Król Lew PBF

Znowu rozłożył skórę, teraz już dużo większą jak i wyrównaną, po czym złożył skórę w pół, chciał zgiąć ją idealnie po środku, aby dokładnie przyjrzeć się miejscu brzucha oraz góry torby. Nie były zbyt równe, zatem przełożył na drugą stronę, przyjrzał się oraz zrobił kolejne nacięcie, po czym znowu przewrócił ją na drugą stronę i szybko, lecz dokładnie i pewnie zaczął odcinać kawałek skóry. Znowu ją przełożył i teraz powiększył różnicę, następnie zaczął nacinać skórę od swojej "postawy" torby, potem zrobił kolejny teraz u krótszym końcu torby, wziął do łapy kolejną gałąź i starając się w tej samej odległości rozpocząć nacięcie. Teraz dla mnie były 3 prostokąty, z czego ten środkowy był najwęższy, a za prawym był jeszcze spory kawałem skóry. Przygotowane gałęzie, które miał obok, posiadały już na sobie ząbki, a cała skóra została już wyrównana przy bokach, dzięki czemu będzie mógł bez problemu i estetycznie szyć boki przyszłej torby. Następnie zaczął robić małe dziurki wzdłuż boków za pomocą dziurkacza. Po tym znowu ją rozłożył i w wierzchołkach podstawy zrobił wgłębienia. Po skończeniu robienia dziurek przyszedł czas na ułożenie szkieletu torby. Tak więc zabrał z pierwszej kupki 4 gałęzie i położył je obok skóry. Następnie zaczął robić delikatnie głębsze nacięcia, z tą różnicą, że były one troszeczkę krótsze. Potem wybrał krótszą gałąź, miała ona dwa delikatne ucięcia, włożył ją do rozcięcia jednym końcem, aby ładnie ją potem dopasować drugim. Ucięcia musiały być skierowane do góry, to samo zrobił z drugiej strony. Teraz nadszedł czas na dłuższe gałęzie, tą samą techniką włożył je tak, aby nacięcia na tych gałęziach idealnie pokryły się z tymi od mniejszych gałęzi. Tak oto powstał szkielet podstawy tej torby, aczkolwiek ułożenie podstawy było dopiero początkiem! Teraz wyciągnął z torby przygotowane już dwa kawałki kory z żelaznego drewna i ułożył je na podstawie gałęzi, prawie rozmiarowo trafił! Jednakże i to wymagało doszlifowania, gdyż w końcu nie robił byle czego! Absolutnie nie bojąc się o kruchość materiału, na podstawie postawy torby naciął korę, a potem uciął z niej cienki pasek. Teraz położone na siebie kory idealnie pokrywały się z rozmiarami szkieletu, a dodatkowo można było je na siebie nałożyć, aby stworzyć przegrody. Naciął głębiej górne nacięcia, a następnie wziął dwie przygotowane gałęzie i tą samą metodą co wcześniejsze, włożyłem je u górnych nacięć. Potem zostały mi boki, więc również pogłębił nacięcie i włożył gałęzie odpowiednią stroną wgłębień tak, aby pasowały do pozostałych. To samo zrobił z drugiej strony. Teraz gdy szkielet torby był już gotowy, wyciągnął z torby już przygotowany rzemień, który podzielił na dwie części. Delikatnie wbił w nie pazur i naplótł trochę wokół palca. Pomógł sobie pyskiem przeciągnąć odpowiednią stroną końcówkę tworząc niewielki supeł. Teraz zostało mu zszycie boków torby i tym się niezwłocznie zaczął zajmować, przeplatając ścięgno przez dziurki, które wcześniej zrobił. Kiedy szył już pierwszy bok, zaprzestał na chwilę, aby wykonać czynność którą jego Mistrz: Magnus nazywał "przypieczętowaniem". Bardzo ładna i trafna nazwa, ale w skrócie polegało to na usztywnieniu szkieletu, układając szkielet bocznych ścian w kątach szkieletu podstawy, który był prostym, lecz bardzo znaczący, gdyż potem usunięcie go będzie nie będzie możliwe, bez uszkodzenia skóry czy obrobionych gałęzi. Gdy usłyszał charakterystyczne "cyknięcie", uśmiechnął się triumfalnie. Zawsze go to niezmiernie satysfakcjonowało. Jeden bok już był gotowy, z drugim zrobił to samo. W ten właśnie sposób szkielet stał się niezwykle sztywny oraz na tyle elastyczny, że bez problemu można go przeciążyć, a przez użycie gałęzi z drewna żelaznego nie powinien się nawet ugiąć. Nawet jeśli ktoś by wpadł na szalony pomysł, aby na niej siadać. Cała magia była ukryta w rozchodzącym się ciężarze na całą torbę. Następnie zabrał się za dalsze zszywanie od skończonego boku ku górze, aby zrobić już pasek z jednej strony oraz zszyć drugi bok. Gdy skończył zszywać drugi bok torby, zakończył ścięgno supłem. Teraz zostało mu zajęcie się uchwytem od strony wewnętrznej, który postanowił wypełnić bawełną oraz korą z żelaznego drewna. Ułożył ją na wewnętrznej stronie paska, a już wiedział z doświadczenia, że bez problemu starczy to, aby było wygodne do noszenia, czy to w zębach, bez lęku, że przegryzie się przypadkowo skórę na wylot, czy po prostu na plecach. Dlatego następnie ułożył te kawałki kory obok, a sam zaczął zszywać pasek, robiąc co chwilę przerwę na dodanie kawałka kory do niego. Natomiast główna część torby była już dawno stabilna, co zawsze dawało i daje lwu satysfakcję. Skończył zszywać pasek, i w tym momencie torba była gdzieś tak 80% skończona. Założył ją, aby upewnić się, że nie będzie problemów z założeniem jej. Leżała dobrze, nie uwierała ani nie spadała oraz nie szurała po ziemi znajdując się idealnie pod podbrzuszem. Zdjął ją po czym jeszcze zastanowił się, czy nie wypadnie z niej cokolwiek. Na wszelki postanowił obciążyć górną część zamknięcia, jedną gałęzią, bezpośrednio nacinając i delikatnie wkładając ją niedaleko od krańca. Może kiedyś będzie chciała dorobić kamienne zamki, więc nie powinno być to problemem dla innych rzemieślników, aby bez uszkadzania skóry ją wyciągnąć. Choć w sam to nie wierzył, gdyż dotychczas spotkał tylko jednego. Może Tunu będzie miała więcej szczęścia. Z zawieszkami zawsze było zabawnie, wyciągnął resztkę z rzemienia, odkrojonej skóry, po czym przez chwilę bawił się w przymierzanie u boku torby. Gdy uznał, że w miarę już wie, jak to zrobić, obrobił resztki na cienkie paski, po czym przedziurawił je i przeplótł rzemieniem. Przewiązał, po czym upewnił się, że te zaciskają paski, zaraz po tym zrobił kolejne dziurki, w które wplótł je, tworząc 2 zawieszki na tykwy. Te nie powinny wypaść, chyba, że pękną od nacisku, ale wątpił aby to się stało. Na sam koniec zostało mu zrobienie paska, aby torba dobrze współgrała ze zbroją jak i bez niej. Do tego wykorzystał pasek i jedno ścięgno. W tym pierwszym porobił odpowiednio zaplanowane dziurki, a wysuszonym ścięgnem przyszył go do torby. Po dwóch poprawkach dopasował pasek tak, aby działał zgodnie ze swoim przeznaczeniem. Teraz zostało mi najważniejsze, wyryć znak Ognia na jego tworze, jego lokalizację wybrałem na górnej klapie nad zamkami.