. Było ładne. Noc była zupełnie inna niż dzień. Nie chodziło o temperaturę, ale była, no, inna! Trafiłem na rozdroże. Przysiadłem. Gdzie pójść. Nie wiedziałem, ale poszedłem do lasu. Jezioro.. jeszcze się utopię o tej godzinie, a morze? Było zimne i wiało. W lesie może znajdę coś ciekawego, o!

Wpadłem w dół i pokręciłem lekko łebkiem i kichnąłem. Było to ciekawe miejsce. Chciałem jednak z niego wyjść i próbowałem. Nie po to ruszyłem na przygodę aby utknąć w takim dole. Magia nocy nie była już taka mocna a bardziej cicha i trochę nawet straszne ale mój mały móżdżek zajmował sposób wydostania się.

Było mi niewygodnie i chciałem się wydostać. Nie mogłem tak czekać do rana na innych, co za wstyd! Za to kiedy wszystko ucichło położyłem uszy po sobie i jakby lekko przywarłem do ziemi zaprzestając próby wydostania.
-To przeze mnie?-Taka myśl krążyła mi po głowie. Rozglądałem się aby upewnić się czy wszystko jest dobrze i aby móc próbować wydostać sie dalej.

To było straszne! Przylgnąłem do ziemi i położyłem uszy po sobie. Nie wiedziałem skąd to się wzięło! Na szczęście szybko w miarę znikło. Nie podniosłem się od razu. Swymi ślepkami spoglądałem w ciemne niebo. Nie wyglądało aby coś jeszcze było, chyba. Próbowałem wydostać się i jakoś sie udało. Wytrzepałem się z ziemi. Zaraz potem zauważyłem ścieżkę.Fajnie! Ruszyłem nią ale mniej pewnie niż wcześniej.

Momentami przez myśl przechodziły mi myśli, że powinienem był zostać w domu. Tylko po co. Świat taki duży i tyle ukrywa jeszcze przede mną. Chociaż robiło się coraz straszniej. No i nie mogłem iść dalej. Siadłem myśląc czy cofnąć sie i poszukać innej drogi. Ostatecznie postanowiłem spróbować wspiąć się. W końcu od czegoś mam twe pazury.