Zachodni Brzeg

[Yakuti]

Cóż, Yakuti nie był najlepszy w rozdzielaniu czułości. Dlatego przypominać mógł trochę taki kamienny posąg, który nie do końca wie, jak się zachować i co zrobić. Dobrze, że @Laishia była odrobinkę mniej kaleka w tej dziedzinie i poddawała się pewnym impulsom, to się delikatnie ocierając, to wtulając. Kiedy ulokowała się już pomiędzy jego przednimi łapami, wciskając się pod jego brodę, uniósł jedną z łap i przygarnął ją do siebie. Zupełnie, jakby chciał w ten sposób przekazać, że już jej nie puści. Już tak łatwo się go nie pozbędzie. I chociaż nie mógł wiedzieć, iż działał w jakimś stopniu kojąco na rozszarpane niedawno nerwy lwiczki, odczuwał pewną błogość wynikającą z jej bliskości. Zupełnie, jakby nic innego się w tej chwili nie liczyło. Bo w sumie... Tak chyba właśnie było - liczyła się jedynie ta chwila; on i ona obok niego, blisko tak, iż czuł jej oddech na swojej piersi. / Ja już będę raczej sporadycznie odpisywać dzisiaj : C

[Laishia]

Dała się objąć i przyciągnąć. Odpowiadała jej ta pozycja, co sygnalizowała mruczeniem i wtulaniem się w @Yakuti'ego. Owinęła swój ogon wokół jego łapy, tej spoczywającej na ziemi. Przymknęła oczy i pozwoliła sobie na chwile odpłynąć. Nie zastanawiała się teraz nad śmiercią, sensem własnego istnienia. Chyba właśnie ten sens znalazła i zamierzała się go trzymać. Tak niewiele, a może wiele, trzeba było by jej nastawienie zupełnie się zmieniło. Nadal czuła się źle, w końcu nie mogła tak po prostu zapomnieć o bracie, o przeszłości, która wracała do niej jak bardzo tego by nie chciała. Uwierzyła jednak, że może istnieje ktoś, kto jej nie zostawi, może nie jest tak beznadziejnym przypadkiem.
- Cieszę się, że jesteś. - Wypowiedziała to szeptem, prosto w jego szyję. Chyba powinien usłyszeć, ale nawet jeśli nie, to chyba wiedział, prawda?

[Yakuti]

Usłyszał. W reakcji nawet uśmiechnął się pod nosem, trochę koślawo - ale w pełni szczerze i naturalnie. Poruszył lekko łapą, tą którą ją obejmował, pocierając nieco bok jej ciała. Co więcej miał powiedzieć? Cóż, pewnie coś by się znalazło i zapewne nie trzeba by nawet daleko szukać, niemniej... przekuwanie emocji w słowa nigdy nie było jego mocną stroną. Zazwyczaj trzymał się ze swoimi uczuciami na uboczu. Jednak tym razem bariery pękły, a przez powstałe szczeliny wydarło się kilka słów:
- A ja cieszę się, że nic sobie nie zrobiłaś... @Laishia, zależy mi na tobie. Na twojej sympatii. Ja... Ja nigdy nie wybaczyłbym sobie, gdyby spotkała cię krzywda a mnie nie byłoby obok, żeby cię ochronić. Jesteś dla mnie najważniejsza.
W porządku, chyba te pęknięcie było nieco większe niż można by założyć. Nie dość, że jego wypowiedź była całkiem długa (zwłaszcza w przypadku Yakutiego!), to jeszcze zawarte w nim było co najmniej kilka wyznań - niektóre łatwiejsze, inne trudniejsze do wypowiedzenia.

/ Łap moja marudo

[Laishia]

Drgnęła słysząc wyznanie, którego się nie spodziewała. Nie bardzo wiedziała co ma powiedzieć. Chwilę milczała, szukając odpowiednich słów, ale nic nie przychodziło jej do głowy. W końcu otworzyła pysk i powiedziała po prostu to co czuła, przynajmniej jeszcze jakiś czas temu.
- Przepraszam... nie sądziłam, że mogłabym w ten sposób kogoś zranić. Nie chciałam, szczególnie ciebie. - Wtedy była przekonana, że jedyna osoba, której szczerze na niej zależało odeszła. Oboje do niedawna uważali, ze ich uczucia nie są odwzajemniane i powinni się ich raczej pozbyć. Całe szczęście, w końcu odważyli się je przedstawić, choć nadal pośrednio i raczej dość niezdarnie. Ważne, że zrozumieli. Lai by chyba sobie nie wybaczyła, gdyby w przyszłości dowiedziała się, że mogła coś z nim zbudować, ale zrezygnowała.
- Wiesz co... może jednak powinniśmy siedzieć gdzieś, gdzie nikt nie weźmie nas za zwierzynę.. albo niedoszłych włamywaczy na stadne tereny. - To drugie to raczej tyczyło się jej. W kazdym razie nie najbezpieczniej było miziać się w wysokiej trawie, siedząc niemal na granicy ziem niczyich i Szkarłatnych.

@Yakuti

//uczysz mnie, że to działa

[Yakuti]

Wysłuchał jej uważnie, nie przerywając ani słowem. Dopiero kiedy @Laishia skończyła, czarnofutry odważył się otworzyć pyszczydło:
- Nie musisz mnie przepraszać. Tylko... Byłoby mi naprawdę smutno bez ciebie - przyznał, nieco niepewny, czy w ogóle powinien jeszcze wracać do tego tematu. Zamiast więc kontynuować temat w nieskończoność, po prostu odsunął nieco mordkę i polizał ją delikatnie po policzku. Nie chciał, by się smuciła, zwłaszcza tym, że on smuciłby się bez niej... Ojej, ależ to pokręcone!
Miała rację. I tak siedzieli tutaj już dość długo, co mogłoby się zdawać podejrzanym. Rozejrzał się odruchem dookoła, chociaż nie wyczuł żadnych zmian - czy to w śladzie zapachowym, czy czymkolwiek innym. Póki co chyba jeszcze nikt ich nie namierzał. Ale ze Szkarłatnymi nigdy nic nie wiadomo. Potakująco skinął głową.
- Możesz mieć rację. Dokąd więc chcesz pójść? - spytał.

/ czyli muszę z tym skończyć ; P
[/justify]

[Laishia]

Wtuliła się jeszcze na moment. Było jej dobrze i wcale nie chciała się ruszać. Zdawała sobie sprawę, że muszą, z resztą sama przecież zwróciła na to uwagę.
- Dlatego przepraszam, nie chcę sprawiać ci przykrości. - Tylko potwierdził, że powinna, choć uważał inaczej. Drgnęły jej kąciki ust gdy poczuła jego wilgotny język na pysku. Nie był to jeszcze uśmiech, ale nie wyglądała już jak męczennik. Nadal przypominała chorą lwicę, ale wróciła jej chęć do robienia czegokolwiek.
- Sama nie wiem. Ostatnio większość czasu spędzałam w norze, ale tam chyba nie mam obecnie ochoty iść. - Niby była już jakiś czas na tych terenach, ale spędzała go albo na polu traw lub przy rzece. No zdarzało się jej jeszcze zapuszczać na tereny Szkarłatnych, ale tych tym bardziej nie znała.
- Z resztą tam to jeszcze posiedzimy, w końcu zrobiłam sobie z niej na te chwile stałe miejsce zamieszkania. - Całkiem nieświadomie powiedziała o nich, nie o sobie. Nie mijało się to jednak z prawdą, chciała spędzać z nim jak najwięcej czasu, logiczne więc, że pojawią się i tam razem - o ile @Yakuti będzie chciał tam iść.

//to wymysle cos innego, nie rób sobie kłopotu (i mnie też)

[Yakuti]

Yakuti nie zwrócił nawet większej uwagi na to, iż @Laishia użyła liczby mnogiej. Być może po prostu uznał to za naturalną kolej rzeczy? W końcu jeśli opuści Szkarłatne Grzywy by trwać u jej boku - gdzieś będą musieli się ulokować. Rozejrzał się więc raz jeszcze, jakby szukając jakiejś alternatywy. Cóz, nie znał za dobrze terenów - ba, dotąd nie zapuścił się nigdzie dalej, niż poza równinę. A i tam łaził tylko w nadziei na schadzkę z Laishią. Podejrzewał jednak, iż nie znajdą w okolicy niczego szczególnie atrakcyjnego.
- Wydaje mi się, że po tej stronie Martwej Rzeki nie ma zbyt ciekawych miejsc - zawyrokował w końcu, powracając wejrzeniem błękitnych oczu na lwicę. - Na dłuższą wyprawę chyba nie czujesz się na siłach? - zauważył jeszcze. Czyli wychodziło na to, iż pomimo ogromnej mapy nie bardzo mieli jak korzystać w pełni z jej dobrodziejstw. Oczywiście nie miał jej za złe gorszego samopoczucia ani zmęczenia, nic z tych rzeczy!

/ Potwór jesteś

[Laishia]

Spoglądała na niego gdy mówił, więc w momencie gdy na nią spojrzał ich oczy się spojrzały. Chwilę patrzyła w oczy @Yakuti'ego, podeszła bliżej i otarła się o niego. Zadziwiające jak szybko rozbudziła się w niej potrzeba tego kontaktu.
- Mogę iść.. tylko nie wiem czy tam nie będę potrzebować dłuższego odpoczynku. - Dla niej problemem nie było znalezienie tam miejsca na jednorazowy nocleg. Wiedziała jednak, że Czarny nie przywykł do takiego trybu. Z drugiej strony chciał odejść ze stada, wtedy będzie musiał przystosować się do takiego sposobu życia.
- Chodź, znajdziemy jakieś odpowiednie miejsce. - Chyba nawet wiedziała gdzie. Ona już przeprawiała się kilka razy przez te rzekę.

//i tak wiem, że lubisz to moje marudzenie

[Yakuti]

Trącił ją delikatnie nosem.
- Jeśli chcesz, możemy robić częste, długie postoje - zapewnił. Przy niej nie myślał o stadzie, do którego przecież powinien wrócić. Ani o Królowej, która być może jeszcze potrzebować będzie jego pomocy. Zresztą Lyanna miała pod sobą całe stado, nawet jeśli jego szeregi były obecnie nieco przerzedzone, miała pod łapą i Falkę, i Natakę - dwie wspaniałe medyczki, które z pewnością zdziałają więcej, niż byle jaki dzieciak.
- Skoro więc jesteś gotowa na taką podróż, możemy powoli ruszać - odparł, uśmiechając się nieco mniej koślawo niż zazwyczaj. Czyżby dochodził w końcu do jakiejś wprawy?
@Laishia

[Laishia]

Częste i długie postoje zdawały się jedynie zwiększać szanse na nocowanie gdzieś po drugiej stronie rzeki. Ona nie miała nic przeciwko, ale nie wiedziała jak Yakuti. Skoro jednak to zaproponował, to chyba liczył się z taką możliwością.
Jakby porównać teraz jej grymas, to Yakuti raczej lepiej się uśmiechał. Nie wynikało to jednak z faktu, że nie podoba jej się wizja tego spaceru. Było wręcz przeciwnie, jednak ciężko obecnie wywoływało jej się te konkrentą ekspresję. Postarała się jednak, może @Yakuti rozszyfruje jej minę.
Powoli ruszyła spowrotem w kierunku pola traw. Może po drodze znajdą jakieś dobre miejsce na przeprawienie się. Jeśli nie, to tam wiedziała gdzie iść.

//zt?