Król Lew PBF

Po wyprawie przejęcia terenów Seth zwołał rykiem swoich poddanych na pierwsza ceremonię.
Młody Farano zdawał sobie świetnie sprawę z tego że jego mała rodzina zmieniła się w przeciągu kilku tygodni w całkiem poważne Stado.
Świt i pierwsze promienie słoneczne ogrzały chłodne powietrze, na członków stada czekał mały poczęstunek pod postacią dużych gadów ozdobionych kwiatami i liśćmi palm.

Faraon siedział na końcu tego "stołu" czekając aż wszyscy stawią się na spotkaniu by poznali się lepiej, ale też po to by ogłosić im kilka ważnych spraw.

@Ember @Jasmin @Ua @Bomvu @Sekhmet @Anubis @Ukatili @Lorraine @Nefthis

Przybył na spotkanie, tak jak było mówione wcześniej. Miał nawet szczęście być tym pierwszym poza faraonem. Ukłonił się mu nisko.
- Bądź pozdrowiony, o najjaśniejszy. Mam nadzieję, że wszystko w porządku w stadzie. - pozostał z tym poważnym tonem i nisko ułożoną głową. Niby mówiono mu coś o tym, ale nie potrafił ot tak być w pełni wyluzowanym przed najważniejszym lwem w stadzie.

Wczesne wstawanie nie należało do najprzymniejszych spraw dla Ember, wolała dłużej pospać a za to nadrabiała aktywnością w nocy gdy powietrze było znacznie chłodniejsze. Stłumiła w sobie odruchy ziewania, poklepała się kilka razy po pysku łapą by przegnać resztki snów i stawiła się na wezwanie. Przyjęła z niejaką ulgą, że nie jest ostatnia ani spóźniona.
- Bądź pozdrowiony, wodzu nasz! - Wypowiedziała te słowa do faraona ukłoniwszy się głęboko. Szacunek do przywódcy miała wpojony od dziecka, choć do końca jeszcze się dobrze nie orientowała w tutejszej religii i wolała używać neutralnych nazw by nikogo przypadkiem nie urazić.
- Witaj Bomvu. - Następnie uśmiechnęła się do rudego lwa, siadając obok niego. Potem jej zaciekawiony wzrok spoczął na przystrojonych gadach.

Musiał się pojawić? Musiał. Miał szczerą nadzieję, że to zebranie nie rozwlecze się jakoś specjalnie mocno, bo książę miał znacznie lepsze zajęcia niż poznawanie wszystkich uroczych mordek w tym stadzie, tym bardziej, że zdaje się, ale większość już poznał. Nawet nie raczył objąć spojrzeniem tych co przybyli, znużonym wzrokiem objął jedynie swojego papę, ukłonił się nisko jak to przystało w ich rodzinie i w milczeniu zajął przypadkowe miejsce tam, gdzie jeszcze w pobliżu nikogo nie było.
Zdecydowanie za dużo osób. Anubis nie podzielał i chyba nigdy nie będzie zainteresowania takimi spotkaniami. No cóż, będzie go jeszcze tylko czekało jego przedstawienie, kiedy w końcu dorośnie, a potem chyba będzie mógł z premedytacją te mrzonki olewać.

Powinna poczekać na Ukatiliego i nie przychodzić tutaj sama, ale była zbyt ciekawa co się będzie działo. Ukryła się za pniem palmy i stamtąd obserwowała zebranie. Na widok smakowitości rozłożonych na środku aż ciekła jej ślinka, ale wiedziała że musi znać swoje miejsce i nie może tak po prostu podejść i uszczknąć kawałek. Widziała stąd króla i innych, których zdążyła już wcześniej poznać. Jej wzrok przyciągnął książę, który zajął miejsce przy stole ale szybko złapała się na tym, że się na niego gapi więc odwróciła się w drugą stronę. Zostanie tutaj dopóki jej opiekun się nie pojawi i wtedy razem z nim dołączy do pozostałych.

Królowa wstała tego dnia wcześnie by przed planowaną ceremonią dobrze się przygotować. Wzięła kąpiel w strumieniu a potem porządnie wyczesała językiem futro. Zebrała świeżego kwiatu lotosu by natrzeć się jego zapachem a gdy była już gotowa ruszyła na spotkanie zgromadzenia. Dostojnym krokiem dotarła na miejsce a gdy była już dostrzegalna dla innych uniosła nos nieco wyżej. Podeszła do swojego małżonka i zajęła swoje miejsce przy jego boku choć nie do końca równo. Właściwie mimo, że siedziała po jego lewej stronie to też nieco z tyłu. Stamtąd rzuciła spojrzeniem na zebranych a jej oczy spoczęły na Anubisie. Sekhmet jeszcze nie dotarła na ceremonię. Wskazała mu wzrokiem, że powinien zasiąść po prawicy swojego ojca.

Wiernie podążając za moją panią, również i ja dotarłam na ceremonię.
- Wasza wysokość - przywitałam się, składając ukłon przez Sethem. Reszcie posłałam skinienie łba i zajęłam miejsce w pobliżu mojej pani. Spojrzałam przelotnie na poczęstunek. Niby zdążyłam się już przyzwyczaić do nietypowych dań, lecz wciąż nieco szokował mnie widok stołu zastawionego krokodylami. Dyskretnie rozglądałam się, czy Sekhmet idzie. Mimo wszystko trochę opiekowałam się książętami i czasem martwiłam się o nie jak o własne lwiątka.

Nie był w stanie ukryć tego, że nie był zadowolony z niemego polecenia matki. Zresztą, jak zwykle. Odnosił wrażenie, że odkąd tylko podrósł to urządziła na niego jakąś zmowę milczenia i, że była to swego rodzaju kara za to, ze śmiał dorośleć.
Z zniesmaczeniem na pysku siadł tam gdzie powinien od początku siedzieć, jak na jakiejś wystawie, pozować i stwarzać pozory. Rodzina królewska, pan i pani pustyń, a obok najstarsza pociecha. Nie wiedział jeszcze, że Sekhmet zdążyła w międzyczasie wrócić.
Wyprostował się dumnie, robił dobrą minę do złej gry. Źle mu się tutaj siedziało, ale czego się nie robi dla rodziny, prawda?

Ukatili przybył na spotkanie jakaś chwilę po Jasmin. Podszedł do niej. - Chodź podejdziemy bliżej. - Powiedział, po czym ruszył w stronę zgromadzonych zwierząt.
Podchodząc minął w pewnej odległości Faraona, Ukatili pochylił łeb. - Wasza wysokość. - Po czym stanął na uboczu i poczekał na młodą.