Król Lew PBF

Ah, jak gorąco... można ponarzekać. Leżałem sobie wygodnie, pod bardzo suchą i lichą starą akacją... która jednak dawała trochę cienia. Może przez resztki zielonych gałązek? Pewnie tak. Oblizywałem pysk, co jakiś czas aby przypomnieć sobie smak wody. Czyli nijaki posmak, po prostu starałem się, żeby nie zaschło mi w gardle. Nie miałem nic lepszego do roboty, więc byczyłem się jak prawdziwy król. No... powiedzmy. Ziewnąłem głośno na pół okolicy, aż i mnie to zaskoczyło. Pomruk z mojego gardła brzmiał okrutnie leniwie. Liche podmuchy wiatru ledwo co do mnie docierały, a gęsta i długa lwia grzywa dogrzewała mnie, niczym dobry grzejnik w zimowy dzień. Jedno było pewne, nigdzie stąd się nie ruszam!

Usłyszałem szelest... coś w wysokich trawach obok mnie zaczynało dosłownie buszować. Zauważyłem brązowy łepek, o mały włos a pomyślałbym, że to moje śniadanie! Jednak to było lwiątko, które dopiero uczyło się skradania. Ocknąłem się jeszcze nieco bardziej, aby rozejrzeć się szerzej po okolicy, halo gdzie mamuśka? Tatusiek? Ktokolwiek? Nikogo takiego nie zobaczyłem... Miałem dwie opcje, nastraszyć, aby lwiątko miało darmową lekcję, albo olać, albo... porozmawiać, bo miałem słabość do tych małych istot. W sumie opcji było wiele, mogłem nawet pokusić się jednak na to śniadanie! - Hejże, mała wiewióreczko. Zawołałem głośno. - Podejdź no proszę, może masz ochotę porozmawiać? Hm? Znowu ziewnąłem, a moja paszcza rozłożyła się szeroko, kły błysnęły jakoś tak samoistnie... w blasku słońca. Nie miałem pojęcia, że to mogłoby wystraszyć lwiątko, bo nie widziałem tego z innej perspektywy. Wolno zacząłem się gramolić, aż udało mi się usiąść na lewym zadku, machając ogonem i cały czas miałem na oku brązowy łepek.

Cóż, za piękne lwiątko! - No dzień dobry, Pani. Uśmiechnąłem się do uroczego - z wyglądu - lwiątka. - Masz bardzo ładne oczy, jedno zielone niczym szmaragd, drugie zaś jak rubin. Przyjrzałem się temu ciekawemu dla mych oczu zjawisku, pewnie będzie bardzo rozpoznawalna i nikomu nie umknie w dzikim tłumie! - Szlachetne spojrzenie, bym rzekł. Miałem cały czas dosyć miły wyraz pyska, nie żebym jakoś chciał się wkupić w jej łaski, ale tak by czuła się bezpiecznie. Podniosłem się wolno i nadstawiłem bliżej nosa, aby powąchać lwiątko. Hm... niezbyt znane zapachy. - Jesteś Tutaj sama? Zapytałem, przychylając głowę na prawą stronę i unosząc prawy zakamarek z brwiami.

Wycofałem swój potężny pysk widząc, jak lwiątko zapewne poczuło się niezbyt komfortowo. - Przepraszam, tak jakoś mam. Zaśmiałem się sam z siebie i sam do siebie. - Tak mam, że chyba chciałbym wiedzieć więcej, niż mi potrzeba. Nagle podleciała do mnie wielka mucha, muszysko! Usiadła prosto na czubku mojego nosa, ależ mnie gilgotała! - Byłabyś tak uprzejma i pacnęlabyś ją Swoją łapką? Nadstawiłem rudy łeb i miałem cichą nadzieję, że sprawi jej to trochę zabawy! W między czasie połączyłem kropki, że jest tutaj z bratem. - Fajnie jest mieć brata, zawsze można nim postraszyć. Podśmiałem się, by mucha jednak uciekła od czegoś innego, niż mój śmiech.

Jakiż mały był ten pyszczek w obliczu mojego! Miała miękkie poduszeczki w łapach, jeszcze takie niezniszczone, niewinne, delikatne. Uśmiechnąłem się pod nosem i posłałem jej podstępne spojrzenie, a następnie delikatnie podniosłem wyżej głowę i podrzuciłem ją tak, aby przeleciała nad moją głową i opadła na moim grzbiecie, puchatym grzbiecie. Zrobiłem to z wyczuciem, rzecz jasna. - Ja nazywam się Rudy. Odpowiedziałem Lai. - Jesteś więc oczkiem w jego głowie. Zaśmiałem się krótko. - Czy ja jestem sam... Powtórzyłem nagłos, jakbym chciał sobie dać jeszcze więcej czasu na znalezienie właściwej odpowiedzi. - Właściwie, to tak. Spojrzałem w ziemie, jakbym się zawiesił. - Czasem jestem dłużej sam, a czasem dłużej z kimś... Westchnąłem i zerknąłem na nią, jeśli oczywiście udało jej się przyczepić do mojego kręgosłupa. - Udane lądowanie? Zażartowałem.