Pole Kolców

[Ukatili]

Ukatili był szczęśliwy, bo w końcu może zakumuluje się z jakimiś normalnymi lwami. Ciszył się, że nie musiał już męczyć się w swojej już nieistniejącej rodzinie. Postanowił, że na razie nie będzie dzielił się tą straszną informacją z nowymi znajomi, bo mogliby go wziąć za chorego psychicznie.
Oooo, dziekuję. - Był zaskoczony, że nieznajoma zgodziła się, ale był również szczęśliwy.
Ja jestem Ukatili. - powiedział. - A ty?

[Berghi]

Ona również była zarówno szczęśliwa jak i zaskoczona otwarciem obcego lwa. Uśmiechnęła się urokliwie i puściła mu lwie oczko, oblizując ciemne wargi.
- Nazywam się Berghi z rodu Lwiej Ziemi, Pierwsza Tego Imienia, Niespalona, Królowa zza gór, Wybawicielka Niewolników. - przemówiła wyniośle aczkolwiek w przyjazny sposób.

[Ukatili]

Gdy puściła oko i oblizała wargi, nie wiedział co o tym myśleć. Podrywa mnie? Nie no nie możliwe. Może chciała go zmanipulować. Już wiedział, że to twarda lwica, ale on się nie da.
Odwzajemnił to tylko uśmiechem.
Wybawicielka Niewolników? Hmmm. No ja jestem Ukatili za... a zresztą nie. - popatrzył w ziemię i szybko zmienił temat. Poczuł jak głośno zaburczało mu w brzuchu. - Zaprowadziłabyś mnie w miejsce gdzie mogę się napić i coś zjeść. Bo jestem wycieńczony przez ten kilku godzinny bieg. - spojrzał z powrotem na lwicę.

[Berghi]

Szarak ewidentnie chciał coś powiedzieć, ale ostatecznie zmienił temat. Lwica instynktownie wyczuła, że jest to pewnie drażliwy dla niego temat, więc nie zamierzała ciągnąć go za jęzor. Rozumiała dobrze, że każdy ma swoje sprawy o których nie chce rozmawiać z innymi, a już na pewno nie z nowo poznanymi osobami.
- Oczywiście! Mój sługa zawsze ma to czego chce. - uśmiechnęła się szturchając go w bok.

[Ukatili]

Pomimo, że dopiero co ją poznał już ją polubił. Wydawała się miła. Wcześniej powtarzał sobie, żeby uważać na każdego, bo każdy może być podejrzany, ale ona taka nie była... czuł to.

[Berghi]

- W takim razie za mną. - rzekła do szaraka i rozejrzała się za rozsądnym przejściem przez pole kolców na całe szczęście udało jej się dość łatwo. Jak wcześniej mogła nie dostrzec przetartej przez zwierzynę ścieżki.


z/t

[Ukatili]

Ukatili kiwnął łbem i poszedł za nową znajomą.
/zt

[Nana]

Po upewnieniu się, że północno wschodnia granica ziem jest bezpieczna a śladów potencjalnego zagrożenia brak, Nana postanowiła zapuścić się ponownie po za tereny klanu. Potrzebowała kilku ziół, jeśli ataki miałyby się powtórzyć to w końcu ktoś może zostać ranny. Przemierzając niegościnne połacie ziem rozglądała się za zielonym kolorem.

Nana wyrzuca 3d100:
82, 53, 53

Wypatrzyła w oddali niewielką kępę aloesu. Zerwała ostrożnie najbaradziej okazały liść aloesu, starając się by stracił jak najmniej cennego soku po czym schowała go do torby i ruszyła dalej.
z/t
+1 aloes

[Bjørn]

Zapuścił się na okolice cierniska, pamiętał że rosną tu dość nietypowe rośliny, a wśród nich ta o mięsistych liściach pełnych leczniczej lekko gorzkiej wody.
Dobrze kojarzył okolicę, kilka kilometrów dalej mieszkał przez jakiś czas z dawnym stadem, zapuszczał się tu na patrole by sprawdzać czy nie mają uporczywego sąsiedztwa, przy okazji sprawdził czy nikt tu nie zamieszkał, chociaż okolica sama w sobie dalej była niezbyt zachęcająca.
Wrócił więc do poszukiwań ziela.

Bjørn wyrzuca 3d100:
26, 48, 53

Pole cierni na horyzoncie i tu nic lepiej, może ktoś go ubiegł, albo też szukał w niewłasciwym miejscu. Sprawdzi jeszcze w mniej obrośniętym rejonie, bo tu ciernie podusiły wszystko.

Bjørn wyrzuca 3d100:
21, 74, 89

I cierpliwość tym razem nie przyniosła upragnionego owocu. Machnął ogonem i postanowił poszukać w bardziej urodzajnym miejscu.

ZT

[Moyo]

Na brodawki mej babki! Cóż za nienawistne bóstwo stworzyło ziemię tą. W drodze do oazy szedł z pewnością inną trasą. Ale wtedy myślał o lubej. Teraz też myślał o lubej. Tak właściwie do stu grzmotów on zawsze myślał o Ule. I co mu z tego przyszło? Knysał się jak ten wariant po jakiś kolcach raniących. A ona pewnie już z innym! Z tym faraonem. To niemylnie on ją omotał. Do diabła z tymi dziewkami. Same problemy. On ją wielbił ponad życie! A ona? Nie mogę z tobą iść. Przykro mi. Przykro. Bynajmniej! Czemuż jego to musiało spotkać? Takiż żal, trud i smutek? On pół świata zjechał dla niej. Żal serce jego ściskał. To było najgorsze. Jego urażona duma. Miał etap załamania na pustyni. Myślał, że umrze, wiele łez wylał. Jednak teraz parł naprzód. Zraniona jego dusza pognała go ku Lwiej Ziemi. To jedyne co mu się ostało bliskiego. I tam dom znajdzie. Położył się w miejscu względnie bezcierniowym i zasnął regenerując siły przed dalszą wędrówką.