staronorweskie sigr "zwycięstwo" i rún "sekret"
♦ Charakter:
Sigrun posiada bardzo ciepłą i miłą osobowość. Jest też bardzo ciekawa czym przypłaciła za młodu wysoką cenę. Wpuściła do swego ciała ducha, który potrafi przejąć nad nią ciało jak i umysł. Jednakże dzięki temu zyskała możliwość komunikowania się z istotami żywymi jak i tymi z zaświatów. Mimo tak łagodnego usposobienia jakby wszelkie troski tego świata ją nie dotyczyły, wszystkie smutki skrywa głęboko w sobie. Jej entuzjazm nieco przygasł gdy w wieku czterech miesięcy zaginął jeden z jej braci, choć w dalszym ciągu nie traciła nadziei na jego powrót. Nie istnieje dla niej takie pojęcie jak brzydota, dla niej wszyscy są piękni. U Sigrun za młodu dominowała dziecięca naiwność i niewinność.
♦ Aparycja:
Młode kocię:
Obecnie:
Wygląd Szeptu, złączonego z jej ciałem.
Jej sierść to jasne i ciemne odcienie szarości,
oczy są odbiciem nieba.
Sigrun prócz posiadania grzywy,
w każdym aspekcie przypomina swojego ojca.
Wręcz idealna kopia.
Sigrun jest owocem miłości Vasanti Vei i Ragnara. Przyszła na świat razem ze swoimi trzema braćmi. Od samego początku nie wykazywała się aktywnością, nie wydawała z siebie żadnych pisków charakterystycznych dla malców. Była słaba i wątła a oddychanie jakby sprawiało jej wielkie trudności. Pierwsza doba była w tym zakresie najgorsza, później dopiero wszystko zaczęło się normować a jej funkcje życiowe się ustabilizowały. Szara była najmniejsza i najbardziej wątła z rodzeństwa, przez swoje słabe mięśnie nigdy nie potrafiła wygrać w dziecięcym sparingu czy zabawach. Jej pierwsze polowanie również okazało się fiaskiem, nawet nie chciała próbować twierdząc, że jest zmęczona. Tak za każdym razem. Sigrun była przywiązana do swojej rodziny, bardzo kochała swoich rodziców i braci. Choć młoda, czuła instynktownie, że sprawiała swojej mamie zawód. Całkowicie nie spełniała wymagań i kryteriów jakie przystoją księżniczce.
W wieku czterech miesięcy na swoim pierwszym spacerze z rodzeństwem poznała młodego Furahę. Małe lwiątko należące do stada zgubiło matkę i Vei kierowana instynktem macierzyńskim przygarnęła go pod opiekę. Sigrun zyskała kolejnego brata, któremu do normalności było całkowicie odległe. Zbudzona pewnego dnia w środku nocy, wyszła z jaskini napawając się uroczym widokiem gwiazd. W oddali dane było jej dostrzec zielona poświatę powoli sunącą ku niej. Cała drżała wystraszona, dopiero Furaha wyjaśnił jej, że nie powinna obawiać się tego co skrywa w sobie ciemność. Uznała słowa starszego brata za świętość traktując je bardzo poważnie. Od tamtej pory strach był jej obcy.
Dziwne omamy oraz nawoływania miast ustać tylko się nasiliły. Młoda lwiczka jednak jakby podświadomie sama zaczęła ku temu dążyć, chcąc rozwikłać tajemnicę dziwnego zielonego światła, które dane było widzieć tylko jej. Podczas spaceru z Ragnarem usłyszała kolejne wołanie, które nie zakończyło się a nasilało z każda chwilą. Pociągnęła za sobą zaniepokojonego jej zachowaniem ojca. Trafili do grobowca władców, tam zaś wpuściła w swoje ciało ducha. Ragnar był pierwszym, który usłyszał jej "głos". Sama Sigrun niewiele pamiętała z wydarzeń w tym miejscu.
Sigrun zaprzyjaźniła się również z albinotycznym krokodylem Chakavu, traktując go jako kolejnego ze swoich braci. Łuskowy przyjaciel pod wpływem targających go negatywnych emocji pożarł ojca Sigrun. Nikt nie był świadkiem tego zdarzenia, dopiero później matka szukając partnera trafiła na poszlaki na brzegu rzeki świadczące o zbrodni jaka zaszła. Vasanti powiedziała swoim dzieciom, że ich ojciec po prostu odszedł do dalekich krain. Od tego momentu stosunki między matką a córką zaczęły się psuć. Obie nie mogły się zrozumieć a sama królowa jakby za wiele chciała wymagać od dziecka by zachowywało się jak na księżniczkę przystało. Sigrun coraz bardziej zaczęła się trzymać na uboczu, szczególnie po tym jak dwójka z jej braci wyruszyła bez zgody na podróż chcąc pójść w ślady ojca. Do tego dochodziły problemy z jej opętaniem, duch coraz częściej przejmował nad nią kontrolę. Okiełznać zjawę pomogła jej stara szamanka likaonka Szena. Lwiczka skwapliwie i z wielką determinacja poświęcała się szkoleniu i opanowaniu choć nie została wtajemniczona w szczegóły szamanizmu i rytuałów z tym związanych. W międzyczasie spotkała również małpę, która za tęczowe kamienie zgodziła jej się zrobić grzechotkę na ogon i bęben ze skóry. Szara kochała muzykę i oddawała się temu procederze za każdym razem gdy miała na to ochotę. Najczęściej grała na cmentarzysku, dla zbłąkanych dusz. Tam też poznała Myra, który później pod przymusem nakazał złożyć obietnicę by dołączyć do jego stada. Oderwana od rodzinnych stron była zagubiona poruszając się wśród obcych lwów, którzy to mieli stanowić teraz jej rodzinę. Któregoś dnia, szwendając się po nowym terytorium zapoznała hybrydę sępa Morénę. To w sumie dzięki niej mogła się łatwiej porozumieć z innymi oraz nabrała więcej pewności siebie. Ptaszyna stała się jej nieodłącznym towarzyszem.
Jej dawne ziemie stada zostały, w końcu podbite przez Myra. Stado do któregoś niegdyś należała rozpierzchło się i szara pozostała z uczuciem pustki i samotności. Wewnętrzny konflikt obecnego stada, sprawił, że Myr zabrał swoją partnerkę, dzieci i kilku zaufanych lwów i wyruszył w drogę. Ona sama chcąc nie chcąc podążyła za nim związana słowem przysięgi. A obietnice miały dla niej duże znaczenie. Dopiero jak przywódca zniknął w tajemniczych okolicznościach uznała, że została zwolniona z tego obowiązku. Oddzieliła się od reszty, starając się żyć na swoją łapę jako samotnik. Przez te kilka lat wędrówek zmieniła swoje podejście o pożywienie się nie martwiła, pomagała jej w tym ptaszyna, która sprawnym okiem wynajdywała padliny. W trakcie wędrówek uległ zniszczeniu jej bębenek nad czym bardzo ubolewała.
Na przestrzeni lat coraz bardziej zapominała swoją przeszłość, jej wspomnienia zacierały się a zastępowały je wizje podrzucane przez Szept. Nie jest pewna kim właściwie była, co jest prawda a co jawą. W ramach tego by nie stracić resztki rozumu znalazła sobie kreatywne zajęcie ćwicząc sprawność swoich łap, bawić w się drobnego rzemieślnika i malarza. Uplamiona pigmentami sierść była na porządku dziennym.
Wszystko z zachowaniem umiaru na ile pozwalało jej słabe zdrowie.
W końcu trafiła na tutejsze ziemie gdzie rozpoczyna się jej kolejny etap życia i ciąg dalszy historii...
♦ Ciekawostki:
- W młodocianych wieku w grobowcu władców została opętana przez ducha imieniem Szept.
- Niemowa. Dzięki opętaniu jest w stanie się komunikować z tymi co są bardziej wyczuleni na świat nadprzyrodzony.
- Sigrun mimo iż potrafi się komunikować dzięki Szeptowi nie korzysta za często z tej umiejętności. Podobnie jest z widzeniem innych zjaw, nie lubi afiszować się tym.
- Szept to duch Kudu.
- Nigdy nie polowała ze względów zdrowotnych, tym samym nigdy nikogo nie zabiła. Żywiła się tylko padliną lub tym co kiedyś przynosiło jej stado.
- Zaprzyjaźniła się z hybrydą sępa, który stał się jej nieodłącznym towarzyszem przez cztery lata. Los sprawił, że ich drogi się rozdzieliły.
- Kocha muzykę.
- Posiadała bęben ze skóry ale uległ on zniszczeniu
- Na końcówce ogona ma przymocowaną grzechotkę.[/align]
Autorzy obrazów: Ragnar, Ki-RE, Askari, Ja
