Po odwiedzeniu Athastana udałem się w miejsce, gdzie było więcej lwów. Chciałem poznać członków stada, którego dwójce innych członków zawdzięczałem życie, dlatego śmiało do nich podszedłem. - Witajcie, jestem Karol - powitałem ich i przedstawiłem się w nadziei, że zostanę dobrze przyjęty w ich gronie.

Odskoczyłem gwałtownie na bok, gdy omal nie zostałem zdeptany przez jednego z przebywających w jaskini lwów, który właśnie wychodził. - Uważaj jak chodzisz! - krzyknąłem za nim odprowadzając go złym wzrokiem, po czym przeniosłem łagodniejsze już spojrzenie na tutejszego medyka. - Widzę, że jesteś za...

Po długiej i trudnej rekonwalescencji w końcu stanąłem na nogi. Pierwszą rzeczą, jaką postanowiłem zrobić, to odwiedzić lwa, który pomógł mi wyzdrowieć. Udałem się więc do jaskini stanowiącej jego pracownię, gdzie przez długi czas leżałem bez życia, nim doszedłem do siebie. Zastałem tam ów lwa w tow...

- Na pewno - mruknąłem przymykając powieki, by dać jej do zrozumienia, że potrzebuję spokoju. Czułem się poirytowany i musiałem sobie to w spokoju przemyśleć.

- Ach nie, nic. Jestem trochę zmęczony - mruknąłem przekręcając się na bok. Jakoś tak straciłem ochotę na dalszą rozmowę, choć sam do końca nie rozumiałem powodu dla którego wyznanie pięknej lwicy w jakiś sposób mnie dotknęło. Bardzo nie spodobało mi się to, że kogoś miała, a co więcej - była z nim ...

- Partnera? - mina gwałtownie mi zrzedła na dźwięk tego słowa, jakże niemiłego dla moich uszu. - To znaczy... Od dawna z nim jesteś? - wypaliłem bez namysłu.

- No jasne. To naprawdę miłe z Twojej strony, że tak się o mnie troszczysz - puściłem jej oko. - Masz tu osoby, które są Ci naprawdę bliskie? - spytałem chcąc dowiedzieć się czegoś więcej na jej temat.

- Koniecznie musisz mnie z nimi zapoznać. Myślę, że jeszcze dzień, dwa i będę mógł opuścić tą jaskinię - oznajmiłem z przekonaniem. I faktycznie po dwóch dniach czułem się już na tyle dobrze, że w końcu mogłem wyjść na zewnątrz o własnych siłach, z niewielką pomocą Zawadi. - Na początek dobrze by by...

- Też mi się tak wydaje - uśmiechnąłem się do niej przymilnie. - Bardzo lubię, kiedy opowiadasz mi o różnych rzeczach, nawet tych mało istotnych. W końcu jesteś pierwszą osobą, z którą mogę porozmawiać na poziomie - pochwaliłem ją, bo tak było w istocie.

- Rozumiem - skinąłem głową. - Wybacz, po prostu chciałem dowiedzieć się czegoś więcej na temat tych okolic, skoro już tu jestem - wyjaśniłem przepraszającym tonem, obserwując ją spod wpółprzymkniętych powiek.