Król Lew PBF

Podczas jednej z przerw w drodze do nowego domu ułożyłem się na skałce i obserwowałem okolicę. Odpoczywałem ale starałem się nie tracić czujności. Słońce przyjemnie grzało. Położyłem łeb na rozgrzanym kamieniu. Tak jak reszta potrzebowałem odpocząć aby móc dobrze funkcjonować.

Skoro już przyszło się im zatrzymać to pokryta jasną sierścią kocica również zdecydowała się nieco zregenerować i położyła na trawie. Choć słońce nie dało jej wytchnienia ona uparcie brnęła ze stadem dalej i dalej. Zapewne nie tylko ona miała dość już tego skwaru.
Zauważyła, że Ragir jest aktualnie sam. Natychmiast podniosła się i zaczęła skradać w jego stronę. Planowała trochę rozluźnić spiętą atmosferę skokiem na wodza. Zgięła kończyny i wybiła się od podłoża lecąc wprost na herszta z śmiechem głównie podobnym lwiątkom.

Nie spodziewałem się takiego... ataku. Delektowałem się spokojem i rozmyślałem cóż robić dalej, jak dojdziemy i inne sprawy. Dopiero śmiech lwicy sprawił, ze uniosłem łeb ale lwica skoczyła na mnie. Zaskoczyła mnie. Nie spodziewałem się czegoś takiego.
-Lyy...anna?- Zaskoczyła mnie i nie dałem rady wykrztusić z siebie innego słowa. Nie zrzuciłem jej z siebie. Kiedy doszedłem jakoś do siebie wyszczerzyłem lekko kiełki i liznąłem ją w policzek.

Rozbawiona lwica osiągnęła sukces, nie spłoszyła Ragira, a właściwie zaskoczyła go co było jej głównym celem. Po tym jak liznął ją w polik ona zaczęła turbować mu łapami grzywę. Śmiała się jak zwykły mały lewek.
- Tak to ja! - powiedziała po chwili - Wiesz, że jestem na ciebie okropnie zła, prawda? - powiedziała nieco poważniejąc.

-Ej moja grzywa- Rzekłem i odsunąłem lwice od siebie. Zaraz po tym poprawiłem sobie grzywę i potrząsnąłem lekko łbem.
-Zła? Za co?- Spoglądałem na nią pytająco. Sam nie widziałem powodu dlaczego mogła by tak się zachowywać. Lekko zastukałem ogonem kilak razy o kamień oczkując na wyjaśnienie.

Po odsunięciu siadła blisko kuzyna i wymownie wydęła wargi udając wielce urażoną. Robiła to pół żartem pół serio, bo sprawa była dość delikatna, a Lyanna zdawała sobie sprawę, że nie byłaby zbyt pomocna jeśli Ragir by ją w to wtajemniczył.
- Odkąd zaplanowałeś przewrót w stadzie wszystko konsultowałeś ze mną i razem wszystko urzeczywistnialiśmy. Natomiast na bagnie potraktowałeś mnie sztampowo jak nic nie znaczącą istotę, a teraz wolisz rozmawiać z moją siostrą niż ze mną. - wyrzuciła wszystko z siebie.
Nie potrafiła mówić o tym poważnie stąd dziecinne zachowanie. Nie miała najmniejszego pojęcia jak w inny sposób mogłaby ugryźć ten temat. Nie chciała żeby pomyślał, że ma jakieś pretensje więc odrobina humoru wydała się jej być na miejscu.

Uniosłem lekko brew kiedy lwica zaczęła mówić.
-Jesteś najbardziej zaufaną osobą dla mnie w stadzie- Na ten moment. Ufałem reszcie ale z Lyanną jednak miałem inna więź. To trochę dziwne. Podniosłem się lekko i podszedłem bliżej niej i otarłem łeb pod jej podbródkiem i zamruczałem.
-Wolałem abyś miała oko na resztę- Usiadłem przed lwicą- Ojciec powiedział mi abym to załatwił sam, a Tib.. cóż co nieco mi powiedział. Lwia Ziemia to teraz coś dziwnego- Nie pamiętałem wszystkiego, byłem zmęczony.
-Ten grubas oczekiwał, że zgodzę się na jego chore rzeczy- Prychnąłem pod nosem- Wiesz an co wpadł? - No raczej nie skoro jej tam nie było- Że będziemy razem sądzić i karać naszych i lwioziemców na procesach publicznych i inne taki- Rzuciłem lekko marszcząc pysk- Żaden lwioziemiec nie będzie osądzał lwów z mojego stada- Dodałem ostrzej.

Gdy usłyszała pierwsze słowa zrobiło jej się niesamowicie głupio, jak mogła pomyśleć, że nic już dla krewnego nie znaczy. Wstyd jaki ją ogarną miał ujście w pocących się poduszkach łap. Lya oblizała usta i jęknęła zażenowana.
- Wybacz, ale naprawdę tak o tym nie myślałam. - wyznała.
Jeśli wpadłaby na to szybciej wszystko byłoby w porządku, a tak sama sobie napsuła nieco krwi, ale zresztą ostatnie wydarzenia zbyt ją przytłaczają. Za dużo emocji i nerwów w krótkim okresie czasu. Zabiła wraz z resztą starą Nyeusi, przybyła na aferę wywołaną przez Nuzirę na bagnie, a zaraz po tym przyszło jej trafić na siostrę. Nie radziła sobie już z tym wszystkim.
- Od początku wiedziałam, że ma nie po kolei w głowie. - pokiwała przytakując sobie samej, teraz była z siebie dumna.
Ostrzejsza wzmianka wcale jej nie zdziwiła. Brązowy należy do dobrych przywódców choć jeszcze jest młody, Lyanna potrafiła już na tę chwilę dostrzec jego ogromne oddanie swojemu stadu i bliskim, którzy go otaczają. Podziwiała go za to, że tak szybko wydoroślał i wziął na siebie tak wielki ciężar.

Zaśmiałem się lekko po jej słowach-No widzisz a jednak- Lekko wyszczerzyłem ząbki. Liznąłem ją lekko w policzek.
-Tak więc uszy do góry i więcej wiary we mnie Lyanno- Dodałem i zastukałem kilka razy ogonem o kamień.
-Przed nami drogą i w sumie ważna próba czy stado da radę i będzie jednością po zmianie domu i zasad jakie chce wprowadzić- Nie pamiętam czy jej o tym już mówiłem. Obecne zasady nie są złe ale chciałem bardziej ze zacisnąć, sprawić aby stado dbało o siebie i zarazem było sobie lojalni Przyda się to we walce.
-Mam nadzieję, że będziesz przy mnie, zawsze- Dodałem patrząc szkarłatnymi oczyma na lwicę.

- Mam jej naprawdę wiele. - uśmiechnęła się i przymrużyła ślepia.
Naprawdę wierzyła, że Ragir osiągnie niezwykłe szczyty, które nieosiągalne były dla poprzednich pokoleń, że poprowadzi stado na wiele wygranych wojen, że będzie rządził niepodzielnie przez wiele lat i umrze w podeszłym wieku podczas walki jak prawdziwy wojownik - przywódca.
- Coś drastycznie innego? Mam się bać? - powiedziała pokazując pazurki i szczerząc kły w szczerym uśmiechu - Wiesz, że lubię wyzwania!
Zawsze była typem lwicy, której bliżej było do samca. Lyanna uwielbiała walczyć dla zabawy z innymi lwiątkami nawet wtedy, gdy była jeszcze ślepa i mimo iż wiele wówczas nie wygrywała zyskiwała doświadczenie i szkoliła inne zmysły dzięki którym po dziś dzień utrudnienia widoczności podczas pojedynku nie są jej wielką przeszkodą.
- Będę, nie ważne coby się nie działo, ja będę obok nawet w najtrudniejszych chwilach, nawet jeśli nie daj przodkowie wszyscy się od ciebie odwrócą, a jeśli będzie trzeba oddam za ciebie życie. - powiedziała przybierając heroiczną pozę, znowu tylko dlatego, że nie wiedziała jak się zachować. Później napotkała czerwone ślepia, zapatrzyła się w nie i znieruchomiała.