Pod bezkresnym niebem [Ronja]

[Mistrz Gry]

Wnikliwa obserwacja terenu niestety nie przyniosła oczekiwanych skutków. Oczywiście odpowiednio osłabionych celów było tu całkiem sporo, ale jak na złość trzymały się na środku stada, z dala od granicy wysokich traw. Ronja mogła co prawda spróbować je w jakiś sposób wywabić, ale mogło to odnieść wręcz przeciwny skutek. Samica będzie się musiała zadowolić atakiem na całkowicie zdrową zebrę, stojącą najbliżej niej. Lwica płynnie zanurkowała w morze falujących na wietrze traw i rozpoczęła drugie już dzisiejszego dnia podejście. Miała nadzieję, że tym razem sprawa zakończy się pełnym żołądkiem dla niej. Przekradła się w pobliże pasiastej ofiary i wychyliła łeb ponad zarośla. Na całe szczęście zebra wciąż tam była. Zdrowy i w pełni wypoczęty samiec nie był może najlepszym kandydatem na posiłek, ale nic lepszego nie miała. Ronja wiedziała, że musi działać szybko, ale z namysłem. Ucieczka tego osobnika spłoszyłaby pewnie całą okoliczną faunę, a to nie spodobałoby się jej brzuchowi.

[Ronja]

Miałaby obejść się smakiem? No chyba jakieś żarty! Tylko, cholera, czemu to musiał być ogier? Nie dość że większe to i silniejsze od samicy to pewnie jeszcze narwane, a kto wie czy ten tu osobnik nie jest przypadkiem alfą tego stada. Czyli najsilniejszym samcem... może jednak trafiła na jakiegoś trzymającego się na uboczu konkurenta?
Nie miała zbytnio czasu na rozmyślanie, zaczekała aż pasiasty koń podejdzie dość blisko, schyli łeb by skubnąć trawy i straci z oczu granice traw. Wtedy wystrzeli na niego jak pocisk z procy, by uwiesić się na jego karku wbijając pazury w skórę, dążąc do tego by go powalić, bądź zacisnąć szczęki na krtani ofiary, może oba? Ale to już zależało od tego jak bardzo czujna była ofiara ile miała jeszcze szczęścia w swoim zapasie.

Test Zręczność vs Percepcja (atak z zaskoczenia):

Ronja (66):

Mistrz Gry wyrzuca 3d50:
38, 37, 13

Zebra (50):

Mistrz Gry wyrzuca 3d50:
28, 22, 5

[Mistrz Gry]

Lwica poganiana przez swój głodujący żołądek w końcu ruszyła do działania. Wybrała idealny moment na szarżę. Ogier właśnie schylił się w celu napełnienia brzucha, kiedy rzuciła się w jego stronę nie oszczędzając łap. Pędziła jak pocisk, a jej łapy wyrzucały w powietrze kępki trawy. Ronja wiedziała, że musi dać z siebie wszystko. Zebra zbyt późno dostrzegła zbliżającą się zagładę, jej źrenice rozszerzyły się w przerażeniu, a gardła mimo woli wydobyło parsknięcie. Ronja wybiła się wysoko w górę, jej futro zalśniło w promieniach słońca, a pazury przecięły gładko powietrze. Powaliła ogiera na ziemię, nie dając mu nawet chwili na reakcję. Jej pazury zostawiły na jego boku liczne krwawiące szramy. Lwica już miała wgryźć się w jego szyję, kiedy samcowi ostatkiem sił udało się ją zrzucić i odepchnąć, wykorzystując siłę tylnych nóg. Podniósł się z ziemi, ale nie rzucił do ucieczki. Nie miał na to siły, rany na jego boku barwiły okoliczną trawę na czerwono. Popatrzył lwicy prosto w oczy. Widać było, że pogodził się już bliską śmiercią. Nie zamierzał jednak odejść bez oporu. Mimo osłabienia i niedostatków fizycznych jego kopyta wciąż były niebezpieczną bronią. Ronji wystarczył jeden celny cios, ale musiała go dobrze wykonać. Ewentualnie mogła poczekać aż osłabienie zrobi swoje i sam padnie z wykrwawienia.

[Ronja]

Udało się! Tyle przeszło przez jej przez myśl kiedy wylądowała uczepiona ogiera razem z nim na ziemi, adrenalina i ekscytacja związana z powodzeniem napełniła ciało Ronji też endorfiną, dlatego mimo brutalnego odepchnięcia w dalszym ciągu nieco obolała nadal czuła satysfakcję, pozbierała się z ziemi machając energicznie ogonem, z głową niżej niż łopatki i lekko ugiętymi kończynami zaczęła okrążać zdobycz. Samiec chciał walczyć, ha! Zdawała sobie sprawę że bez zaskoczenia, byłaby to nierówna walka, nierówna dla niej. Rany które zadała pasiastemu były głębokie i dlatego postanowiła upozorować kilka ataków, tak by zameczyć go. Może i nie był to zbyt honorowy sposób, ale lew działający sam musiał liczyć tylko na swoje łapy, oczy, uszy i kły. Nikt nie wykona za nią brudnej roboty.
Zaczęła więc to krwawe tango.
Doskoczyła do samca z przodu i zrobiła natychmiast uskok w przeciwną stronę jakby jednak chciała zaatakować jego bardziej zadni bok. Gwałtowny ruch i buzujące emocje powinny przyspieszyć puls zebry, a co za tym idzie pozbawić go więcej tego drogocennego dla organizmu płynu.
Czekała też czujnie na oznaki słabości pilnując czy pobojowisko nie stwarza zagrożenia dla jej dzikiej taktyki.

Test Zręczność vs Zręczność:

Ronja (78 (+12 za taktykę zmęczenia)):

Mistrz Gry wyrzuca 3d50:
34, 42, 4

Zebra (40 (- 15 za rany)):

Mistrz Gry wyrzuca 3d50:
45, 21, 30

[Mistrz Gry]

Krwawe tango przyniosło nadspodziewanie dobre rezultaty. Tempo upływu krwi z organizmu samca było oszołamiające. Szkarłatny płyn tryskał w każdym kierunku barwiąc sawannę na rdzawy kolor. Ogier dwoił się i troił próbując trafić ją swoimi kopytami, ale bezskutecznie. Lwica była znacznie szybsza i mimo dopadającego ją zmęczenia wciąż zręczniejsza. Tańczyli tak chwilę wokół siebie jakby wcale nie walczyli na życie tylko prezentowali zgromadzonej publiczności szamański tupot deszczu. Na nieszczęście dla zebry, jedyną rzeczą jaką padała były krople jej krwi. W końcu pasiasty obiad zaczął widocznie spowalniać, nie mogąc już nadążyć za Ronją. Mylił kroki i zaczynał się chwiać, a oddech miał coraz bardziej nieregularny. Po jego wzroku widać było, że pogodził się ze śmiercią. W pewnym momencie źle postawił kopyto i prawie się przewrócił. To była jej szansa na cios kończący walkę.