Król Lew PBF

Znajdujemy się w okolicy Lwiej Ziemi, jako iż Tunu tam w tamtej chwili mieszkała, a nie mogła odchodzić za daleko. Mała Lamparcica aktualnie polowała na latające owady na sawannie. W końcu zmęczona położyła się na trawie i patrzyła przed siebie. Ale ona by chciała tu nie być.. nudno tu. Wstała i otrzepała się z ziemi i ewentualnych listków i usiadła z dumnie wypiętą piersią i zamknęła oczy. Wyglądała jakby na coś czekała, jakby myślała, że jak tak zrobi to zdarzy się coś fajnego. Co jakiś czas otwierała jedno oko rozglądając się, czy już coś się dzieję. Póki co nic. Westchnęła, ale nadal siedziała nieugięta. W końcu coś się zdarzy... ona w to wierzy.

//mam prośbę, nie mów Tunu, że jest lampartem, nawet gdzieś nie znacząco w środku zdania, po prostu niech nie mówi tego na głos, bo to mi zepsuję całą fabułę poza marginesem xD

@Taharaki

// spokojnie, Tahi nie z tych, którzy zabijają marzenia czy coś x'D

Taharaki nie miał natomiast pojęcia, gdzie się znajduje oraz dokąd powinien zmierzać. Gdzieś w tle majaczyła majestatyczna skała - dałby sobie łapę uciąć, że i o niej dziadek wspominał; jednak kontekst i sens tych rozmów dawno już się zatarł, przedawnił. Nie tego szukał, oto jedyne, czego był obecnie pewien.
Błąkał się zatem wśród sawanny, niekoniecznie zważając na przebywające tutaj stworzenia. Przywykł do tego, że w miejscach podobnych do tego zawsze znajdowało się pełno rozmaitych żyjątek: czy to owadów, czy ptaków, czy kopytnych. Byle nie drapieżników. Tych wolał unikać. W końcu szukał wspaniałych krajobrazów i wspomnień swojego przodka - nie kłopotów!
Gdy zatem dostrzegł pośród traw sylwetkę, która zdecydowanie należała do kogoś z przedstawicieli kotowatych, nabrał ostrożności. Istota co prawda nie wyglądała, jakby lada moment miała go zaatakować, jednak życie nauczyło go jednego - nigdy nie wiesz, co się wydarzy w kolejnej sekundzie. Czasami ten, który jest ci przyjacielem, lada moment odwraca się przeciwko tobie; niepołączony więzami krwi brat rzuca się do gardła, chcąc przelać twojej krwi. @Tunu

Taharaki miał to do siebie, iż szanował każdą żywą istotę - do momentu, aż ta wyjątkowo dobitnie pokazała, iż na szacunek nie zasługuje. Nie robiło mu zatem różnicy, czy to lew czy lampart, dorosły czy dziecko, przywódca stada czy zwyczajny chłopiec na posyłki, członek jakiejś grupy czy samotny wilk. Uśmiechnął się więc łagodnie na wieść, iż nie przepędzą go z tych ziem, lecz pozwolą przebyć je bez zbędnego nękania jego osoby.
A potem przypadła mu misja opowiadania bajek. Nigdy nie był w tym dobry. W zasadzie, jakby się głębiej zastanowić, bał się dzieci. Może to brzmieć idiotycznie - niemniej tak właśnie było. Bał się ich szczerości oraz braku zahamowań.
- Wiesz... To było dawno temu, kiedy byłem mniej więcej w twoim wieku, więc nie wszystko pamiętam - zaczął nieco niepewnie, siadając naprzeciwko Tunu. Proszę, jak szybko można przypomnieć młodym, iż są młodymi - wystarczy opowieść. Najlepiej wciągająca i ciekawa. Tutaj był kłopot, bo z Taha bajarz raczej słaby; brak treningu i nieczęste przebywanie w towarzystwie, tym bardziej rzadkie odzywanie się do kogokolwiek. - Dziadek dowodził dawno temu pewnemu stadu, takiemu jak twoje. Daleko stąd. Często zbieraliśmy się w grupie, kiedy słońce zaczynało się chować za zaroślami i na niebie pojawiały się światełka. Wtedy też opowiadał o miejscach, które odwiedził w młodości. Mówił na przykład o przepięknym jeziorze, przy którym pełno było flamingów - różowych, stojących na jednej nodze, wysokich ptaków. Widziałaś kiedyś flamingi? - Proszę, jak sprytnie zmienił temat! @Tunu