W ciemność [Trening percepcji (+4/4), Danusia i Thanatos] zakończone

[Danuta]

Zamarła, widząc że Than się zatrzymuje. Starała się nawet nie drgnąć, by przypadkiem nie poruszyć jakąś gałązką. Oddychała płytko i powoli, chcąc być najciszej jak się dało. Długo pewnie tak nie wytrzyma, ale nie sądziła, żeby gwardzista miał tak stać w miejscu cały dzień i nasłuchiwać. Czekała aż tylko się odwróci i ruszy dalej, żeby wznowić marsz i śledzić go czekając na odpowiednią okazję żeby uderzyć.

[Thanatos]

Nawet jak później ją spotka to nie będzie nawet miał ochoty gadać z tym wrednym babsztylem.
Szedł nadal po woli dłuższą chwile. Był bardzo skupiony, starał się na chwilę nie myśleć o tym co się chwilę temu wydarzyło.
Słyszał każdy krok, który robił. Lecz nagle zatrzymał się w bezruchu. Wydawało mu się, że kontem oka coś zauważył głęboko w lesie. Coś mu mignęło. Obrócił się w lewo i zaczął patrzeć w głąb lasu.

[Danuta]

Śledziła go krok za krokiem, skradając się bezszelestnie. Wydawało się, że do tej pory niczego jeszcze nie zauważył. Zaraz będzie miał nauczkę za niesłuchanie się jej lekcji i nieuważanie co się dzieje dookoła. Przyczaiła się i już miała ruszyć do ataku, kiedy Than nagle się zatrzymał. Znieruchomiała, widząc że patrzy w jej kierunku. Z tej pozycji na pewno nie uda jej się pozostać niezauważoną. Spróbowała więc prześlizgnąć się kilka kroków w prawo, wykorzystując jako osłonę zarośla. Jeśli udało jej się przejść poza zasięg wzroku Thana, wtedy wyskoczyła pędem z krzaków prosto na niego, by powalić go na ziemię.

[Thanatos]

Nagle lekko z lewej w bardzo szybkim tempie wyskoczył coś na niego. Było tak szybkie, że nawet nie zarejestrował co lub kto to był. Nie ważne, wybiło się tak, że obronę musiał przyjąć z góry. Dlatego gdy poczuł jak to coś było już prawie przy nim wybił to do góry. Po ułamku sekundy to coś leżało już na ziemi. Podskoczył więc szybko i staną centralnie na atakującym i już wiedział, że była to Danusia. Tak myślał, że go śledziła.
Stał nad nią i patrzył się jej prosto w oczy z groźna miną.

[Danuta]

Była pewna, że Than jej nie widzi ale w ostatniej chwili odwrócił się i rzucił ją na ziemię. Warknęła na niego wkurzona że jej atak się nie powiódł.
- A jednak czegoś się nauczyłeś. - rzekła z krzywym uśmieszkiem.
- Sądząc po twoich poczynaniach na poprzedniej lekcji myślałam, że nie zauważysz mnie dopóki nie wyląduję ci na plecach. - próbowała znów rozzłościć gwardzistę, tym razem za to że uniknął jej podstępu.

[Thanatos]

Przyglądał się jej cały czas stojąc nad nią. Nawet nie miał ochoty już z nią w ogóle gadać, po tym co się stało wcześniej. Chwile tak nad nią jeszcze stał, po czym odszedł kilka kroków obok odwrócił się tyłem i usiadł.

[Danuta]

No i co ona niby miała zrobić z fochającym się mięśniakiem? Psychologia nie była jej specjalnością, znacznie lepiej radziła sobie z ziółkami niż innymi osobami. Wstała z ziemi i otrzepała futro.
- Wszystko w porządku? - spytała podchodząc bliżej. Może był chory albo uszkodziła go mocniej niż myślała.

[Thanatos]

Zauważył, że Danusia do niego podeszła. Warknął cicho. - Nie ważne.
Miał nadzieję, że Danusia zostawi temat w spokoju ale znając życie to pewnie będzie drążyć dalej.

[Danuta]

Oczywiście, że miała zamiar drążyć dalej. Może i nie byli sobie bliscy, ale nie pozwoli żeby zaraz tutaj zaczął szlochać.
- Teraz pytam nie jako własna osoba, tylko jako medyczka. Coś jest nie tak? Może wdała się jakaś infekcja w zadrapania z ostatniego razu? - przypuszczała, że dziwne zachowanie Thana może być spowodowane chorobą.

[Thanatos]

Podniósł łeb i popatrzył jej w oczy z powagą. - Tak rany to dobre określenie. Tylko maja już rok jak nie więcej i na pewno jest przez nie jakaś "infekcja". - Powiedział po czym opuścił z powrotem łeb.