Król Lew PBF

Nabo trochę przesadził z napojem z maruli i wiedziony zewem sfermentowanych owoców zawędrował w okolice Kilimandżaro. Lew chwiejnym krokiem zbliżył się do najbliższego drzewa po czym bez ostrzeżenia zarył pyskiem głęboko w biały puch i zapadł w błogi sen a po krótkiej chwili jego chrapanie niosło się echem po okolicy.

Po chwili odgłos chrapania został zagłuszony przez skrzypienie śniegu pod kopytami oraz brzęczeniem dzwoneczków. Jeden z reniferów, sądząc że głośne chrapanie jest powodowane przez śpiącego gdzieś w krzakach Mikołaja, dziarsko wkroczył na polanę. Rozejrzawszy się uważnie, stwierdził jednak, że dźwięk wydobywa się ze śpiącego kota. Renifer niezaznajomiony z afrykańską fauną, nie sądził nigdy że kot może być aż tak gruby. Podszedł ostrożnie do śpiącego zwierzęcia i nachylił się, by je powąchać. W tej samej chwili skrzywił się i odrzucił łeb, gdyż od kota cuchnęło nawet bardziej niż od Mikołaja po Sylwestrze. Renifer bez ceregieli kopnął kopytem grubasa, by go obudzić.

Zaskoczony kopniakiem, Nabo zerwał się na równe łapy.
-Sooo...so się dzieje?- powiedział nieprzytomnym głosem i zaczął się rozglądać. Niemal od razu jego wzrok napotkał jakieś dziwne stworzenie.
-Gazela...- stwierdził przekrzywiając przy tym łeb- tyle że z dziwnymi rogami...- dodał po dłuższej chwili.
-Zaatakowała mnie gazela z rogami...- wybełkotał a jego nieobecne spojrzenie przybrało wrogi wyraz- ja Ci dam tak traktować wielkiego uczonego- krzyknął i zamachnął się łapą, jednak lew przecenił swoje siły i kończąc zamach Opiekun stracił równowagę i wyrżnął w śnieg.
-Pokonałeś mnie, poddaję się...- wycedził i utkwił w taterniczym zwierzu spojrzenie- czym ty właściwie jesteś na przodków?

Renifer obrzucił rudego kota sceptycznym spojrzeniem. Kocimiętki się nawąchał, czy inne licho?
- Sam żeś jest gazela. - rzucił ciętą ripostą, lecz rozejrzawszy się wokół nie zauważył nikogo, kto mógłby docenić jego humor. Swoją drogą gdzie podziewał się Rudolf?
- Taki z pana uczony, że renifera nie poznaje? - spytał oburzony.

Śnieg jest zawsze fajny. Są zaspy, można skakać, można w kogoś rzucić, można kogoś zakopać... albo samego siebie zakopać? Dziwny pomysł, ale najwyraźniej ten lew to właśnie usiłował zrobić. Jester podeszła bliżej, by obserwować to niecodzienne zachowanie oraz pogawędkę z gazelą. Pardon, reniferem. Szybko doszła do podobnych wniosków co rogacz i jej pyszczek rozjaśnił uśmiech.
- Hej, czy ty nie spotkałeś przypadkiem moich rodziców? - taaak, to stanowczo wytłumaczało wszystkie dziwne zachowania. Jako, że nie oczekiwała od lwa w tym stanie sensownej odpowiedzi, nie czekając na nią zwróciła się do rogacza.
- Jestem Jester, nie masz może czegoś do jedzenia? - uśmiechnęła się przy tym słodko.

Reni-czego?- zapytał zmieszany. Nabo po raz pierwszy w życiu słyszał o takim zwierzu. Może po prostu miał zwidy?
-Chyba jaja sobie ze mnie robisz, jesteś zwykłą zmutowaną gazelą a nie żadnym…- Opiekun zawiesił się próbując przypomnieć sobie z czym tak właściwie ma rzekomo do czynienie. Wnet dołączyła do nich Jester. Nabo uznał, że wypada demoralizować dzieci, więc postanowił nieco się orzeźwić i nabrał w łapę śniegu po czym sypnął sobie nim w pysk. Pomogło a przynajmniej odrobinę.
-Twoich rodziców, a też mają rogi jak ten tutaj? – zażartował, po czym powtórzył sztuczkę ze śniegiem. Nie podziałało w prawdzie tak dobrze jak za pierwszym razem ale zawsze to coś.

- Nachlał się jak elfy w imieniny Mikołaja. - burknął renifer i kopnął lwa jeszcze raz, tym razem wkładając w to więcej siły.
- Wstawaj moczymordo i mów, gdzie jest Mikołaj. Dwie nogi, dwie łapy, ubrany na czerwono. Nawet pomimo delirki powinieneś go zauważyć jeśli tędy przechodził, chyba że ci ten samogon już wzrok wypalił. - rzekł stanowczo, trącając leżącego lwa porożem. Widząc zbliżające się dziecko, otrzepał śnieg z futra i uśmiechnął uprzejmie. Mikołaj kazał być miłym dla dzieci, o ile są grzeczne oczywiście.
- Witaj dziecino, Złośnik, renifer Świętego Mikołaja się kłania. - na dowód swych słów pochylił lekko głowę - Byłaś grzeczna w tym roku? - spytał podejrzliwie.

- Jak ostatnim razem ich widziałam to nie mieli, ale z nimi to nigdy nic nie wiadomo - rzuciła beztrosko do Nabo. Zdawała się zupełnie nie przejmować faktem, że z lwem musiało być doprawdy źle, skoro zaczął sam siebie okładać śniegiem. Normalka.
- Kogo renifer? - zapytała, lekko krzywiąc pyszczek. Wzbudziło się w niej podejrzenie, że renifer to coś w rodzaju służącego, a nikt, kto sam siebie nazywa służącym, normalny być nie może. I w dodatku się kłania. Pajac. Zlustrowała go od stóp, znaczy kopyt, do głów, krzywiąc przy tym nosek.
- No ba, że byłam. A co? - odpowiedziała równie podejrzliwie.

Przodkowie…- jęknął Nabo gdy renifer zasadził mu kopniaka. Lew chwile poleżał sobie z pyskiem w śniegu i dopiero strach przed kolejnym uderzeniem zmotywował go do powstania na cztery łapy.
-Kto? - odparł nie kryjąc przy tym swojego zaskoczenia ani lęku.
-Posłuchaj nie mam pojęcia kim jest ten cały Mikołaj- dodał już nieco spokojniejszy. Lew częściowo odzyskał już koordynację ruchowa i był gotowy uniknąć kolejnego kopniaka.
-Zmyśla- skwitował słowa Jester drwiącym głosem.