Król Lew PBF

czas: krótko przed oficjalną reaktywacją forum (koniec lipca)
miejsce: Bagno

Ostatnio często kręciła się po okolicy. Szukała stada Szkarłatnych Grzyw, ale nie chciała się ograniczać tylko do okolicy kaskady czy Wstęgi Kręgu Życia, lecz dziennie zwiększała obszar poszukiwań. W końcu mogli osiąść gdzieś obok. Mogli też być ranni. Opcji było tak wiele, iż wolała sobie nie zaprzątać nimi głowy. Może też - po prostu - bała się wniosków, do których mogłaby dojść?

@Sikhanir

Ostatnio sporo zmieniło się w jego życiu. To było jedno wielkie zamieszanie. Hrunowie kompletnie wywrócili wszystko do góry nogami. Odwiedził ostatnio rodzime stado i teraz właśnie wracał, kierując się na północ. Przed nim jeszcze długa droga. Nie wiedział dlaczego podróż przez bagniska wydała mu się dobrym pomysłem.
— Niech to marabut kopnie — mruknął do siebie czując, jak łapy zapadają mu się w grzęzawisku. Tylko tego mu brakowało, żeby się podusić w jakichś bagnach. Następnym razem zabierze ze sobą mapę i będzie unikać podobnych kłopotów.

Aż normalnie cały sobie zadrżał, słysząc czyjś głos. Nigdy nie był najodważniejszy, ale odkąd pojawili się Hrunowie to już całkiem zapomniał, że istnieje coś takiego jak odwaga. Odwrócił się szybko, dostrzegając na tle traw jasną postać. Sylwetka zdawała się na niego patrzeć. Wizualnie nieco przypomniała mu Dumata, pewnie z powodu koloru sierści. Ciekawe, czy to ktoś z licznego rodzeństwa o którym mu opowiadał?
— Ginąć? Skąd! Zabłądziłem po prostu, zdarza się najlepszym — odpowiedział jakoś wykrzesując z siebie siłę, żeby się ciepło uśmiechnąć. Jakby samica chciała go zamordować to pewnie dawno już by to zrobiła, wykorzystałaby jego nieuwagę a nie czekała, aż ją zauważy.
— Wiesz, tak się kończy próba szukania skrótów. Po co obejść bagno, jak logika by nakazywała — dodał, wyjmując łapy z podmokłej trawy i podszedł do niej, skinął jej głową.
— Jestem Sikhanir. Całkiem nowy, można powiedzieć, w tych stronach. Mieszkasz niedaleko?

Prawie już zapomniał, że Hrunowie nie tylko jemu dali w kość. Skinął łbem. Rozumiał, co miała na myśli.
— Prawda. W moim życiu również. Wracam właśnie z domu. Cóż, nas też kiedyś dręczyli Hrunowie, zanim ruszyli na północ, do was. Ale widziałem, że moje stado powoli się odbudowuje, pewnie z twoim będzie podobnie.
Z góry założył, że należała do stada. To mu się zdawało takie naturalne dla lwów, jako że to zwierzęta stadne. Usmiechnął się nawet lekko chcąc dodać lwicy nieco otuchy. Musiało być dobrze, co nie? Na wszelki wypadek nowinę o śmierci rodziców przemilczał. Nie wszystko powinna wiedzieć. No i on nie wszystko powinien rozpowiadać na prawo i lewo. Usiadł naprzeciwko niej, dość niedaleko, ale zachowując taki dystans żeby nie czuła, że narusza jej prywatność.
— Zdecydowanie wolałbym sobie darować spotkana z gadzinami. Znasz najkrótszą drogę do Kościanego Szczytu? — spytał.

Po raz kolejny jego nierozgarnięcie wzięło górę. Najpierw nie zrozumiał pytania Theluhi. Jego sens dotarł do niego gdy zadała drugie, jakby pomocnicze czy tam naprowadzające. Zaśmiał się nerwowo, podrapał po grzywie. Tylko tego brakowało żeby każda napotykana przez niego lwica brała go za debila.
— Ja i moja orientacja w terenie. Nie, skąd, nie jestem zza wielkiej wody. W sumie to nawet szedłem jej brzegiem aż do bagniska. Stamtąd — podniósł łapę, wskazał na wschód. Słaba orientacja w terenie przynajmniej mogła nieco tłumaczyć, dlaczego władował się w sam środek bagniska.

Nie wyglądał na zrażonego tonem samicy. Zmarszczył czoło i brwi, udając możliwie najgłębsze z najgłębszych zastanowień. Trwało to może ułamek chwili. A potem po prostu się roześmiał, bo nie potrafił udawać poważnego zbyt długo.
— Pewnie masz rację. Ale obiecałem komuś, że do niego wrócę, więc... Wypadałoby go poszukać — wyjaśnił z uśmiechem na pysku.