Para nr 7

[Jinamizi]

Jinamizi znieruchomiała i umilkła, słuchając Mane'a w milczeniu. Nic nie odpowiedziała na jego uwagę o pożądaniu, doskonale zdawało sobie z tego sprawę i wcale jej się to nie podobało. Nie chciała, żeby jej pożądał, chciała, żeby ją puścił.
Machnęła ogonem ze złością.
- Nie ma znaczenia, czy mi się wtedy podobało, teraz mi się to nie podoba i powinieneś to uszanować. Matka ci nie mówiła, że lwice należy szanować, a zmuszanie ich do czegoś jest objawem bardzo złych manier? - spytała retorycznie; już dawno znała odpowiedź. - W życiu nie spotkałam takiego chama.
Co z tego, że było miło i przyjemnie... jeśli to wszystko było kłamstwem? Jeśli podobało jej się to tylko dlatego, że Mane ją odurzył, doprowadzając do euforii jakimś zielskiem? Zachował się jak najgorszy drań pod słońcem.
Przystała słuchać jego paplaniny, wiedziała, że powtarza to samo co wcześniej. Że jej nie puści, że jest egoistką, bla, bla, bla. Nic jej to nie obchodziło, a jego komplement dotyczący jej zapachu puściła mimo uszu. Liczyło się jedynie to, że Mane nie zamierzał jej puścić, a więc Jinamizi sama musiała uciec.
Znienacka sięgnęła w prawo i zacisnęła kły na łapie Mane'a, starając się przebić skórę. Liczyła, że samiec pod wpływem bólu rozluźni chwyt, dzięki czemu będzie mogła uciec i zniknąć pomiędzy drzewami na dobre.

z/t (jeśli jej się udało uciec)

[Mane]

Trzymałem lwicę, nie mając zamiaru ją puścić. Bawiło mnie, jak się wkurzała, jak machała ogonem ze złością. Ta jej wściekłość, irytacja, naprawdę mnie bawiły.
- Uszanować? Czemu? To, że egoistycznie zmieniasz zdanie, jak Ci się tylko podoba? To nie ja powinienem to uszanować, tylko ty powinnaś zrozumieć swój błąd i spróbować się zmienić. W czym Ci mogę oczywiście pomóc – obiecałem jej. Nie do końca zgodziłem się z jej argumentem, że lwice należy szanować. A samców to już nie? Chyba wszystkie lwy należało szanować, bez względu na płeć? Chama? Tutaj to już chyba przesadziła. Kontynuowałem mówienie do niej… gdy nagle lwica szarpnęła głową, wgryzając mi się w łapę. Syknąłem ze złości i bólu, cofając łapę i rozluźniając kły… a ona w tym momencie skoczyła, wyrywając mi się. Rzuciłem się natychmiast za nią w pogoń… ale… ale zniknęła mi między drzewami. Niech to! Ruszyłem po jej śladach, mając nadzieję, że ją ponownie dorwę.

z/t