Ukryta plaża

[Thanatos]

Zauważył, że lwica zaczęła się zbliżać do niego. - Nie, nie podchodź do mnie. Nigdzie się nie cofnę... jeśli tak się stanie to nawet lepiej... - Powiedział stanowczo.
Nadal jednak zastanawiał się nad tym kim ona jest. Zwrócił uwagę na jej ogon, którego końcówka była czerwona. I jeszcze oczy tak mocno niebieskie. Już wiedział. Pokazał łapą na lwice. - Ja ciebie znam. zzz...Zawadi??? - Popatrzył się pytająco, na chwilę zapominając o tym co miał zrobić jeszczę chwilę temu.

[Zawadi]

-Nie mów takich głupot, życie jest super.-odezwała się lwica, nie zamierzając się zatrzymać. Przez myśl przemknęło jej, żeby siłą zmusić go do cofnięcia się. Jedyne co powstrzymało Zawadi przed zrobieniem tego, była świadomość, że nieznajomy jest od niej silniejszy. Brązowa lwica uparcie, wpatrywała się w niego. Musiała przemówić mu do rozsądku. Skoro już znał jej imię, musieli kiedyś się spotkać. Postanowiła wykorzystać ten fakt.-Tak mam na imię. Skąd się znamy?

[Thanatos]

Przez chwilę zapomniał o tym, że lwica po woli zmierza w jego kierunku.
To rzeczywiście ona, był trochę zaskoczony, bo nie widział jej kawał czasu. - To ja Thanatos...pamiętasz mnie? Co się stało, myśleliśmy, że zginęłaś podczas tej bitwy, a ty jednak żyjesz. - Powiedział zaskoczony.
Gdy jednak lwica zaczęła zbliżać się za bardzo powiedział ostrzej. - Stój! Nie podchodź bliżej.

[Zawadi]

Imię lwa odbijało się w jej głowie. Brązowa lwica ze wszystkich sił, starała go sobie przypomnieć. Minęło tyle czasu. Tyle dni odkąd włóczyła się, starając się odnaleźć Lwią Ziemię. Światełko nadziei zabłysło w jej oczach.
-Thanatos?-powiedziała głośno. Pomału przypominała sobie szczegóły ich znajomości. To był on. Razem z tymi pełnymi radości chwilami, napłynęło też wspomnienie bitwy. Znów wróciła chwila, której tak bardzo żałowała. Nie powinna była wtedy uciekać.-Pamiętam cię, Than. Czyli wszyscy myślą, że zginęłam? Jak widzisz żyję.
Zatrzymała się i posłała mu delikatny uśmiech.
-Chyba potrzebujesz rozmowy, co?

[Thanatos]

Przypatrzył się jej. - Niestety, ale na rozmowę to jest już za późno. - Powiedział jej smutnym tonem. - Ostatnie 3 miesiące były chyba najgorsze w moim życiu i chcę to zakończyć raz na zawszę. Chyba nikt mi już nie jest w stanie pomóc. - Szukał w niej jakiegoś zrozumienia. Z jednej strony chciał już skoczyć i mieć to wszystko za sobą, ale z drugiej był ciekaw tego wszystkiego co się jej przydarzyło przez tak długi czas.

[Zawadi]

Zawadi wpatrywała się w niego z niedowierzaniem.
-Ciężkie chwile zdarzają się każdemu, ale to nie powód, by odbierać sobie życie, Than. Jeśli dasz mi tylko taką okazję, jestem w stanie tobie pomóc.
Cały czas mówiła do niego spokojnym głosem, nie ruszając się z miejsca. Nie była pewna, czy jej słowa do niego dotarły. Zwłaszcza, że nie była najlepsza w pocieszaniu innych. Zawadi jednak lubiła zdobywać przyjaciół. Wystarczyło tylko przekonać lwa, żeby zmienił swoją decyzję.
-Proszę..

[Thanatos]

Widział i słyszał jak jego stara znajoma próbowała go przekonać. W tym momencie coś w nim pękło, przecież nie mógł zrobić tego na jej oczach... skoczyć z klifu i odebrać sobie życie przy niej. Przy lwicy, którą znał.
Popatrzył na nią, potem w dół klifu i z powrotem. Westchnął głośno wstał i odszedł na kilka kroków od klifu, trochę podchodząc też do Zawadi.
Popatrzył jej w oczy. - To nie były gorsze chwile, tylko katastrofalne. - Poprawił lwicę.

[Zawadi]

Lwica odetchnęła z ulgą, gdy jej znajomy odszedł na kilka kroków od klifu. Wciąż spoglądała prosto na niego. Koniuszek jej ogona lekko drgał.
-Zobaczysz, że będzie lepiej.
Co więcej mogła powiedzieć lub zrobić? Nie widzieli się zbyt długo, żeby tak po prostu go przytuliła na powitanie. Zawadi westchnęła cicho, prostując się.-Dalej mieszkasz na Lwiej Ziemi? Wiesz, jak mogę wrócić do domu?

[Thanatos]

Tak nadal... - Zrobił tu lekką przerwę, bo nie wiedział co mógł jeszcze dodać. Zaczął pocierać łapą o ziemie i głośno nabrał powietrza do płuc i po chwili wypuścił.
Zastanawiał się co zrobić, wracać na lwią ziemię teraz nie miał w ogóle ochoty, ale pokiwał głową. - Tak pokażę ci, ale nie wiem czy chcę tam iść. - Powiedział i spuścił głowę.

[Zawadi]

-Jeśli nie czujesz się na siłach, nie będę cię zmuszać.-odpowiedziała z lekkim uśmiechem. Wolałaby od razu skierować się na Lwią Ziemię. W jej oczach, błyszczała nadzieja. Tak dawno jej nie czuła. Odkąd tylko zgubiła się, jedynym jej celem, stał się powrót. Była teraz tak blisko. Nie mogła stracić okazji.-Możemy też wybrać się dłuższą drogą. Naprawdę chciałabym ci pomóc.