Pole traw

[Thabo]

Też by chciała... Powtórzył sobie w myślach. Niewątpliwie te słowa jeszcze bardziej mu pomogły uwierzyć w to, że jeszcze nie wszystko stracone. Zatem wyraz jego pyska jeszcze bardziej nabrał kolorytu a on sam w końcu przypominał tego kogo poznała @Laishia. - Tak, jak zwykle masz rację... muszę zająć głowę czymś innym - przyznał nieco się uśmiechając. Miło było czuć, że ktoś jednak go wspiera. Oczywiście domyślał się, że jej przyjacielska postawa mogła wynikać z tego iż po prostu chciała mu się odwdzięczyć. Lecz nawet jeśli tak było naprawdę doceniał jej pomoc. Aczkolwiek nie był pewien czy powinien rzeczywiście jej towarzyszyć. Skoro spacerowała z @Yakutim to chyba coś ich łączyło, prawda? No właśnie, więc czy zasadnym było pchać się między nimi? Sam nie wiedział ale z drugiej strony nie chciał ponownie zostać sam. - A nie będę wam przeszkadzać? - spytał niepewnie. Jednak gdy tylko poczuł jak czoło lwicy dotyka jego szyi, całe to zawahanie momentalnie zniknęło a on zyskał pewność co do tego co ma zrobić.
Zatem w chwili, w której różnooka powoli ruszyła naprzód, Thabo nie czekając zrobił to samo i zrównał się z jej krokiem.

[Laishia]

Ucieszyła się widząc zmianę jaka w nim zaszła, na jej pysku jednak nie było tego widać. Może jednak nie była tak beznadziejna w pocieszaniu? Choć nie zrobiła nic niezwykłego, więc te poprawę humoru zrzuciła raczej na silną wolę samca, nie własne umiejętności.
- W czym? Ruszaniu łapami? - Owszem, może ten spacer byłby bardziej intymny, gdyby poszli sami. Obecnie jednak Lai nie myślała o tym, choć nieświadomie czasem sama kierowała ich relacje na te tory. Oboje z Yakutim nie byli w te klocki najlepsi, więc szło dość topornie.
Przyspieszyła nieznacznie widząc, że Thabo za nią idzie. Yakuti nie był daleko, więc zaraz do niego dotarli. Po prostu do niego podeszła i trąciła go nosem. Przez moment przeszło jej przez myśl, by może podgryźć mu ucho, ale uznała to za głupie, może nieodpowiednie. No bo skąd ten pomysł, dlaczego miałaby to zrobić? Wiec tylko połaskotała go w nie oddechem.


@Yakuti
@Thabo

[Yakuti]

A Yakuti grzecznie siedział w miejscu, przyglądając się jak trawa rośnie. Nie podglądał kompanów (zresztą i tak nawet, gdyby chciał, nie dojrzałby ich pośród tych przerośniętych ździebeł) ani też nie próbował usłyszeć, o czym rozmawiali. W końcu nie po to się usunął na bok, żeby próbować dowiedzieć się, co właśnie przegapił. Co prawda w głowie miał sporo różnorakich myśli - z których każda kolejna zdawała się być jeszcze czarniejszą od poprzedniczki - niemniej starał się w żadną z nich nie wierzyć tak naprawdę. Nie chciał wysnuwać za daleko idących wniosków, bo z tego nie wynika nigdy nic dobrego.
Pozycja samca nie uległa zmianie nawet w momencie, gdy pozostała dwójka znalazła się w zasięgu jego wzroku. W zasadzie można by nawet pomyśleć, iż od nadmiaru domysłów zwyczajnie pożegnał się z życiem, gdyby nie ruszająca się rytmicznie ciemna klatka piersiowa. Drgnął dopiero w momencie, gdy @Laishia trąciła go nosem. Nie spodziewał się podobnych czułości (na które przecież nie zasłużył) i to jeszcze w towarzystwie @Thabo. Przecież jeśli wiśniowa oraz syn Nuziry byli sobie bliscy... chyba nie wypadało? Uśmiechnął się jednak koślawo (widocznie miał silne łaskotki w regionie ucha, w które dmuchnęła), po czym trącił ją pyskiem gdzieś tam w bok szyi - bo chyba tam miał najłatwiejszy dostęp. Potem odsunął się o pół kroku, bo jakos głupio było się miziać z Laiką w towarzystwie tamtego samca.
- Lepiej? Kryzys zażegnany? - zapytał, spoglądając najpierw na Thabo, później na Laishię, jakoby szukając odpowiedzi w mimice któregokolwiek z nich. Oczywiście nie brzmiał na zatroskanego, a raczej jakby zapytał o to tak "po prostu", z wyuczonego przymusu. Co siedziało w jego sercu naprawdę - chyba nie wiedział nikt poza nim samym. Taka to z niego kaczka dziwaczka.

[Thabo]

Cóż, owszem może i Thabo zachowywał się już normalnie i zakończył swoje użalania, to w głębi siebie nadal nie czuł się najlepiej. Gdzieś w myślach nadal tęsknił za matką, tylko starał się to już bardziej ukrywać. Aczkolwiek nie było można zaprzeczyć, że pojawienie się różnookiej bardzo mu pomogło. Na tyle, że teraz oboje zmierzali w kierunku @Yakutiego.
- Ja tam nie wiem jakie mieliście plany... ale skoro nie będę przeszkadzać - odparł nieco się uśmiechając. Miło, że @Laishia nie miała nic przeciwko ale czy czarnemu się to spodoba? Właśnie taka myśl pojawiła się w głowie szkarłatnego. Lecz kto nie próbuje ten nic nie zyskuje. Zatem nie zamierzał się tym przejmować i po prostu szedł za lwicą.
Po krótkiej wędrówce on i samica dotarli do błękitnookiego jegomościa, który niczym jakiś kamień, siedział w miejscu i praktycznie się nie ruszał. Oczywiście Thabo nie podszedł od razu do niego wszak domyślał się iż pewnie wiśniowa będzie chciała go przywitać. W końcu nie trudno było zauważyć, że łączyło ich coś więcej niż tylko znajomość. Tak więc gdy tylko czarnogrzywy zauważył iż właśnie to następuje, szybko odwrócił swe ślepia na bok aby się nie krępowali. No a poza tym tak właściwie to nie chciał tego widzieć. Wrócił dopiero wzrokiem gdy usłyszał słowa do siebie skierowane. - Cóż, tak już trochę lepiej - przyznał po czym w jednej chwili przyszło mu do głowy pewne pytanie. A może on wie coś o mojej mamie? Tak to brzmiało całkiem logicznie więc chyba nic nie czekając postanowił o to spytać.
- Słuchaj Yakuti... a może Ty coś wiesz o mojej matce? Widziałeś ją ostatnio? - rzekł pełen nadziei, że czegoś w końcu się dowie...

[Laishia]

Westchnęła słysząc pytanie o ich plany. Może uśmiechnęłaby się teraz, gdyby takie zachowanie było dla niej obecnie naturalne.
- Poprawdzie szliśmy właśnie do ciebie. Poprosiłam Yakuti'ego o pomoc, bo przypuszczałam, że jesteś na terenach stadnych. - Przyznała w końcu jaki był cel podróży. Skoro został spełniony to nie było problemu by im towarzyszył. Z resztą przecież chciała się z nim spotkać, więc jaki sens byłby teraz w odmówieniu mu?
Czując odwzajemnienie pieszczoty przez Czarnego, a raczej odpowiedź na nią, wydała z siebie krótki dźwięk przypominający mruczenie. Na tyle cichy, że jedynie Yakuti mógł go wychwycić. Najwyraźniej jednak potrzebowała pewnego kontaktu fizycznego. Może ta potrzeba pojawiła się z czasem. Wcześniej potrzebowala przestrzeni, musiała zrozumieć, przyznać, że już go nie ma, pogodzić się ze stratą. Teraz natomiast potrzebowała pocieszenia i kogoś, komu może zaufać. Z tym drugim jednak był problem, bo Lai nie potrafiła ufać. Czuła się samotna i zostawiona sama. Nie była to wina Shamara, przecież nie zrobił tego specjalnie.
Spojrzała na Thabo gdy zadał pytanie. Właściwie to może trzeba było od tego zacząć. Należeli do jednego stada i może rzeczywiście Yakuti minął się z jego mamą. Milczała więc, czekając na odpowiedź.

@Yakuti
@Thabo

[Yakuti]

Skinął jedynie łbem, kiedy @Thabo stwierdził, iż jest odrobinę lepiej. A kiedy zadał pytanie zmarszczył czoło, próbując przypomnieć sobie, kiedy po raz ostatni widział Nuzirę. No, tak, wtedy kiedy Lyanna sprawiła, iż poczuł się w stadzie odrobinę lepiej. Wpadła i - całkiem szczerze mówiąc - wszystko popsuła, czyniąc czarnemu wyrzuty. Niemniej tego Thabo z pewnością wysłuchiwać nie chciał, dlatego skłonił jedynie po raz kolejny głową.
- Jakiś czas temu wpadła do Komnaty Królewskiej. Ale z tego, co wiem, pobiegła potem po medyczkę dla Królowej i już jej nie widziałem, Falka przyszła sama - wyjaśnił, poruszając leniwie uchem.


+ @Laishia

[Thabo]

Cóż, może i Thabo nie powinien pytać o ich plany ale jeśli miał im towarzyszyć chciał mieć pewność, że faktycznie nie będzie w niczym przeszkadzał.
- Serio? Szliście do mnie? - spytał lekko zdziwiony wszak ciężko było mu przyjąć iż po nagłym zniknięciu @Laishia tak po prostu postanowiła się z nim zobaczyć. Czyżby miała wyrzuty sumienia? Nie mógł tego wiedzieć, stąd właśnie w jego głowie ponownie się zakotłowało. Aczkolwiek przez to, że bardzo szybko dotarli do @Yakutiego nie zdążył się nad tym zastanowić i po chwili zupełnie o tym zapomniał. No a poza tym, coś innego znaczenie bardziej zwróciło jego uwagę. Mianowicie, odpowiedź czarnofutrego na jego pytanie.
- Jesteś pewien? - odparł, próbując uwierzyć w to co słyszy. Nie wiedział czy ma się cieszyć, że nic jej nie jest. Czy też zamiartwiać, że się z nią minął. Lecz jednego mógł być pewny, jego rodzicielka żyła i wcale nie odeszła.
- To znaczy, że nic jej nie jest... moja mama żyje! - przyznał jakby sam sobie po czym uradowany, klepnął towarzysza w ramię. Momentalnie na jego pysku pojawił się szeroki uśmiech, co też napewno zostało prędko zauważone. No ale co się dziwić? Kto na miejscu szkarłatnego by się nie cieszył? Chyba nikt...

[Laishia]

- No tak... mówiłam już, że głupio mi, że cię tak zostawiłam. - Czyżby nie zrozumiał? Więc tylko jej się wydawało, że jej wybaczył? No bo jak mógł, skoro jej przeprosiny były dla niego niejasne. Spochmurniała trochę, ale więcej nie pytała. Nie chciała już ruszać tego tematu, choć ciężar na jej sercu pojawił się na nowo. Będzie musiała to przeboleć i trudno, nie zmusi go by wybaczył.
Klapnęła z boku na tyłku, nie przeszkadzając samcom w rozmowie. Dobrze, że mama Thabo się znalazła, zdecydowanie lepiej wyglądał szczęśliwy.
- Chcesz byśmy szli z tobą jej szukać? - Właściwie chyba nie powinni. Jeszcze jakoś wytłumaczyłaby szukanie Thabo z przedstawicielem kogoś ze stada. W końcu transportowała go tu rannego. Krzątanie się jednak po terenach stadnych, nawet w towarzystwie dwóch członków, w poszukiwaniu nieznanej sobie lwicy to już chyba troszkę przesada. Nie myślała jednak o tym, zdołowana niedawną rozmową. Zwiesiła łeb i czekała na odpowiedź młodszego samca.


@Thabo
@Yakuti

[Yakuti]

W przeciwieństwie do @Thabo - Yakuti nie wykazywał żadnego entuzjazmu. Może dlatego, że nie chodziło o jego matkę? Chociaż... Cóż, Fedhy też nikt dawno nie widział, więc może i błękitnooki powinien się bardziej zainteresować swoją własną rodziną? Wyrodny syn - zdarzają się i tacy, prawda? Skinął tylko łbem, kiedy samiec spytał, czy jest pewien. Gdy go trącił w ramię nawet nie drgnął, nie licząc ewentualnie drobnego poruszenia ciała będącego mimowolnym efektem uderzenia. Z fizyką nikt jeszcze chyba nie wygrał.
- Kiedy widziałem ją ostatnio była bardzo żywa - odparł chłodno, bo jak inaczej by miał?
Przeniósł spojrzenie na lwicę, kiedy ta zadała pytanie. Jeśli chodziło o niego - nie bardzo miał ochotę na uganianie się za Nuzirą, która... cóż, nie była jego ulubioną personą w stadzie. Z drugiej jednak strony może wypadałoby zajrzeć po drodze do jamy Falki i zobaczyć, jak ma się Królowa? Tak czy inaczej nie zamierzał ani podejmować decyzji, ani na jej podjęcie w jakikolwiek sposób wpływać. Co zadecydują @Laishia oraz Thabo - to będą robić, po prostu. Jednak odniósł wrażenie, iż coś w postawie nakrapianej się zmieniło, jednak... nie, to pewnie jego przewrażliwienie.

[Thabo]

Broń Boże... nie to, że Thabo nie przyjął przeprosin różnookiej. Po prostu ciężko było mu uwierzyć w to, że lwica tak sama z siebie, z nieprzymuszonej woli postanowiła ponownie się z nim spotkać. Lecz skoro tak właśnie było, mógł tylko się cieszyć gdyż najwyraźniej jego los nie był jej obojętny.
- Głupio? Nie potrzebnie... przecież to ja zachowałem się jak skończony idiota, włażąc na tamto drzewo - odparł nieco się podśmiechując. Tak, teraz to go śmieszyło ale wtedy rzeczywiście sytuacja nie była za ciekawa, o czym pewnie @Laishia doskonale pamiętała. No ale jak widać czas leczył rany na tyle szybko, że szkarłatny już sobie z tego żartował.
Kiedy czarnogrzy trącił @Yakutiego, ten ku zdziwieniu młodzika prawie w ogóle nie zareagował. Cóż, najwyraźniej nie lubił albo nie potrafił on okazywać swoich emocji. Aczkolwiek Thabo nie zwrócił na to za bardzo uwagi gdyż właśnie w tym momencie wiśniowa wysunęła pewną propozycję.
- A mogliście? Bo ja jakoś samemu nie mam szczęścia do jej znalezienia... - odparł, przez chwilę się wahając. Wszak nie był pewien czy powinien ich o to prosić ale skoro sami to zaproponowali chyba warto było skorzystać z pomocy. Tak więc zadawszy swoje pytanie przysiadł i czekał na jakąkolwiek odpowiedź.