Król Lew PBF

Na jego szczęście na sawannie należącej do stada pojawił się tylko kolejny dzieciak. Nieco jaśniejszy, może odrobinę starszy. Ale nadal dzieciak, zwłaszcza mentalny. W głowie miał dużo niewiadomych i niepewności, bo nie miał pojęcia, co robić. Niby część rodziny czuła się dobrze na terenie LZ, on jednak... nie, to nie jego miejsce. Przerażało go. Nie był w stanie określić, co dokładnie go tam zniechęcało, ale coś jednak takiego istniało.
Potknął by się pewnie o leżącego w trawie lewka, gdyby w ostatniej praktycznie chwili nie dojrzał ciemnej sylwetki rozciągniętej kilkanaście centymetrów przed sobą. Przestraszył się i cofnął, zastanawiając czy powinien uciekać, czy może było już za późno i ten czarny zorientował się o jego obecności.
@Yakuti

Już sama obecność czarnego lewka dostatecznie wystrachała Nejlosa. Kto wie, może nawet liczył po cichu, że ten tutaj sobie wyciągnął łapy już tak na dobre? Jak się okazało czarny jednak żył i do tego nie należał chyba do najsympatyczniejszych. Cofnął się dwa kroki, mając nadzieję że trochę się ukryje pośród traw. Głupie, bo w końcu na ukrywanie się było już za późno. A może tamten pomyśli, że to wszystko tylko mu się przyśniło?
Szybko jednak okazało się, że Nejlos nie miał aż tyle szczęścia. Skulił się, chcąc być jak najmniejszym i jak najmniej rzucac się w oczy. Na marne. Został zauważony.
- Nejlos... - wydukał nie bez trudu, próbując spojrzeć chociaż w kierunku czarnego lwa.
- Prze... przepraszam... Nie chciałem... nie chciałem niepokoić - dodał.
Tak naprawdę nawet nie zorientował się kiedy przekroczył granicę Lwiej Ziemi. Nie wiedział, że rzeka, którą pokonał wyznaczała koniec jego bezpiecznej strefy. W porządku, czuł masę obcych zapachów, ale... myślał, że to członkowie LZ, w końcu było ich wielu, a on spotkał raptem garstkę. Czuł teraz, że popełnił błąd, który mógł go srogo kosztować.

Wcale go nie zdziwiło, że tamten na niego parsknął. Sam by siebie wyśmiał, gdyby był po drugiej stronie. Wiedział, jak żałośnie musiał wyglądać, niby lew a jednak tchórzofretka.
- Jeszcze raz... Jeszcze raz przepraszam - ponowił.
Drżące łapy nie chciały z nim współpracować. Chciał uciekać, odwrócić się i odejść, póki jeszcze miał taką szansę. Ale te głupie wypustki! Sterczały w miejscu zamiast się ruszyć! Odwrócił wzrok, nie chcąc dostrzegać pogardy w tych przeszywających duszę oczach. Czarne, puste, tylko te niebieskie tęczówki pozwalały minimalnie podejrzewać, gdzie właśnie patrzył lew.
- Nie chciałem niepokoić ciebie ani twojego stada, zabłądziłem - wydukał cicho.
Podkulił ogon i położył po głowie uszy. Opuścił pokornie głowę. Naprawdę nie chciał źle, a trafił tu przez zwyczajne zamyślenie. Podobnie jak kilka dni temu trafił na pustynię. Niech to, chyba powinien zainwestować w jakąś dobrą mapę czy coś.

Spoczko, z moimi statami... to nawet nie musisz wcale, wiemy jak będzie

I stało się to, czego spodziewał się od samego początku. Jednak z drugiej strony liczył całym sercem, że jakoś uda się tego uniknąć. I tak dość długo udało mu się pożyć. Widząc, jak tamten lew się zbliża, skulił się jeszcze bardziej co zdawać się mogło niemożliwością. A potem czarny skoczył, a Nejlos... Nejlos zapiszczał jak baba, zamykając oczy i odruchowo próbując odskoczyć w bok. Jak widać łapy w końcu postanowiły współpracować. Chyba zrozumiały, że to może być ich ostatnia szansa...

Uskok rywala, a raczej jego próba, nieco zaskoczyły Yakutiego. Teoretycznie powinien spodziewać się tego, że mięśnie Nejlosa w końcu przypomną sobie, jak powinny działać i co powinny zrobić, żeby maksymalnie zwiększyć jego szanse przetrwania. Brakło mu jednak nieco refleksu, dodatkowo pogorszył swoją sytuację: zmieniając pozycję własnego ciałem względem oprawcy nastawił mu się, więc pazury opadającego ciężko czarnego samca przeorały mu bok, pozostawiając po sobie pamiątki w postaci - niezbyt, co prawda, głębokich, ale jednak zawsze! - krwawych rowków, biegnących w dół jednego z żeber, kończących się gdzieś w połowie wysokości torsu lwa. Masa ciała przygniotła brązowego do podłoża. Yakuti pochylił pysk w kierunku jego ucha.
- I po co było ci się tutaj zapuszczać? Dałem ci szansę, pozwoliłem się wycofać i nie zaatakowałem od razu - wycedził w okolicy małżowiny tamtego, powoli i dość twardo. Zabawne, jak niewiele potrzeba było, żeby powalił swojego pierwszego prawdziwego przeciwnika. Może faktycznie jeszcze była szansa, że się przysłuży stadu? Że się komuś przyda? Kto wie. Na razie jednak celebrował swoje pierwsze, niewielkie co prawda, zwycięstwo, wygodnie układając łapy na swojej ofierze. - Nie skorzystałeś z szansy. Wiesz, co się mówi o tych, którzy zapuszczają się na nasz teren? - Zrobił teatralną pauzę, pozwalając samotnikowi na przetrawienie swojego pytania i ułożenie jakiejś odpowiedzi. Jednak nim ta padła, dokończył myśl: - Wspomina się ich podczas dni, kiedy wspomina się o Przodkach. Są martwi, rozumiesz? A ty możesz do nich dołączyć, co ty na to?

No nie udało się. Nie spodziewał się zresztą niczego innego, bo znał własne możliwości i granice. A tych drugich ostatnio zdawało się być więcej niż kiedykolwiek indziej. Syknął, kiedy poczuł jak pazury napastnika drażnią jego bok. A potem padł szereg pytań, których wcale nie chciał usłyszeć. Dobrze, że czarny dociskał go mocno do podłoża, to się przynajmniej nie miał za bardzo jak trząść.
- Ro... ro... rozumiem - wydukał tylko z trudem.
Czuł, jak do oczu pchają się łzy. Przykre, bo zanim znalazł swoje miejsce, utracił jakiekolwiek szanse, że kiedyś się uda. Był taki młody, nawet nie liznął dorosłości. A teraz już po wszystkim, bo jakiś czarny smarkacz postanowił się nad nim pastwić. Zamiast zabić go szybko, znęcał się nad nim bezczelnie. Zacisnął mocno powieki, a słone krople stoczyły się po policzkach. Żałosny. Tak bardzo żałosny...
- Raz jeszcze przepraszam. Proszę... Nie zabijaj... Przecież nic nie zrobiłem, nikomu nic nie powiem! - obiecał nerwowo.