Ciężka przeprawa [Kawaida]

[Mistrz Gry]

Stado krokut, w poszukiwaniu lepszego jutra, postanowiło wybrać się za pasmo gór. Jednak misja zakończyła się dużym - żeby nie powiedzieć katastrofalnym - niepowodzeniem. Osuwisko śnieżne rozbiło grupę, dzieląc ją na kilka mniejszych. Niestety, Kawaida miast trafić do którejś z nich, pozostała sama. Nie dowiedziała się, czy chociaż im się udało odnaleźć lepsze krainy, czy nie zginęli z łap większych od siebie zwierząt bądź na skutek innych potężnych żywiołów. Brnęła przez śnieżycę, słaba i wycieńczona, lecz mimo wszystko wytrwale, na przekór losowi. Zaczynało się ściemniać, musiała poszukać jakiegoś schronienia, by odpocząć i uciec przed zamiecią.

@Kawaida

[Kawaida]

Nienawidziła samotności. W końcu nie po to uczyła się robić użytek ze zręcznych łapek, żeby teraz nie móc pomagać stadu. Miała ochotę usiąść i płakać, jednak wiedziała, że to bardzo zły pomysł. Gdyby teraz przystanęła i przestała brnąć dalej, zamarzłaby i tak skończyłaby się wyprawa do lepszego miejsca. No, chyba, że trafiłaby do nieba. To chyba było lepsze miejsce?
Była zmęczona, głodna i smutna. Tymczasem dzień się kończył, a ona wciąż była sama. Musiała znaleźć jakieś miejce, żeby się przespać i zebrać trochę sił, zanim los rzuci ją w dalszą podróż. O ile dożyje jutra. Oblizała powoli pysk, rozglądając się dookoła. Ujrzała jakieś skały, miała nadzieję, że znajdzie pośród nich jakąś jaskinię. Grota była by chyba dobrym wyjściem, było by cieplej, osłonięta od wiatru czułaby się może nieco bezpieczniej. I może zmrużyłaby na chwilę oko.

[Mistrz Gry]

Burza śnieżna z każdą chwilą przybierała na sile. Wcześniejsze pojedyncze płatki zamieniły się w istną białą kurtynę lejącą się z nieba, w połączeniu z porywistym wiatrem. Kawaida poruszała się już wyłącznie po omacku. Dzięki przypadkowi dobrnęła do jednej ze ścian i dostrzegła ciemniejszą plamę, odciętą od zamieci. Była nią niewielka grota, wciśnięta pomiędzy blokami skalnymi. Uradowana owym faktem zaczęła biec w jej kierunku, jednak nie patrząc pod nogi wpadła do zaspy, z której z trudem udało jej się wygramolić. Zmarznięta, przemoknięta i zmęczona, w końcu weszła do jaskini, by móc ogrzać się i zasnąć w jak najgłębszym i najbezpieczniejszym zakątku.

[Kawaida]

Radość z ujrzenia czegoś, co mogło okazać się grotą, przyćmiła zimna kąpiel w śnieżnej zaspie. Na szczęście udało się jej wygramolić, a upadek do miękkiego śniegu pewnie był delikatniejszy, niż jakby wpadła ryjem prosto w jakieś kamienne bloki. Tylko śnieg niestety miał do siebie to, że był mokry i zimny, a to słabe połączenie. Wlazła zatem do jaskini, kierując się wgłąb jamy. Nie dbała nawet o to, czy przypadkiem nie napotka na swojej drodze jakiegoś wielkiego zwierza, który mało subtelnie ją wyprosi, bo pierwszy zajął to lokum. Szła i szła, i zamierzała iść dopóki nie znajdzie się maksymalnie głęboko. Utraciła wszystko, nie miała rodziny, nie miała stada, nie miała przyjaciół... Nawet nie miała głupich suchych gałązek, żeby rozniecić nieco ognia, który uchroniłby ją przed śmiercią z zamarznięcia na kość.
Usiadła, kiedy uznała, że była dostatecznie osłonięta od wiatru. Ciemno i zimno, zdecydowanie przydałby się ogień. Szybko więc zaczęła się rozglądać i macać podłoże, bo kto wie, może wcześniej był tutaj ktoś i zostawił nieco gałązek czy suchej trawy, jakieś kamienie... cokolwiek, co mogłoby jej pomóc zrobić wewnątrz groty chociaż nieduże ognisko.

► Pokaż Spoiler

Kawa (30)

Mistrz Gry wyrzuca 3d100:
76, 85, 52

0 sukcesów

[Mistrz Gry]

Kawaida rozglądała się uważnie po jaskini, lecz nie dostrzegła nigdzie ani gałązek, ani kamieni, choćby najmniejszych. Nie wyczuła też niczego pod opuszkami palców. Podłoże było całkiem gołe, dosłownie i w przenośni. Będzie musiała obejść się bez ogniska i ogrzać się w inny sposób. Miała szczęście, że grota była pusta i nie zamieszkiwało w niej żadne inne zwierzę, które pewnikiem szybko by ją stąd pogoniło, bez względu na pogodę na zewnątrz.

[Kawaida]

Może nawet by się zdenerwowała, gdyby nie była tak zmęczona i zziębnięta. I smutna. Chyba smutek był w sumie najsilniejszym odczuciem w tej chwili. Zastanawiała się, czy jej przyjaciele poradzą sobie w tej zamieci i bezpiecznie opuszczą szczyty by odnaleźć dla siebie nowy dom. Westchnęła głośno, rozsiadając się pod jedną ze ścian. Jednak szybko zdała sobie sprawę, że jak się nie rusza to jest jej zimniej, więc wstała, otrzepała się najpierw z zimnej wody czy pozostałych płatków śniegu, a potem zaczęła krążyć po grocie. Była zmęczona i bolały ją łapki, ale jednak z dwojga złego lepiej chyba nabawić się kilku pęcherzy na palcach niż zamarznąć i umrzeć.

[Mistrz Gry]

Nie była już tak przemoczona jak po wejściu do jaskini. Krótki spacer w tę i nazad dał efekty. Z jej futra już nic nie ciekło, było jedynie wilgotne. Może to zasługa wiatru, który wpadał do groty? Co z tego, że był zimny jak diabli? Jej kolejnym krokiem powinno być bezpieczne zadekowanie się na samym końcu pieczary, zwinięcie w kłębek i w drodze wyjątku, wyczyszczenie futra językiem. Musiała mieć też nadzieję, że nie przeziębi się od tych górskich eskapad.

[Kawaida]

Może nie wszystko szło po jej myśli, ale jednak jakieś tam sukcesiki odnosiła. Sierść mniej ciążyła, czyli była już mniej mokra i mniej ziębiła. Dobrze, że nie była czymś o bardziej długim i gęstym włosiu, bo wtedy problemu tak łatwo by nie zażegnała.
Wiatr, który wpadał do groty i na początku był dobry, bo osuszył sierść, teraz nie sprawiał wrażenia pomocnego. Musiała się przed nim schować. Zerknęła niepewnie w jak zakładam słabiutko oświetlony tunel. Musi. Musi tam iść. Jak najgłębiej. I ruszyła, chcąc zajść do końca pieczary, jak najdalej od wejścia. Starała się iść powoli i ostrożnie, na wypadek jakby jednak pojawił się gospodarz. Albo to coś, co gospodarza przegoniło...

@Gvalch'ca

[Mistrz Gry]

Tunel faktycznie był słabo oświetlony. Zwłaszcza teraz, gdy już całkiem pociemniało na dworze, a słońce schowało się za horyzontem (jakby i tak to robiło jakąś różnicę podczas śnieżycy, która maskowała go w pełni). Nie mniej krokuta postanowiła zaryzykować i nie spać przy ziębiącym wyjściu. Ruszyła wzdłuż korytarza, z każdą chwilą widząc coraz mniej, aż w końcu musiała iść całkiem po omacku. Po kilku minutach wyrżnęła w coś łbem. Była to ściana, stanowiąca koniec przejścia. Ślepy zaułek? W każdym bądź razie było tu sucho i ciepło. Gdy wytężyła odpowiednio zmysł węchu i słuchu wiedziała również, że nie zaskoczy ją żaden lokator jaskini. Mogła poczuć się bezpiecznie i w końcu odpocząć po podróży, a także przespać szalejący na dworze żywioł. Zasłużyła na to.

[Kawaida]

Była zmęczona fizycznie i wykończona psychicznie. Miała nadzieję, że uda jej się zmrużyć oko. Nieco niepewnie macała ścianę jakby miało to coś zmienić. Dopiero gdy łapkami dotknęła chyba już całej powierzchni i stwierdziła, że nie ma tam najmniejszej szpary żeby się przecisnąć połozyła się pod nią. Oczywiście podczas całej tej podróży starała się uchem czy nosem upewniać się, czy jest pusto. Nie znalazła obcych zapachów i nie słyszała niczego poza szumem śnieżycy, swoimi krokami i własnym oddechem. Spróbowała zasnąć. Oparła pyszczek o jedną z wyciągniętych przednich łap. Złapała odrobinę snu po dobrych chwilach zmagań, niepewnego i czujnego. Wciąż miała nadzieję, że spotka bliskich. Jednak obecnie panika była niewskazana, więc starała się uspokoić myśli i nerwy, nie popadać w rozpacz. Chciała przeżyć, to w obecnej chwili było jej głównym celem. Martwa już nigdy nie odszukałaby przyjaciół...