Brzęczące złoto [Athastan]

[Mistrz Gry]

Przodkowie na całe szczęście byli dzisiaj po stronie Athastana, co bardzo mu odpowiadało gdyż ilość wściekłych pszczół, która opuściła gniazdo naprawdę robiła wrażenie. Chmura najeżona żądłami i bezskutecznie poszukująca agresora w okolicach krańca gałęzi. Themar zgodnie z zapowiedzią wiedział dobrze co robić, kiedy tylko pszczoły wyleciały zanurzył rękę w barci i zaczął wybierać miód najszybciej jak potrafił, pakując wydobyte plastry do przekazanych mu liści. Kiedy zebrał już całkiem sporą ich ilość i miał właśnie zejść z drzewa, popatrzył na jeden pakunek i oczy rozszerzyły mu się z przerażenia. Pszczoły których uwagę do tej pory odwracał skutecznie również podleciały bliżej małpy orientując się co zrobiła. Otóż na domiar złego, oprócz kradzieży miodu Themar wygrzebał przez przypadek z ula pszczelą królową. Małpa orientując się w swoim błędzie wrzucił pechowy ładunek z powrotem do dziupli, pozostałe wziął pod pachy i rzucił się do ucieczki. Rój oczywiście poleciał za nim, dzięki błotnemu kamuflażowi i sporemu zamieszaniu żaden owad nie zwrócił uwagi na lwa. Jeśli jednak Athastan chciał swój miód musiał dogonić małpę, która pędziła jak nawiedzona starając się umknąć żądłom.

[Athastan]

Wszystko szło dobrze, tak jak powinno i zbliżali się już do końca, gdy nagle, stało się. Dosłownie w ostatniej porcji, tuż przed zejściem z drzewa, Themar wygrzebał pszczelą matkę.
Jak należało się spodziewać, pszczoły zareagowały dosyć ostro i szybko, i zanim się spostrzegł, pawian gnał przed siebie, trzymając pod pachami zbiory, a rój sunął za nim. Jako że nie uśmiechało się mu pozostawienie całego zapasu w rękach małpy, przyłączył się do pościgu, robiąc użytek z przewagi prędkości ofiarowanej przez cztery łapy, przygotowane (w odróżnieniu od małpich) do biegania. W między czasie cisnął jeszcze trzymanym kijem w kulę pszczół, chcąc je choć na chwilę odciągnąć od ofiary, potem zaś zaczął drzeć się do małpy.
- Themar! Zostaw ten miód i leć do wody! Na prawo masz bajoro!
Pozostawało jedynie mieć nadzieję, że pawian go posłucha. A jeśli nie - cóż, będzie go musiał złapać i wziąć sprawy w swoje łapy.

[Mistrz Gry]

Małpiszon na całe szczęście posłuchał się Atahstana i skręcił we wskazanym kierunku. Nawet bez czterech łap gnał dosyć prędko, pospieszany wizją całkowitego pożądlenia. Kilka pszczelich mścicielek już siadało na plecach i widać było, że pierwsze jadowite szpikulce zaczynają wbijać się w zabłocone plecy Themara. W tym momencie jednak małpiszon dotarł do zbiornika wodnego i już miał skoczyć, kiedy zorientował się, że niesione przez niego pakunki się zwyczajnie rozpuszczą. Nie patrząc się więc za siebie, rzucił plastry w stronę z której, jak miał nadzieję, nadbiegał Athastan. Dopiero po rozpaczliwej próbie ratowania miodu skoczył i zniknął pod taflą bajorka. Podirytowane pszczoły zaczęły krążyć nad miejscem, w którym się zanurzył. Opakowane plastry z kolei rzeczywiście poleciały w stronę Athastana, ale zdecydowanie na wysoko. Co skończyło się tym, że wylądowały zgrabnie na jednej z gałęzi drzewa rosnącego na brzegu bajora. Niestety lew pozbył się już swojego kija, ale ze znalezieniem nowego nie powinno być problemu. Gorzej, że niewłaściwy ruch i plastry wlecą do wody, a na pomoc Themara na razie nie można było liczyć. Musiał poczekać aż pszczoły odlecą.