Podziemny tunel

[Shadow]

Zaczął iść przed siebie licząc na to, że wkrótce wydostanie się na zewnątrz. Nadzieję tę pogłębił nikły promień światła, przedostający się przez szczelinę ku której zmierzał.

[Mistrz Gry]

Z każdym krokiem plama światła stawała się coraz większa i Shadow znów mógł dostrzec otaczające go kamienne ściany. Idąc wciąż pod górę, dotarł wreszcie do końca tunelu, który okazał się ślepą uliczką. Dalszą drogę torował stos głazów i piasku, które kiedyś musiały odpaść z sufitu. Otwór przez który wpadało światło był zdecydowanie za mały, by lew mógłby się tamtędy przecisnąć, mógłby tam włożyć najwyżej łapę.

[Shadow]

- No nie! - powiedział sam do siebie, kiedy okazało się, że szczelina prowadząca na światło dnia była zbyt mała, by mógł się przez nią przecisnąć. Zdecydował zatem zawrócić i wyjść tą drogą, którą przyszedł w nadziei, że nie została zasypana przez piach.

[Mistrz Gry]

Lew nie podjął próby powiększenia otworu by się przez niego wydostać, więc postanowił zawrócić. Krocząc w ciemności odnalazł drogę powrotną do pomieszczenia, przez które przechodził wcześniej. Wciąż słyszał stukot spadających kamieni i mimo że nie mógł tego zobaczyć, podłoga usiana była teraz odłamkami skalnymi i piaskiem, na których łatwo by stracić równowagę.

[Shadow]

Liczył na to, że zdoła się wydostać z tego tunelu drogą, którą przyszedł, dlatego też szybkim krokiem przeszedł przez salę, by do niego powrócić, nie zważając na spadające z góry kamienie.

Test zręczności

Mistrz Gry wyrzuca 3d100:
93, 35, 48

2 sukcesy

[Mistrz Gry]

Mimo pośpiechu i panującej ciemności, lwu udało się wyminąć luźne kamienie i uniknąć spadających na głowę kawałków sufitu. Miał szczęście, bo gdyby skręcił łapę, być może już nigdy nie wydostałby się z tego zapomnianego przez bogów miejsca. W jednym kawałku trafił z powrotem z mrocznej sali do korytarza, którym dostał się pod ziemię. Burza piaskowa już się skończyła, lecz pozostawiła po sobie ślad. Tylko jeden promyk słońca docierał do dna tunelu spomiędzy hałdy piasku, która zakrywała wyjście na zewnątrz.

[Shadow]

Kiedy lew dotarł do zasypanego wejścia stwierdził, że łatwiej będzie mu się przekopać przez zwały piachu niż gruzy, dlatego wziął się ostro do pracy, by jak najszybciej wydostać się na powierzchnię.

Test krzepy

Mistrz Gry wyrzuca 3d100:
5, 34, 55

3 sukcesy

[Mistrz Gry]

Lew kopał, odrzucając za siebie kolejne porcje piasku, coraz gorętszego im bardziej zbliżał się do powierzchni. Zdawało się, że gdy Shadow przekopał kawałek, nowa fala piachu zasypywała na powrót otwór, lecz z każdą chwilą zaczynał się on powiększać aż wreszcie lew mógł się wydostać. Pył pokrywał całe jego futro a łapy były zmęczone od wysiłku, był jednak wreszcie wolny.

Shadow +7 PD (3 do krzepy, 2 do zręczności, 2 do percepcji)

[Shadow]

Lew kopał długo i mozolnie. Wydostanie się na światło dzienne zajęło mu ponad godzinę, jednak wysiłek, jaki włożył, wynagrodziło mu ujrzenie słońca, którego jaskrawe promienie oślepiły go, gdy w końcu zdołał wyjść na powierzchnię, by znów móc cieszyć się światłem i świeżym powietrzem.

z/t

[Shanteeroth]

Skoro już zwiedzała - dlaczego miała nie odwiedzić ruin. Może gdzieś tam na dnie swojego dobrego i tęsknego serduszka wciąż wierzyła w to, że wpadnie w końcu na kogoś z dawnego Królestwa. Może miała nadzieję, iż prędzej lub później natrafi na jakikolwiek ślad, który mógłby jej zasugerować, że ktoś tutaj niedawno był; ktoś z jej znajomych czy nawet przyjaciół. Raczej wolała nie trafić na lwy kanibale, o których gdzieś zasłyszała pocztą pantoflową. Chociaż... czy to właściwie określenie zważywszy na to, iż jako lew pantofli nie nosiła i nawet nie miała pojęcia, że coś takiego istnieje?
W każdym zaś razie, nie przedłużając już więcej: odszukała bez większych trudności wejście do podziemi, po których postanowiła się chwilę pokręcić. Miała nadzieję, iż natrafi na jeszcze jedną, równie wytrzymałą, solidną i olbrzymią, pajęczynę, która mogłaby jej się później przydać w ramach prowizorycznego opatrunku.
I jak się okazało: ponownie ktoś wysłuchał jej głosu. Czyżby to dawni bogowie Pustyni wciąż mieli ją w swej opiece? Uśmiechnęła się pod ciemnym noskiem, ostrożnie zdejmując pajęczynę. Przepędziła wcześniej jej mieszkańca, przepraszając go cicho za to, że rozkrada mu mieszkanko - chociaż prawdopodobnie włochaty potwór nawet nie zrozumiał, co do niego szeptała. Nie czuła się najlepiej z tą świadomością, niemniej... ta pajęczyna może kiedyś komuś pomóc, a pająk może sobie utkać nową. A może by tak jakiegoś wytresować, by budował sieć na jej zawołanie?

/ zebrano 1x pajęczyna