Nocna polana

[Kisasi]

Sorki za taki zastój, obiecuję poprawę


Na Duchy Przodków, w końcu miała okazję się z kimś zaprzyjaźnić, a zachowywała się jak idiotka! Wysiliła się na uśmiech i spróbowała jeszcze raz miło odpowiedzieć na wszystkie pytania.
- Tam za górami - Skinęła łbem na zachód - Jest wielka sawanna zwana Lwią Ziemią, cała należy do jednego stada. - Przez chwilę rozważała czy podzielić się swoją historią, ale zrezygnowała. Jeśli lwica zdecydowałaby się tam wybrać to niech lepiej nie wie zbyt dużo i nie rozpytuje o nią. - To bardzo ładne ziemie, dużo tam zwierzyny - Dodała jeszcze. Co by nie było Lwia Ziemia była idealna do zamieszkania. Choć tutaj też było ładnie, trochę inaczej, ale może nawet lepiej.
- A ty, skąd pochodzisz? - Zmieniała temat.

[Kumeza]

Pozwoliła sobie całkiem się rozluźnić i położyć (choć na razie tylko na brzuchu i całkiem z luzem nie przesadzając). Przygotowała się bowiem na to, że po tym jak Kisasi wskazała kierunek to i okaże się, że jest czego posłuchać. Tymczasem samica szybko ucięła temat i Kumezie nieco mina zrzedła. Przewróciła się ciężko i niezgrabnie na bok wzdychając.
- Całego stada? I zwie się Lwią Ziemią, mówisz? - Zapewne roiło się tam od lwów a ona raczej tłumów unikała. - To ja podziękuję.
Zresztą i tak w jej mniemaniu stado, które nazywa jakieś terytorium Lwią Ziemią musiało mieć spore ego (no ale koniec końców ich ziemie, to przecież mogą).
Natomiast kiedy rozmówczyni zapytała Jaskółkę o pochodzenie to (choć mogła się tego spodziewać) spowodowała nagle kolejną ciszę bo złota nie wiedziała co ma opowiadać, bo i nie było o czym. Wzruszyła ramionami na tyle na ile mogła ale uśmiechnęła się wdzięcznie.
- Z daleka - odparła. Podniosła nawet łeb żeby się rozejrzeć ale opadła nim z powrotem na glebę. - Nawet nie wiem który kierunek wskazać żeby tam dojść. Stare dzieje.

[Kisasi]

Skinęła tylko głową. Jeśli Kumeza nie chce zdradzać swojego pochodzenia to ona też nie będzie nalegała.
- Nie ma czego żałować, tutaj też jest pięknie, tak zielono i rośnie tu tyle pięknych kwiatów których nie ma na Lwiej Ziemi. - Rozejrzała się rozmarzonym wzrokiem. Mimo samotności w końcu była szczęśliwa, mogła cieszyć się spokojem w tak wspaniałym miejscu.
- Mi się bardziej podoba niż Lwia Ziemia - Odwróciła się z powrotem do lwicy. Pewnie nie zdawała sobie sprawy jaka radość sprawiała Kisasi ta zwyczajna, szczerze przyjazna konwersacja. - Jeśli chcesz tu zamieszkać to też jest tu dużo zwierzyny. Nie będę ci przeszkadzać, nie ma tu innych lwów.

[Kumeza]

W sumie miło było, że Kisasi się nieco otworzyła, bo Kumeza uważała, że najwyraźniej tego właśnie potrzebowała. Musiała trochę spuścić powietrza, trochę wyluzować, uśmiechnąć się. Może i Jaskółka nie należała do najbardziej towarzyskich istot na tym świecie, ale serce miała dobre i uznała, że może jej poświęcić chwilę albo dwie.
Rozejrzała się dookoła i musiała przyznać Kisasi rację. Pokiwała głową. Tak, to miejsce miało w sobie wyjątkowo dużo uroku i jak najbardziej trafiało w serduszko Jaskółki. Westchnęła i nabrała w płuca świeżego górskiego powietrza zmieszanego z wonią fioletowych kwiatów i świeżej trawy. Wdzięczny uśmiech nie schodził jej z pyska. Obróciła się jednak szybko w stronę szarej lwicy kiedy ta wspomniała o ewentualnym zapuszczeniu korzeni tutaj i jej pysk przybrał wyraz zastanowienia.
Ponownie westchnęła. Uśmiech wrócił na jej lico.
Nie, nie ona.
- Jest zapewne jeszcze wiele pięknych miejsc, które trzeba zobaczyć i zasługują na odkrycie - odparła. Może zostanie tu dzień, góra dwa... ale nie więcej! Wiatr porwie ją dalej.
- Moje życie to podróż - dodała. - Zatrzymuję się tylko na chwilę.

[Kisasi]

Ach... - Westchnęła nie będąc pewna co odpowiedzieć. Szkoda, że nie będą miały czasu się lepiej poznać, ale z drugiej strony przecież nie miała prawa jej zatrzymywać.
- Jeśli zechcesz wrócić to ja pewnie dalej tu będę. - Zaśmiała się. Na razie nie widziały jej się żadne podróże, tym bardziej w dół gór, z powrotem na Lwią Ziemię, choć ciągła podróż też nie była złym pomysłem, zwłaszcza, jeśli nic cię nie trzyma ani przy ziemi ani przy innych. - Może kiedyś też wyruszę w podróż i zobaczę co jest tam dalej na wschód. - Dokończyła głośno swoje myśli.

[Kumeza]

Przyjrzała się swojej rozmówczyni raz jeszcze. Samotna lwica i chciała tu zostać. W sumie nie powinno to Kumezy dziwić i właściwie rozumiała trochę tę decyzję. Różniły się wyraźnie charakterem i bagażem doświadczeń. Przez ułamek sekundy Jaskółce przemknęła taka myśl, że może fajnie byłoby mieć kompana podróży i może mogłaby Kisasi do tego spróbować namówić. Potem biła się jednak z tym pomysłem w głowie bo lubiła swoje pustelnicze życie i nie czuła jeszcze potrzeby potrzebowania kogoś przy sobie na dłuższą metę ale z drugiej strony... to wcale nie musiało długo trwać. Może Kisasi potrzebowałaby po prostu wskazówki? Nabrania pewności siebie? Może też nabrać więcej sił?
- A może... - wyrwało jej się bo słowa wyprzedziły jej tok myślowy - ...może chciałabyś trochę podróżować ze mną? Przez jakiś czas. Mogłabyś ocenić wtedy czy takie życie ci odpowiada... a to miejsce? Cóż, zawsze tu będzie.
W końcu jeśli się lwicy nie spodoba to zawsze może wrócić, prawda?

[Kisasi]

Zawahała się. Propozycja Kumezy była niesamowita, ale Kisasi obiecała sobie, że nie wróci nigdy więcej na Lwią Ziemię.
- Cóż... - Zaczęła. Bardzo kusiła ją podróż z nową towarzyszką. Wtem przypomniała jej się często powtarzana historia o tym jak król Simba spędził dzieciństwo w dżungli (powtarzana głównie jako wytłumaczenie dlaczego pewien guziec i surykatka kręcili się zawsze wśród stada lwów). To może być myśl. Poza tym dżungla wydawała się jej równie interesująca i egzotyczna co ta górska dolina. - Może pójdziemy na północ?

[Hazir]

Hazir po dłuższej wędrówce spoglądał na tereny w dolinie. Wiedział doskonale, że to najlepsze tereny do życia. W dodatku uznał że trzeba zgarnąć brata i resztę do założenia stada legionu seta. W dodatku wiedział jakie tereny ich będą. Spokojnie czekał na swojego brata.

[Maer’vu]

Przybył tu, tak, jak się umawiali. Zgadzał się z Hazirem, że góry są zdecydowanie miejscem do życia i powinny należeć do Legionu Seta; teraz nadszedł czas, by je oficjalnie zagarnąć.
Szedł jakąś godzinę, aż jego oczom ukazała się polana porośnięta fioletowymi kwiatami i znajoma sylwetka brata. Ryknął na powitanie i przyspieszył kroku; po kilku minutach stanął przed czerwonookim.
- Witaj, bracie. Jak widzisz, przybyłem - odezwał się swym charakterystycznym głosem. Machnął ogonem i rozejrzał się czujnie dookoła, wypatrując zarówno wrogów, jak i sojuszników.

[Hazir]

- Witaj bracie, to dobrze, że jesteś — odpowiedział na przywitanie. Wiedział doskonale, że może liczyć na swojego brata.
- Musimy zgarnąć jeszcze jedną osobę zajęcia terenów. Głównie Góry i Dolina oraz Jaskinie — odparł szorstkim głosem. Nie może czekać tak długo na to, bo trzeba postawić na nogi Legion Seta. Nie mógł ojca zawieść, tym bardziej że stał się Faraonem tego stada.
- Widziałeś resztę może przypadkiem? - spytał się swojego brata.