Jaskinia kanclerza

[Sheeba]

A jednak, po jakimś czasie zmęczenie wzięło górę. Przez dłuższą chwilę walczyła z sennością, by w pewnym momencie wreszcie się poddać. Zwinęła się więc w kłębek pod ścianą, przyciskając grzbiet do zimnej skały i zamknęła ślepia, pogrążając się w raczej płytkim, niezbyt spokojnym śnie.

Nie pamiętała, kiedy ostatni raz dane jej było się spokojnie zdrzemnąć, bez koszmarów bądź też innych, dziwacznych, zawiłych snów, które mógłby stworzyć jedynie umysł szaleńca. Dziś nie było wyjątków. Tym razem śniło jej się, że podążała śladem ogromnego sępa o głęboko czarnych piórach i wielkich ślepiach straszących jednolitą bielą. Biegła przed siebie przez nieznaną jej sawannę spowitą w porannej mgle, starając się nie stracić ptaszyska z oczu. Wiedziała, że sęp był wysłannikiem Śmierci. A może nawet i nią samą, pod jedną ze swych wielu postaci. Czymkolwiek ów ptak był, gdzieś ją prowadził. Szybko okazało się, gdzie. W pewnym momencie znalazła się bowiem na samym szczycie Lwiej Skały, skąd spoglądała w dół, na płonącą sawannę, gdzieniegdzie usianą spopielonymi trupami rozmaitych zwierząt. Na jej pysku pojawił się dziwaczny uśmiech, upiorny jak zwykle. Wielki sęp usiadł tuż obok niej, rzucając jej znaczące spojrzenie, potwierdzając jej podejrzenia. To jej wina, i jej klątwy. Tą krainę w przyszłości czeka tylko zniszczenie. I szczerze powiedziawszy to nawet jej nie żałowała.

Obudziła się w chwilę później, wciąż mając przed oczyma tamtą scenę. Chichocząc cicho pod nosem, przeciągnęła się aż coś jej chrupnęło w kręgosłupie. A następnie opuściła jaskinię.

/zt.