Król Lew PBF

Pod Lwią Skałą, zanim Shani zabrała dzieci do jaskini.

Zdecydowanie polubił to miejsce. Przynajmniej było ciekawsze od jaskini, w której spędzał całe dnie. W końcu ile można? Przecież nie był już taki mały, żeby rodzice cały czas go pilnowali! Zresztą, siedzenie w jaskini było nudne! Świat poza nią był taki ciekawy. Chciał zobaczyć więcej, pozwiedzać, znaleźć jakieś fajne miejsca o których będzie wiedział on i tylko on. Chciał też nauczyć się polować i walczyć, żeby w przyszłości stać się silnym, jak tata. Chyba najwyższy czas, prawda?
W jego małej główce zrodziło się wiele planów, które najchętniej zrealizowałby już teraz. Tylko musiał jakoś zacząć. Zastanawiał się nad tym, jednocześnie bawiąc się jakimś kawałkiem drewna leżącym w trawie.

Ventruma chodziła spokojnie rozglądając się za czymś ciekawym. Zauważyła lwicę z dużą ilością lwiątek. Przysiadła i uśmiechnęła się, oglądając niesforne maluchy. Było takie słodkie, chodź nie wiele młodsze od Ventrumy. Ona przy nich się czuła dorosła. Jeden miał duże niebieskie oczy i dziwne łatki nad nimi. Wyglądał na dość odważnego. Ven przestąpiła z łapy na łapę i przypatrywała się tej sytuacji.

Malahir przez dłuższą chwilę nie przerywał zabawy, najwyraźniej całkowicie nią pochłonięty. Właśnie wyobrażał sobie, że tymczasowa zabawka jest zwierzyną, na którą właśnie polował. Może antylopą? Nie, raczej wielkim bawołem! W przyszłości na pewno da radę powalić bawoła, prawda? Na pewno! Będzie duży i silny!
Puścił swoją zdobycz tylko po to, by zaraz się zaczaić i skoczyć ponownie, atakując kawałek drewna zawzięcie i wydając przy tym z siebie coś w stylu dziecinnego powarkiwania. Złapał go obiema łapami i przeturlał się na bok, zawzięcie podgryzając i kopiąc tylnymi nogami... Po czym wylądował tuż przed jakąś lwicą.
Momentalnie puścił zdobycz i zerknął do góry z zaciekawieniem. Nie wydawało mu się, by wcześniej ją spotkał, ale wyglądała na miłą. Wydawało mu się, że nie jest od niego wiele starsza. Uśmiechnął się.
- Cześć - rzucił wesoło.

Samczyk szybko zerwał się na równe łapki, gdy usłyszał imię siostry.
- Tak, Jojo to moja siostra. Znasz ją? - zapytał z zaciekawieniem, przekrzywiając nieco łebek.
- Ja jestem Malahir - dodał wesoło, prostując się dumnie i szczerząc ząbki w szerokim uśmiechu. Ten zaraz jednak szybko zniknął, kiedy lewek zdał sobie sprawę z tego, że dawno nie widział siostry. Rozejrzał się nawet dookoła, jakby spodziewając się ujrzeć ją niedaleko, po czym westchnął.
- Nie. Dawno jej nie widziałem - odpowiedział nieco smętnie.

Przekrzywił lekko łebek, a pyszczek wykrzywił nieco smętny grymas. Jakim cudem jego siostra miała takich znajomych? Znaczy...Starszych od nich? Kiedy niby się poznały?
- Gdzie ją ostatnio widziałaś? - zapytał z zaciekawieniem. Może Jojo znalazła jakieś ciekawe miejsce i nikomu o tym nie powiedziała? Jeśli tak, to chciał wiedzieć. W końcu ile można siedzieć pod Lwią Skałą? Wcale nie był już taki mały.
- Nudy - odpowiedział krótko, wzruszając barkami.

- Cmentarzysko słoni? Ale fajnie! - wymknęło mu się bezwiednie, a na pyszczku wymalował się jakiś grymas. Zdecydowanie zazdrościł siostrze. Sam chciałby zwiedzić większy kawałek krainy! Westchnął cicho i zamilkł na kilka sekund, zanim do głowy przyszedł mu pewien pomysł. Wyraźnie się rozpromienił, zaraz jednak spoważniał, marszcząc nieco czoło.
- Może powinniśmy pójść tam i jej poszukać? - zapytał. - Może gdzieś się tam chowa?