Cieplica

[Kisulisuli]

Lamparcica bardzo zaciekawiła się grzechotką, i gdy lwica potrząsała nią, Kisulisuli cały czas patrzyła się na ten jakże intrygujący przedmiot. Pomyślała, że fajna byłaby to zabawka, szczególnie dla dzieci. Gdy potrząsanie dobiegło końca i lwica pogładziła ją po łebku, uśmiechnęła się, gdyż mama czasami jej tak robiła, a bardzo jej się to podobało. Niestety wszystko co fajne musi się szybko skończyć. Więc wyprostowała się i powiedziała: Dziękuję za ukojenie ran, bardzo mi ulżyło. Lecz niestety musimy się zbierać. Nie wiadomo czy ta lwica szuka nas i gdzie jest, a widziała jak w tą stronę uciekaliśmy. Miło było poznać Ciebie czarodziejko!-po czym odeszła z uśmiechem na pysku.

ZT

[Mistrz Gry]

Podobnie jak lamparcica, Kron wpatrywał się jak urzeczony w grzechotkę na ogonie lwicy. Chyba rzeczywiście mieli do czynienia z kimś w rodzaju czarownicy. Jako że nie przepadał za zjawiskami paranormalnymi, nie miał nic przeciwko temu by zmyć się z okolicy.
- Tak, miło poznać i żegnamy. - rzekł szybko i wzbił się w powietrze by dogonić Kisuli. Dopóki jej rany na grzebiecie się nie zagoiły, musiał podróżować o własnych skrzydłach.

ZT

[Sigrun]

Myślała, że może więcej czasu spędzi z nieznajomymi. W końcu mało kto zapuszcza się na to odludzie. Jednakże ci tutaj byli w dużym pośpiechu. Mało tego, goniła ich jakaś lwica, która teoretycznie widziała, w którą stronę zmierzają. Jeśli będzie ich szukać to całkiem prawdopodobne, że zajdzie i tutaj. Szara zmarszczyła brwi patrząc jak odchodzą a potem podrapała się łapa po łbie. Miała podejrzenia o jaką lwice mogło chodzić, wszak ta biała zmora opuściła ją całkiem niedawno choć równie dobrze, może kręcić się tu więcej agresywnych zwierząt. Zmartwiła się tym stanem bardziej. Westchnęła bezgłośnie i udała się z powrotem do swojej jaskini.
z/t

[Sigrun]

Minęło kilka dni a jej domostwo nabierało charakteru a ona zapoznała się z okolicznymi terenami. Nawet upodobała sobie czerwoną ziemię. Chciała nią udekorować miejsce wokół kwietnika ale zauważyła, że po kontakcie z wodą podczas podlewania roślin. Ta ziemia zrobiła się gesta i lepka. Idąc dalej tym tokiem nowego odkrycia postanowiła nazbierać jej więcej. Siedziała teraz obok, sporego czerwonego kopca. Łapy miała oklejone czerwona rdzawo-czerwoną mazią ale na pysku gościł zaciesz. Lepiła z tego figurki o rożnych kształtach. Żałowała jedynie, że są tak delikatne. Choć skończone stawiała na słońcu do wyschnięcia by trochę stwardniały.
Mieszała paćkę dodając to trochę wody to garści gliny by nabrała odpowiedniej konsystencji. Zrobiła kilka sztuk, coś również na wzór mis. Gdyby mogła to w tej chwili nuciłaby sobie jakąś piosenkę a tak pozostało jej machanie ogonem by umieszczona na nim szeleszcząca grzechotka wybijała odpowiedni rytm.

[Sigrun]

Mijały kolejne dni a figurek i innych tworów z gliny przybywało. Wszystkie chowała do swojej jaskini po uprzednim ususzeniu by trochę stwardniały. I zapewne bawiła się w tym dalej gdyby nie to, że z każdym dniem głowa bolała ją coraz bardziej. Dokuczanie stało się na tyle silne, że nawet krótki spacer nie pomógł. Osłabiona wróciła do swojej nory.
z/t

[Saoirse]

Przez chwilę wlokła się za białą lwicą, za której śladem wyszła z Oazy po czym skierowała się na wschód w stronę gór. Słoneczko, wiaterek, woda i zieleń - to jest to!
Dotarła właśnie do owitej oparami dolinki. Było tu dosyć gorąco, ale nie był to palący żar słońca na pustyni lecz przyjemne ciepełko bijące z niedalekich źródeł.
Teraz nic nie mogło jej powstrzymać by całkowicie zanurzyć się w relaksującej ciepłej wodzie. Czuła, jak spływa z niej cały ten pustynny piach a wraz z nim wszelkie troski i zmęczenie. Tego jej było trzeba! Chyba sobie tu zostanie na dłużej.

[Sigrun]

Sigrun wracała wlokąc za sobą padlinę jakiegoś starego dik dika. Skoro biały lew zadeklarował się, że nie potrafił polować z czymże ona też miała ogromne problemy to postanowiła przynieść mu to co znajdzie. Nie było tego za wiele ale zamierzała się podzielić. Skąd mogła przypuszczać, że samiec opuścił już jej jaskinię.
Jakież było jej zdziwienie gdy niedaleko jej jaskini napotkała głowę lwicy wystającą z tafli wody. Upuściła padlinę u łap i przyglądała się w ciszy aż ta ją dostrzeże. Poniekąd zmartwiła się bo jeśli ona będzie głodna to ta mała antylopa nie wystarczy dla trójki.

[Saoirse]

Otworzyła powoli oko i podniosła się trochę, otrzepując łeb z wody. Szybkie rozejrzenie się dookoła pozwoliło jej dojrzeć przyglądającą jej się szarą lwicę. Jej uwadze nie umknęła też padlina u jej stóp. W sumie dawno nie jadła nic konkretnego, po drodze udało jej się złapać jakiegoś królika, ale żaden z tego posiłek. Saoirse nie była z tych, którzy torują sobie drogę siłą, ale zawsze istnieją inne metody.
Podeszła bliżej brzegu uśmiechając się do nieznajomej łagodnie i przyjaźnie.
- Chodź, miejsca starczy. - Skinęła głową na ciepłą wodę, w której wiąż miała zanurzone nogi.

[Sigrun]

Obserwowała uważnie obcą mając swoisty dylemat jak postąpić. Brązowa lwica zbliżyła się do niej choć nadal nie opuszczała wody, nawet zachęcała ją do wspólnej kąpieli. Sigrun skinęła jej łbem w odpowiedzi po czym pochwyciła padlinę i stanęła przed wejściem do swojej jaskini, zajrzała tam i ku ogólnemu zdziwieniu nie ujrzała sylwetki białego samca. Może poszedł na spacer? Zawróciła i położyła się przy brzegu zabierając się za padlinę, odgryzła kawałek uda i wskazała łapą na resztki skromnego dania by nowo przybyła mogła się częstować.

[Saoirse]

Dziwna trochę była, taka małomówna. Ale widać niegroźna. I tak dziwnie się kręciła po okolicy. Szukała kogoś?
Tak czy inaczej widać nie miała nic przeciwko, zęby podzielić się obiadem, co Saoirse bardzo doceniała. Wyszła z wody i klapnęła się koło szarej.
- Dzięki - Powiedziała z uśmiechem zabierając się do pałaszowania pozostałości małej antylopy. - Świetna okolica, mieszkasz tutaj? - Zapytała pomiędzy gryzami.