Serce Dżungli

[Praojciec]

Głęboko w głębi dżungli znajduje się duży kamień, mówi się, że w tym miejscu jest serce całego tego miejsca. Dwa razy w roku księżyc rzuca swoje promienie na ów głaz. Tutejsze zwierzęta opowiadają różne historie związane z tym wydarzeniem ale czy któraś to prawda? Jedno jest pewne aby się tutaj dostać trzeba długo szukać. Blisko kamienia rosną kwiaty, które kwitną tylko w nocy. ~Nyks

[Shanteeroth]

Shanteeroth sama nie wiedziała, czego tak naprawdę szukała. Nie miała również pojęcia, dlaczego znalazła się akurat w tym konkretnym miejscu - podobnie, jak nie podejrzewała, jak wyjątkowe ziemie nawiedziła. Wychowywana z daleka od jakiegokolwiek lwiego stada, początkowo z matką zamieszkując dżunglę, potem przenosząc się na niedaleko położone Pustkowie, nie miała okazji wysłuchiwać tych wszelkich historii, opowieści przekazywanych z pokolenia na pokolenie, anegdot o rzekomo magicznych zdolnościach tego z pozoru zwyczajnego kamienia. Trafiła tutaj z czystego przypadku, targana dziwną melancholią czy tęsknotą za tym, co minęło już dawno temu, czego odbudować nie była w stanie, co utraciła bezpowrotnie.
Wspomnienia, niewyraźne i poplątane pomiędzy sobą, złapały umysł młodej samicy, nie odpuszczając ani na moment brutalnych obrazów. Brutalnych - bynajmniej nie ze względu na jatkę i przelew krwi, lecz utratę jedynej istoty, którą prawdziwie kochała, a która nie była w stanie przezwyciężyć choroby. Matka. To właśnie ta lwica, której wizerunek (ku złości Shante) zamazywał się na przestrzeni ostatnich tygodni dała jej nie tylko życie, lecz także nauczyła z niego korzystać. Niestety, cenne lekcje, których nie zdążyła udzielić nazbyt wielu, wyparła z systemu wartości, kiedy najważniejszym stało się przetrwanie. A samotnemu podrostkowi na pewno nie było łatwo stawiać czoła kolejnym przeciwnościom.
Dzisiaj niemożliwa do precyzyjnego opisania czy chociażby oględnego nazwania siła ciągnęła ją ku miejscu, gdzie wszystko się zaczęło. Szare, zakończone nieco jaśniejszym odcieniem przy palcach, łapy wiodły samicę przez gąszcz. Smagające po ciele zarośla nie przeszkadzały wcale, kiedy z determinacją zaciśnięte szczęki przyjmowały kolejne ataki ze strony natury. Jedna z lian nawet bezczelnie okręciła się wokół szyi samicy; nie na tyle mocno, by wyrządzić jej krzywdę, na tyle jednak widocznie, aby odczuła pewien dyskomfort. Szarpnęła więc ciałem, zrywając pnącze, które dyndało smętnie na jej karku jeszcze przez chwilę, nim ostatecznie zsunęło się i opadło na podłoże.
Wtedy też dostrzegła głaz. Przymrużyła delikatnie ślepia. Nie miała pojęcia, iż - być może, jeśli będzie miała odrobinę szczęścia - za kilka godzin, kiedy słońce ustąpi miejsca księżycowi, stanie się coś... niespotykanego. Jeśli, rzecz jasna, wierzyć jakimś historiom, które i tak nigdy nie dotarły do uszu naszej bohaterki...

[Hamza]

Idąc w górę rzeki musiał ominąć ogromne rozlewiska ciągnące się po horyzont, z tego powodu nie wiedział jak długo będzie musiał iść by ruszyć dalej brzegiem wyznacznika kierunku jego podróży. Biedny, nie wiedział że rozlewiska mają kilka odnóg i kilka różnych rzek zasila je wodą.
Zboczył z trasy trafiając tym samym do dżungli, nic nie wyglądało tu znajomo, ale czy z amnezją nie była to norma?
Skąd miał wiedzieć że szedł źle, dotarł tak do jeziorka, a potem postanowił rozejrzeć się po okolicy z nadzieją że trafi na kogoś kto go pozna. Trafił w ten sposób do skrytego w głębi dżungli miejsca, pewno gdyby szukał skały to by jej nie znalazł. Przypadek pchnął go prosto pod głaz, który również wydawał mu się obcy. Był z drugiej jego strony i na razie nie zauważył szarej lwicy.

[Benjamin]

Zmęczony długą wędrówką wlókł jedną łapę za drugą nie zastanawiając się nawet zbytnio gdzie jest, ani dokąd zmierza. Mlaskał co jakiś czas spragniony dopóki nie ujrzał małego strumyka przecinającego mu dalszą drogę do nikąd. Podbiegł ile sił w łapach do życiodajnego płynu po czym zaczął pić nie zwracając uwagi na nic dookoła. W tej jednej chwili był zupełnie bezbronny i gdyby nie to, że z pragnienia nie mógł trzeźwo myśleć to pewnie sam by się trzepnął w łepetynę. Gdy już skończył zaspokajać potrzebę już bardziej żwawym krokiem ruszył dalej. Nie zważał zbytnio na ocierające się o niego liście przeróżnych bujnie rosnących w tym miejscu roślin. Deptał nieprzebytą drogą stawiając krok za krokiem, aż ujrzał kamień. Nie wyglądał on na nic specjalnego to też czarnogrzywy nie przejął się nim zbytnio. Bardziej jednak zaniepokoiły go dwa lwy stojące po przeciwnych stronach kamienia. Napiął lekko mięśnie i zaczął w ciszy analizować sytuację.

[Shanteeroth]

Shanteeroth, pomimo wielu przyjętych od dość mocno doświadczonego lwa nauk, nie była obecnie na tyle czujną, aby dostrzec ślady bytności jakichkolwiek innych stworzeń. Tak więc ani zapachy dwóch młodych samców, ani jakiekolwiek dźwięki nie wyrwały młodej samicy z dziwnej nostalgii, której się właśnie oddawała. Nieświadoma (póki co!) obecności ani EjTy, ani Benjamina, podeszła nieco bliżej niemałego głazu, przyglądając mu się w zastanowieniu. Nie wpadła również na pomysł, aby obejść go dookoła, lecz zatrzymała się naprzeciwko, przyglądając się kamieniowi z jednej tylko strony. W zamyśleniu zmarszczyła czoło, potykając się o wystający z podłoża korzeń.
- Jasny mandryl! - zaklęła niewybrednie w sposób podsłuchany u rodzicielki, o mało nie zaliczając efektownego orła pyskiem w zarośla. Ostatecznie jednak odzyskała równowagę, chociaż wymagało to od niej nieco gimnastyki.
Nie miała pojęcia, że ktokolwiek mógłby widzieć jej potknięcie. A gdyby wiedziała, że świadkiem tej niedoskonałości była nie jedna, lecz dwie istoty - z pewnością byłoby jej właśnie bardzo głupia. Inna rzecz, iż z powodu zmiany swojego położenia znalazła się nieco bliżej raptem rocznego (jak użyszkodniczka dobrze zapamiętała) lewka, który nie posiadał nawet jako-tako imienia w pełnym tego słowa znaczeniu.

[Hamza]

Kamień i okolica dookoła wydawały się przyjemne, mozna by tutaj odpocząć. Nabrać siły na dalszą wędrówkę, za dużego ruchu tu chyba nie było, bo on też nie zauważył nowo przybyłego. Głuchy musiałby być jednak żeby nie usłyszeć przekleństwa wypowiadanego przez Shante. - Hę?- Wychylił łeb nieśmiało w boki i zaraz potem parsknął rozbawiony akrobacjami lwicy. To jakiś taniec? Rytuał? Miejsce na takie właśnie wyglądało, zdradził też ewidentnie swoją obecność, a co mówiły psy zanim wyruszył w podróż? Że nawet osobnicy jego gatunku mogą być niebezpieczni dla niego. Zwłaszcza dorosłe samce. Ale tamta szara istota nie wyglądała groźnie, ani jak pokraczny rysunek dorosłego lwa który narysował szaman żeby mu zobrazować takiego osobnika. -Hej?- No jak nic go zobaczy, a wtedy trzeba się jakoś przywitać.

[Benjamin]

Młody lew w swoim życiu zabił wiele lwów, a widział jeszcze więcej. Jednak nigdy w życiu nie przydarzyło mu się ujrzeć kogoś takiego jak lwica, która podczas gdy on zastanawiał się czy jest niebezpieczna, wywijała dzikie densy przy wielkim kamieniu do tego wymawiając formułkę jakiegoś dziwnego rytuału. Nie mogąc się powstrzymać lew cofnął się o krok i zmrużył oczy zastanawiając się jak powinien na to zareagować. W między czasie drugi osobnik jaki znajdował się przy kamieniu wyłonił się zza niego i postanowił przywitać nieznanego pochodzenia szamankę. Wydawało się jakby nikt go jeszcze nie zauważył, młodzik postanowił wykorzystać okazję i uciec stamtąd jak najszybciej jednak nie zauważył, że wokół jego łap owinęła się liana. Używając tego samego zestawu kroków co lwica przed chwilą, Benjamin wywinął orła i został powieszony za tylne łapy.
- Ouch - wydał z siebie cichy jęk.

[Shanteeroth]

Shanteeroth była absolutnie niegroźna. Wychowująca się w głuszy, z daleka od innych zbiorowisk lwich istnień, nie nabrała pewnych zwyczajnych nawyków i nie do końca wiedziała, jak funkcjonować w społeczności. Zawsze sama sobie rzepkę skrobała, nie musiała przed nikim uciekać ani niczego bronić. Co prawda jej nauczyciel niejednokrotnie wspominał, iż do innych (a zwłaszcza tych całkowicie obcych) należy podchodzić z rezerwą. Ale to dziwak był. Całe życie sam. Posiadanie sumienia nakazało mu dopomóc co prawda Shante przeżyć, niemniej... cóż, kiedy tylko osiągnęła wiek umożliwiający samodzielną egzystencję sugestywnie zaproponował jej spacer, z którego miała już nie wracać.
A teraz miała do czynienia nawet nie z jedną obcą istotą, lecz z dwoma. I chociaż być może powinna czuć się w jakiejś mierze zaniepokojona, czuła jedynie dreszcz podniecenia. W końcu jakiś inny pysk, nie należący do niedowidzącego starca! Oczywiście w pierwszej kolejności dostrzegła EjTy, witającego go w nieco niepewny sposób. Zaraz zresztą w równie niecodzienny sposób przywitał ją drugi lew, a ta miała poważny dylemat: nie miała pojęcia, na którego z nich patrzeć, toteż żonglowała spojrzeniem niczym jakaś nienormalna. Oczywiście ani w tonie wypowiedzi, ani w minie, ani w którymkolwiek z gestów nie kryła się najmniejsza nuta wrogości czy chłodnej rezerwy, której zapewne wymagałby obecnie jej opiekun.
- Och, nie wiedziałam, że nie jestem tutaj sama. Jestem Shanteroth - powiedziała, przerzucając akurat wzrok na Bena, zawieszonego gdzieś na lianach. - Ha. Zdradzieckie jak kupa bawoła po zmroku, co nie? - zauważyła, uśmiechając się życzliwie, po czym podeszła do niedoszłego wisielca, by spróbować pazurami rozciąć lianę i uwolnić łapy samca.
- A wy? Też pewnie jakoś się nazywacie, co nie? - spytała, przekrzywiając z zaciekawieniem głowę, wciąż wodząc spojrzeniem od Bena do EjTy i z powrotem. Okej, może w tym gronie nie zasłużyła na miano najmłodszej na ciele, jednak z umysłem - jak widać na załączonym obrazku - bywać może różnie.

[Hamza]

I nagle coś zaszeleściło intensywnie z boku odwracając uwagę młodego samca. Kolejny dziwak z jeszcze dziwniejszym obrzędami. Wlazł jak nic na uświęconą ziemię i zaraz może być z tego niezła draka.
Grzecznie cofnął się o kroczek, byli więksi niz on, a to trochę dodatkowo go onieśmielało.
- Eee, jeśli wlazłem w sam środek jakiegoś rytuału i zakłóciłem obrzęd, sorrki. Nie chciałem, nie znam jeszcze okolicy.- Szara lwica nie wydawała się być zła na niego, uf, jak dobrze! Dyndający na linach gościu wyglądał trochę straszniej, wszystko przez bliznę.
- Miło poznać Shanteroth. Ja jestem, EjTy.

[Benjamin]

Zawieszony na lianach samiec westchnął ciężko po czym dźwignął się i zaczął próbować przegryźć zielone ustrojstwo na którym obecnie dyndał. Nie trzeba dodawać, że akcja nie zakończyła się powodzeniem. Dopiero zwinne pazury Shanteeroth uwolniły Benjamina z niewoli, a on z hukiem wylądował spowrotem na ziemi.
- Co za potwarz - powiedział otrzepując się z kurzu. Takiego pierwszego wrażenia to jeszcze chyba nigdy nikomu nie zaprezentował.
- Benjamin - powiedział delikatnie rozglądając się za resztkami swojej godności.