Król Lew PBF

Opuściwszy jaskinię antylopy, rudy lis wyszedł z lasu na przestronną sawannę, zastanawiając się dokąd się udać. Jedno wiedział na pewno - w góry już nigdy nie powróci. Zamierzał trzymać się od nich jak najdalej, by znów nie wpaść w łapy pewnej szalonej lwicy, która kazała mu szpiegować inne lwy, chcąc uczynić z niego swego niewolnika. Lis rozglądał się czujnie wokoło z uszami postawionymi na sztorc, wychwytując zapachy z gorącego, nieruchomego powietrza. W pewnym momencie aż przystanął z zaskoczenia, wyczuwszy woń innego psowatego, która przypominała jego własną. Nie mógł się mylić - tym psowatym musiał być jakiś lis. W dodatku wszystko wskazywało na to, że była to samica. Uradowany podążył za interesującą go wonią, aż dotarł do podnóża wielkiego baobabu o bardzo grubym pniu i rozłożystych konarach. Między jego grubymi, splątanymi korzeniami znajdowała się niewielka nora, a wokół niej krzątała się śliczna lisiczka o piaskowej sierści i wielkich uszach. Była nieco mniejsza od niego z bardziej puszystą kitą. Miała bystre oczy o zadziornym spojrzeniu i krótki, ostro zakończony pyszczek. Czy trzeba dodawać, że była najpiękniejsza istotą, jaką rudzielec kiedykolwiek widział? Przystanął nieopodal, wpatrując się w nią jak zaczarowany, nie mogąc oderwać od niej oczu, aż żółta lisica wyczuła jego obecność. Uniosła gwałtownie głowę, obdarzając go bystrym spojrzeniem czarnych oczu.
- Eeeee... Cześć - zająknął się, nieco zmieszany tym niespodziewanym spotkaniem. - Co tu robisz? - zadał pierwsze pytanie, jakie przyszło mu do głowy.

- Jestem Rudzik, samotny lis. Jestem po raz pierwszy w tych stronach. Jak dotąd jeszcze nigdzie nie zagrzałem miejsca na dłużej, ale tu mi się nawet podoba - uśmiechnął się przyjaźnie chcąc zrobić na niej dobre wrażenie. - A Ty? Mieszkasz tutaj? - spytał rzucając pobieżne spojrzenie na okolicę. Stanął w pewnej odległości od niej tak, by mogła czuć się zupełnie swobodnie i bezpiecznie.

- Dzięki. Twoje jest naprawdę ładne - uśmiechnął się, ponieważ jej imię rzeczywiście przypadło mu do gustu i uznał, że naprawdę do niej pasuje. - Nazwała mnie tak pewna przypadkowo napotkana surykatka, a ja uznałem, że to imię do mnie pasuje i odtąd go używam - wyjaśnił z odcieniem rozbawienia w głosie. - Tak, miałem okazję poznać dwóch członków tego stada i jakąś antylopę, która jest medykiem. Zajęła się nimi, kiedy byli ranni. To naprawdę dziwne zjawisko. W końcu lwy polują na antylopy, a tymczasem oni zaproponowali jej dołączenie do swojego stada, zupełnie jakby była jednym z nich - opowiedział jej o tej dziwacznej i niespotykanej znajomości.

- O rany, a ja myślałem, że Raszka to Twoje imię - roześmiał się głośno z tego nieporozumienia. - Hiraeth oznacza wspomnienie? To też ładne imię. Brzmi tak egzotycznie i tajemniczo - puścił jej oko. - A te lwy zdecydowanie nie zrobiły na mnie dobrego wrażenia. Ciekaw jestem, czy ta antylopa rzeczywiście do nich dołączy. Ogólnie lwy są jakieś nienormalne. Podczas pobytu w górach natknąłem się na jakąś pomyloną lwicę, która chciała uczynić ze mnie swojego niewolnika i kazała mi szpiegować jakieś lwy, licząc na to, że do niej wrócę i zdam jej raport. W życiu nie poznałem większej wariatki - opowiedział jej, czując że być może w końcu znalazł bratnią duszę, z którą mógł normalnie porozmawiać.

- Na to wygląda. Ta szkaradna lwica była naprawdę stuknięta, skoro sądziła, że do niej wrócę, by zostać jej niewolnikiem. Pochodzę z pustynnych okolic. Odkąd pamiętam byłem skazany sam na siebie. A Ty masz jakąś rodzinę? - spytał chcąc dowiedzieć się o niej czegoś więcej.