Król Lew PBF

Coraz częściej wędrowała gdzieś sama. Shamarowi nie chciało się wiecznie za nią biegać, a ona nie lubiła za długo siedzieć w miejscu. Tym razem również zostawiła go w tymczasowym schronieniu i postanowiła odwiedzić okoliczne tereny. Z tego co wiedziała, byli niedaleko terytoriów jakichś stad, ponoć lepiej tam nie wchodzić. Problem polegał na tym, że nikt nie brał jakiegoś patyka i nie zaznaczał w ziemi granic takich ziem. Z tego powodu co jakiś czas rozglądała się i próbowała ocenić, czy nie wlazła komuś w teren. Póki co nikt jej nie niepokoił i trochę się rozluźniła. Skierowała się biegiem na jedno z drzew i wskoczyła zwinnie na jedną z jego gałęzi, gdzie rozsiadłą się wygodnie. Niedaleko zauważyła jakiegoś lwa. Przekrzywiła łeb i obserwowała go zamiatając powietrze zwisającym luźno ogonem.

Machnęła ostatni raz ogonem i gdy ten się zbliżył, zeskoczyła lądując przed nim. On miał dwa ogony, czy jej dwoiło się w oczach? Nie nie dwoiło... pysk miał jeden.
- Cześć. - Wyszczerzyła kiełki i odwróciła się do niego zadkiem. Poczłapała pod pień i usadziła tam tyłek. Po tym znów spojrzała na nieznajomego. Czyżby jednak wlazła na czyjś teren? Starała się nie. W każdym razie nie planowała przedstawiać się pierwsza. Obserwowała go zachowując ostrożność.

Tendai, nie trudne do zapamiętania. Przynajmniej tak jej się zdawało, a czy zapamięta to inna bajka.
- Laishia. - Miło mi? To się okaże, ale zdawał się być miły. Cóż, nie rzucił jej się do gardła, to przynajmniej morderczych zamiarów nie ma. Laika raczej wolała unikać walki, była mała i niezbyt silna.
- Jesteś stąd? - Może jej powie czy nie urządza sobie przypadkiem spacerków na czyimś obszarze. W sumie to trochę nie rozumiała tych podziałów, ale z drugiej strony tak stada zapewniały sobie pożywienie, na które nikt inny nie poluje. Niby ma sens, a jednak czasem nie. Dlatego wolała żyć sobie sama, tu wszystko było jak chciała, więc miało sens (chyba).

Na jej twarzy niemal natychmiast wymalowało się zaskoczenie i zawstydzenie. Nie często słyszała takie komplementy, w sumie wcale, bo od brata się nie liczy. Spojrzała we wskazanym kierunku, nic takiego tam nie było. No ale chociaż był z okolic.
- Nie wlazłam na czyjeś terytorium, nie? - W sumie po postawie nie wydawało się, że jest tym jakoś strasznie przejęta. No ale skoro Shamar ostrzegał to chyba powinna jednak jakoś się interesować.
- Znikąd. - To chyba było najbardziej precyzyjne określenie miejsca jej pochodzenia jakie mogła podać.
- Z bratem, ale jest trochu dalej. - Nie miała powodu by to ukrywać.
- Jest tu coś ciekawego w okolicy? - Po to tu przyszła. W ciągu ich podróży widzieli drzewa, skały, trawy, z początku nowe stworzenia były interesujące, ale później, gdy już znała większość, coraz trudniej było ją czymś zainteresować. Kanion jej się podobał, to była odmiana od wiecznie płaskiego połcia traw.

Hien jeszcze na oczy nie widziała. Słyszała tylko, że to takie wredne psy... ale psów też nie widziała. Mimowolnie spojrzała na jego ogony, ale tylko na sekundę. Po tym zlustrowała go wzrokiem jak gdyby nigdy nic.
- No znikąd. Nie wiem gdzie się urodziłam, nie mam domu. - Powiedziała to z taką lekkością, jakby było to zupełnie normalne. Dla niej było, całe jej życie tak w końcu wyglądało. Nie znała nawet tej krainy, po której podróżowała. Tyle ile poznała to jej.