Wielki Meander

[Kisulisuli]

Usłyszawszy, że Kron będzie opowiadać podskoczyła w miejscu i wpatrywała się na niego uważnie, robiąc przy tym duże oczy. Musiała usłyszeć tą historię mędrca, bo skoro on jest mądry, to musiała być wspaniała. Nie spuszczała z niego wzroku przez cały czas opowiadania historyjki.
Gdy Kron zakończył opowiadać rzekła: Fajna jest ta historyjka. Szkoda, że taka krótka.-Odparła cichym głosem.-Ale przecież nawet jej nie znaleźliśmy... Może najpierw ją znajdźmy a potem wyruszamy na inną przygodę. Zresztą skąd wiesz, czy nie będzie tak samo jak poprzednio?

[Fatum]

Orzeł zaproponował opowieść, więc zapewne nie był już urażony, jeżeli w ogóle się taki poczuł. Rozradowany Fatum wykonał kilka zgrabnych susów, aby znaleźć się bliżej mędrca. Przypominało mu to trochę sytuację z dzieciństwa, kiedy mama opowiadała mu bajki na dobranoc. Tylko tym razem ani trochę nie chciało mu się spać! Wręcz przeciwnie - rozbudziło to w nim ciekawość. Nastawił uszu i uważnie wsłuchiwał się w jego słowa. Czegoś jednak nie zrozumiał...
- To tych królestw jest więcej? - Spojrzał zdezorientowany na Kisulisuli. - Wiedziałaś o tym?
Nie miał zielonego pojęcia, dokąd najpierw chce pójść. Obie propozycje kusiły bardzo.

[Kisulisuli]

Sama również spojrzała zdezorientowana na Fatuma.
-A to jest ich więcej? Naprawdę?-Nie mogła się nadziwić, pierwszy raz słyszała coś takiego.-Ale jak to?-Zwróciła się do Krona licząc na mądrą odpowiedź, której według Kisulisuli zwykle udzielał.
Tak myślała se i w końcu powiedziała:Kto wie? Może ładnie bym wyglądała z takim skarbem na szyi bądź na łapie. Labo lepiej! Jak to niektórzy szamani, mają ucho przebite taką ozdóbką.-Rozmarzyła się lamparcica.-A może znaleźlibyśmy tyle skarbów, że nie musiałabym już polować? Leżałabym sobie całe dnie i noce na leśnym mchu i zajadała się wątróbką i słoninką...-Puściły jej wodze fantazji i ślinka zaczęła cieknąć. Kompletnie zapomniała o jej chęci odnalezienia Stada Lwiej Ziemi i chciała jak najszybciej odnaleźć skarb.-Kiedy wyruszamy?! Nie mogę doczekać się tej przygody! Można już teraz? W tej chwili?!-Zupełnie się zapomniała i dostała kociokwiku, nie chciała marnować ani chwili i wyruszyć na poszukiwania.

[Mistrz Gry]

Początkowo zasępił się słysząc, że Kisuli znów zaczyna nawijać o Lwiej Ziemi jakby to był jakiś wielki cud świata. Na szczęście po chwili się opamiętała i doceniła możliwość przeżycia niezapomnianej przygody.
- Tak, tak, jest całe mnóstwo królestw, które kiedyś istniały. Od początku świata stada powstawały i upadały, więc w wielu miejscach można znaleźć ich ślady. - stwierdził bardzo mądrym tonem.
- Wyglądałabyś bardzo pięknie. Błyskotki idealnie podkreśliłyby twoje oczy. - spróbował rzucić komplementem, chyba samice to lubią.
- Wyruszamy kiedy tylko będziecie gotowi. - rzekł z zadowoleniem, zakładając że gepard także dołączy do ich wyprawy.

[Fatum]

- Skąd się właściwie bierze królestwo?- Przechylił głowę zaintrygowany.
Dużo i upada? To nie lepiej zrobić jedno, porządne? Fatum nie potrafił tego pojąć. A że na tworzeniu królestw się nie znał, wolał wyjść od genezy. Słysząc o błyskotkach, choć wypowiedź nie była skierowana do niego, zabłyszczały zielone ślepia Fatuma.
- Ja zawsze jestem gotowy - rzucił jeszcze, wyrywają się na chwilę z marzeń o królestwach.
Powoli docierało do niego, że ta życiowa wędrówka okazała się jedną z lepszych decyzji kiedykolwiek. A może on sam kiedyś dostanie szansę posiąść królewskie błyskotki z opowieści dla własnej uciechy?

[Kisulisuli]

Była tak rozmarzona, że nie zważyła na komplement ze strony orła, za który najpewniej by się rozpromieniła lub bardzo ucieszyła.
Usłyszawszy, że teraz mogą wyruszyć, niezmiernie się uradowała.
-To na co czekamy? Prowadź Kron!-Powiedziała z podekscytowaniem, zresztą trudno się jej dziwić, każdy taki jak ona oszalałby, gdyby dowiedział się, że może wyruszyć na poszukiwanie skarbu.

ZT jeśli Kron poprowadzi na wyprawę.

[Mistrz Gry]

Odwrócił głowę w stronę geparda, zastanawiając się jak odpowiedzieć na jego pytanie.
- No więc... jest sobie lew, albo inne zwierzę i inne zwierzęta bardzo go lubią. Chcą żeby mówił im co mają robić, kiedy polować, z kim walczyć, gdzie spać i wszystkie inne rzeczy, którymi normalnie sami musieliby zaprzątać sobie głowę. Jeśli jeden król umrze, to nawet nie muszą przejmować się wyborem następnego, bo po prostu zostaje nim jego syn. I tak dalej, i tak dalej. Aż wreszcie synowie się skończą, albo inne królestwo postanowi zrównać wszystko z ziemią. - zakończył, rozkładając skrzydła.
Poszło niespodziewanie łatwo z przekonaniem kotów do wyruszenia na wyprawę. Nie przyznał im się oczywiście, że nigdy nie przekroczył granic pustyni na dalszą odległość niż rzut kamieniem. Był jednak pełen nadziei wobec nadchodzącej przygody. Owszem słyszał, że na pustyni bywa gorąco i że trudno tam znaleźć wodę, ale może nie będzie aż tak źle. Inaczej przecież koty poświęciłyby więcej czasu na przygotowania gdyby spodziewały się trudnej wędrówki.
- Ruszamy na północ! - oznajmił orzeł, wzbijając się do lotu.

ZT

[Fatum]

Fatum uśmiechnął się szeroko, pokazując ostre kiełki.
- Mnie zawsze inni lubili! No... Może nie wszyscy, niektórym przeszkadzałem... - zaczął swoje rozważania na temat władców. - To chyba nic trudnego, tylko trochę kicha z tym rozkazywaniem. A z synami gorzej...
Z jednej strony ciekawiła go wizja prawdziwego króla, z drugiej - w szacunku i nieograniczonej władzy po prostu musiał być jakiś haczyk. W tym przypadku to perspektywa upadku oraz ewentualne walki. Fatum prychnął, jakby chciał od siebie w sposób fizyczny odpędzić dziwne scenariusze, jak wszystko się rozpada. Wstał ochoczo i ruszuł pędem za orłem, oglądając się za Kisulisuli.

z.t.

[Tunu]

Szła sobie po ''plaży'' nie zwracając uwagi na nic. Postanowiła zrobić sobie małą wycieczkę. Napiła się trochę wody, ale bardzo mało, bo nie chciała być zjedzona przez krokodyle. Położyła się pod drzewem na chwile, aby odpocząć. Po jakimś czasie leżenia zebrała i się skierowała w stronę gór.
Było tam całkiem ładnie. Może pozna tam kogoś? Podobno w górach czasem są białe lwy. Zawsze chciała zobaczyć kogoś tak odmiennego jak ona. zt

[Bjørn]

Wydawało mu się że lepiej było zejść z gór jeśli chciał odnaleźć jakieś zioła, a skoro tak, to gdzie znajdzie więcej roślin jeśli nie koło rzeki? Tam gdzie woda, tam życie. Najbliżej terenów bractwa znajdowała się Rzeka Królów, właściwie z tego co zauważył swe źródło miała w lodach Kościanych Szczytów. Minął zatem, strome zbocze i powolnym krokiem spacerowym zaszedł do kilku rosnących blisko siebie drzew by rozpocząć tam poszukiwania.

Bjørn wyrzuca 3d100:
31, 20, 22

I to był strzał w dziesiątkę, w cieniu drzew tam gdzie gleba była błotnista dostrzegł charakterystyczne jakby pokryte przez szadź poszarpane listki, podszedł do rośliny i zebrał z niej porcję. Idąc dalej. Może pokusi się dziś o spacer na sawannę?

+ 1 x Artemizja

ZT