Król Lew PBF

Miejsce akcji - głazy obok Jeziora, niedaleko wulkanu.
Czas akcji - powiedzmy dwa miesiące wstecz

Gdzieś za szczytami Zachodniej Korony chowało się słońce. Powietrze przyjmowało ten rozedrgany, pomarańczowy odcień, zwyczajny dla dnia chylącego się ku końcowi. Niedługo zrobi się całkiem ciemno. Grzeczne zwierzątka o tej porze kładą się do snu w swoich norkach.
Chyba, że są niegrzecznymi zwierzątkami.
Albo na przykład... nocnymi łowcami.
Albo spiskowcami, o!
Albo małymi puchatymi fenkami, przemykającymi się gdzieś między głazami, w sobie tylko wiadomym celu.

Spyro wymknął się z nory w momencie, w którym jego rodzice już spali. Wiedział, że się ostro zdenerwują gdy zobaczą, że go nie ma, ale nie dbał o to i miał nadzieję wrócić przed rankiem. Chciał zwiedzać. Swoje kroki skierował w stronę najbardziej zagadkowej rzeczy, jaką kiedykolwiek udało mu się dostrzec w oddali... Wielki wulkan. Nie wiedział czego się spodziewać. Było już dość ciemno, ale na szczęście jego kocie oczy, nie miały problemu w odnalezieniu się w mroku.
Minęło trochę czasu, nim w ogóle zbliżył się w okolice wulkanu. Gdy był blisko, słońca już prawie nie było widać. Czas ten był dla niego wspaniały. Wszechobecna cisza i brak światła wyostrzały jego zmysły. Nawet najdrobniejszy ruch, szelest czy oddech był jak tupot słonia na sawannie.
Gdy znalazł się już wystarczająco blisko, przystanął i zaczął się rozglądać. Nocne drapieżniki już czekały w ciemnościach.
Bystre oczy Spyro wyłapały ruch niedaleko niego. Kolacja? Kocur oblizał się i powoli przypadł do ziemi. Bardzo ostrożnie zaczął zbliżać się do swojego celu... Każdy ruch był doskonale wyliczony. Oddech spłycony do minimum. Ogon przy samej ziemi. Tak jak uczyli go rodzice. Niczego nieświadoma ofiara, (tak, o Tobie mowa Hiraeth czekała tylko aż zostanie zjedzona... Spyro nie wiedział, że jest to tylko przyjazny Fenek. Nigdy do tej pory nie spotkał, tych małych stworzeń.
Gdy był już wystarczająco blisko, popełnił największy błąd łowcy... Niewielka gałązka, trzasnęła pod łapą kocura. Serwal zaklął w duchu i wykonał skok w kierunku swej ofiary, licząc na to, że się nie spóźnił...

Kocur nie miał pojęcia, kogo tak naprawdę próbował upolować. Początkowo sądził, że jego celem jest swego rodzaju "mysz". Jednak się pomylił.
Gdy zrozumiał, że jednak jego ofiara, nią nie jest szybko, się zreflektował. Mały fenek ukrył się między skałami. Ani trochę mu to nie pomogło, gdyż sprawne oczy Spyro bez większego problemu były wstanie go zlokalizować. Jednakże nagle odechciało mu się jeść. Poczuł się bardzo źle... W żołądku zaczęło mu się przewracać. Kilka długich sekund później, "przyjazna" ciemność mogła ujrzeć wymiotującego serwala. No i pięknie... pomyślał i usiadł na moment, chcąc złapać powietrze. Do tej pory polował głównie na ryby i znacznie mniejsze gryzonie. Nigdy nie zdarzyła mu się taka sytuacja.
Kocur podniósł się i odszedł kilka kroków dalej - Przepraszam Cię... - jęknął cicho i ponownie się odwrócił w stronę "ciemności" - Myślałem, że jesteś... Myszą... - wytłumaczył się. Sytuacja, w jakiej znalazł się Spyro, była nieciekawa. Nie miał pojęcia, jak teraz zareaguje jego niedoszła "ofiara".

Nie był chory. Zdecydowanie nie był. Ale musiał wyjaśnić, czemu jego organizm zachował się w taki, a nie inny sposób. Pomimo prośby, by tego nie robić, kocur zbliżył się do fenka. Osobnik był o wiele mniejszy od Spyro. Możliwe, że dlatego go pomylił z kolacją.
Kocur usiadł obok, a następnie położył się, chcąc zrównać swój wzrok z Hirą - Nie jestem chory. Znaczy chyba... Ale raczej nie - zaczął powoli się tłumaczyć. Musiał się mocno postarać, żeby w ogóle coś z tej "znajomości" zostało - Po prostu słysząc Cię, przeraziło mnie, że mogłem Cię skrzywdzić i zabić... I zrobiło mi się słabo... - kocur wzruszył przepraszająco barkami.
Gdy do jego uszu dotarło, to kim jest jego niedoszła ofiara, Spyro się zamyślił... Fenek? Fenek... Fenek....... Fenek........... Po chwili doszło do niego, że kiedyś słyszał o tym w rozmowie. Pustynne lisy. Niedaleko stąd była pustynia.
- Wybacz mi proszę to, że potraktowałem Cię jak potencjalną przekąskę. Nie widziałem nigdy Fenka. Jedynie słyszałem o was... A że jesteś znacznie mniejszy ode mnie... Sądziłem, że jesteś jakimś gryzoniem... Przepraszam

Kocur obruszył się słysząc wyjaśnienia małego stworzenia. Został zdecydowanie źle zrozumiany. Spyro wyszczerzył zęby - Nie rób ze mnie idioty proszę - zaczął spokojnie i się oblizał. Poprawił się trochę leżąc. Było tu sporo małych i większych kamieni, co zdecydowanie nie pomagało w odpoczynku - Jestem drapieżnikiem jak sama mówiłaś. Ale mam pewne jakby to powiedzieć... Zasady... - tłumaczył powoli kocur. Nie powiedział jednak jakie są to zasady. Zapomniał? Zgubił myśl? Możliwe. A może nie chciał się przyznać, że nigdy do tej pory ŻADNA "przekąska" nie próbowała z nim rozmawiać. To byłoby bardzo głupie. Może to przez wiek, a może charakter Spyro. Miał zbyt dobre serce. Myśl o zabiciu, albo próbie zabicia kogoś, kto mógłby go błagać o litość, przyprawiała go o mdłości - No a poza tym jadam głównie ryby i gryzonie - zgrabnie pominął temat "gadającego jedzenia" - Więc tak. Fenki są przy mnie bezpieczne. Więc znów... Wybacz mą napaść, nie musisz się mnie obawiać - zakończył i zniżył łeb by był na równi z łbem Hiro. Na pysku Spyro malowała się skrucha.

Serwal ponownie wyszczerzył białe niczym śnieg, (czymkolwiek śnieg był?), kły słysząc sarkazm w głosie fenka. Wiedział, że małe stworzenie mogło się czuć w jego obecności dość nieswojo. W końcu przed chwilą próbował go zjeść.
- Powiedzmy? Czyli nadal jestem dla Ciebie straszny? - zaśmiał się kocur. Wiedział, że był większy od swojego towarzysza rozmowy. Sam pewnie czułby się niepewnie przy lwie czy innym słoniu... Spyro westchnął cicho - Zacznijmy od początku... - mruknął i znów podniósł pysk. Spojrzał przyjaźnie na Hiro - Nazywam się Spyro. I pochodzę z... Mieszkam na południe od Lwiej Skały. Na sawannie - wyjaśnił od początku kocur - A co tu robię? Pewnie myślisz, że wyszedłem na polowanie... - zażartował. Wiedział, że ten żart może nie wypalić. Ale zaryzykował - Ale nie. Po prostu wymknąłem się z domu na nocną przechadzkę. Mam nadzieję, że rodzice się nie obudzą, bo wtedy ja będę siedział tak jak Ty teraz - zaśmiał się.