Śmierć w chmurach [Athastan]

[Mistrz Gry]

Czym jest Lwia Skała w porównaniu do potężnego Kilimandżaro? Każdy choć raz w życiu powinien wspiąć się na jego zbocze, by z góry spojrzeć na krainę i móc w całej okazałości docenić jej piękno.
Athastan, który oderwał się od obowiązków władcy stada, stał u podnóża góry, mogąc dostrzec jej szczyt niknący pomiędzy chmurami. Tuż przed nim znajdował się dość łagodny stok, po którym mógłby bez większego trudu pokonać część drogi na górę.

@Athastan

[Athastan]

A więc Kilimandżaro. Od dłuższego czasu pragnął wybrać się na tą górę, i to z kilku powodów. Widok rozciągający się ze szczytu, a nawet ze zbocza, był nie możliwy do porównania z czymkolwiek innym (przynajmnej tak go opisywali), zaś sama góra była również punktem centralnym dość sporej liczby legend i historii - a jako że nie mogło się tak dziać bez przyczyny, w okolicy powinno być kilka ciekawostek. Śnieg pokrywający szczyt również nie był bez znaczenia - mimo wszystko nie było to coś, z czym miał do czynienia na co dzień, nabierał więc przez to swoistego egzotycznego charakteru. No i, co tu dużo rzec - po prostu góry. A on pochodził przecież z górzystych rejonów i choć większą część życia spędził wśród innego krajobrazu, to zawsze miło był wrócić. Fakt, tam z kąd pochodził szczyty nie były ośnieżone (czasem w porze deszczowej zdarzało się, że w najwyższy partiach coś tam posypało), zaś same góry były bardziej żywe, zielone, nie tak kamieniste jak Kilimandżaro, jednak mimo wszystko ogóny charakter okolicy pozostawał ten sam.
Odetchnął więc pełną piersią, i ruszył w górę po stoku, przypominając sobie tkwiące głęboko w kościach stare nawyki. I mimochodem wypatrując ewentualnych nieprzyjemności mogących go spotkać na trasie.

[Mistrz Gry]

Droga mijała Athastanowi przyjemnie i bez większych komplikacji. Przyjemna dla uszu cisza była tylko czasem przerywana ćwierkaniem latających tu i ówdzie ptaków. Na tej wysokości ziemię pokrywała jeszcze miękka trawa, a okolicę zdobiły rozłożyste krzewy.
Wtem krzyk przerwał sielankę. Choć urwał się w ciągu kilku sekund, echo zwielokrotniło jego dźwięk. Trudno było orzec dokładnie skąd dobiegł, ani do kogo mógł należeć. Ptaki siedzące w pobliskim krzewie zerwały się głośno do lotu, a gdy zniknęły w przestworzach, znów zapadła przejmująca cisza.

[Athastan]

Krzyk który zakłócił spokój wycieczki był doprawdy przejmujący. I przy okazji także denerwujący, a to dla tego, że nie był w stanie określić, skąd ów pochodził, kto krzyczał, ani nawet dlaczego mógł to zrobić - echa skutecznie mu to uniemożliwiły. Nie możliwość zaś ustalenia nawet tak ogólnej sprawy, jak to, czy był to krzyk wezwania pomocy, czy może okrzyk bojowy, albo po prostu odgłos dobrej zabawy(choć to było tutaj raczej mało prawdopodobne), działało na nerwy.
Chąc zorientować się choć co do ogólnego kierunku z którego nadchodził zerknął na chmarę odlatujących ptaków - na logikę powinny się kierować w stronę przeciwną, niż źródło dźwięku, choć to akurat nic pewnego.
Zaraz jednak w jego umyśle odezwał się pewien ciąg skojarzeniowy: góry, śnieg, krzyk - lawina! A on stał w najlepsze na środku płaskiej trasy, wprost idealnej dla pędzącej góry śniegu. Zaczął się więc rozglądać w poszukiwaniu miejsca mogącego dać mu jakąś osłonę. Co prawda nie widział jeszcze żadnych oznak, że lawina nadciąga, jednak przezorny zawsze zabezpieczony - gdyby czekał aż takowe zobaczy, mogło by mu nie starczy czasu na znalezienie kryjówki.

Test percepcji

Mistrz Gry wyrzuca 3d100:
93, 82, 35

1 sukces

[Mistrz Gry]

Na łące, gdzie jedynymi większymi roślinami były krzewy, trudno było znaleźć osłonę. Ostatnie drzewa zostawił za sobą już jakiś czas temu, a na pierwszy rzut oka nie widać było żadnej groty ani dziury, w której można by się schować. Athastan nie wiedział oczywiście, że jego obawy są na szczęście nieuzasadnione. Na tej wysokości nie musiał bać się lawiny, gdyż śnieżne lasy były tylko legendą, a śnieg pokrywał jedynie kamienisty szczyt wysoko przed nim.
Skupiony na wypatrywaniu kryjówki, kompletnie nie skupił się na oglądaniu ptaków i nie zauważył, w którą stronę odleciały.

[Athastan]

W miarę upływu czasu wyglądało jednak na to, że żadna hałda śniegu nie ma zamiaru go dziś przysypać. Niestety wyglądało również na to, że ptaki mogące wskazać mu odpowiedzi kierunek zdążyły się juź ulotnić.
Westchnął, choć w sumie nie uważał swojej decyzji za szczególnie złą - gdyby faktycznie coś nadchodziło, zdecydowanie wolałby być na to wcześniej przygotowany.
Popatrzył w niebo z nadzieją że może zobaczy tam krążące nad jakimś punktem sępy - co prawda nie wróżyło by to szczególnie dobrze rzeczonej osobie, ale w tedy wiedział by chociaż, gdzie się ona znajduje i mógłby próbować pomóc - teraz zaś nie wiedział kompletnie nic. Z drugiej strony padlinożercy mogli również towarzyszyć komuś, kto dostarcza im świeżych trupów, a na takiego osobnika wolał jednak nie wpaść. Choć co taki miałby akurat robić w górach?
Poza wypatrywaniem znaków na niebie szukał też jakiegoś miesca, mogącego dać mu lepszy widok na okolicę - mogło to być spore drzewo, wielki głaz, jakaś półka czy po prostu korzystnie uformowane miejsce na skałach.

[Mistrz Gry]

Na niebie nie było widać żadnych ptaków, nawet sępów. Wokół znów panowała cisza i spokój tak bardzo typowe dla gór. Podobnie jak wcześniej nie mógł znaleźć osłony przed spodziewaną lawiną, tak wciąż nie dostrzegał żadnego drzewa ani głazu. Lecz wystarczyło kontynuować swoje poszukiwania w górę stoku, by natknąć się na kilka nierówności terenu. Wzniesienia umożliwiały ogarnięcie wzrokiem szerszego pola widzenia.

[Athastan]

Cóż, skoro jak raz żaden drób nie raczył się pojawić na niebie, o w skazaniu czegokolwiek nawet nie mówiąc, należało przejść do wariantu zapasowego, czyli po prostu znaleźć jakiś dogodny punkt widokowy. Niestety, także pod tym względem najbliższa okolica niezbyt dopisywała. W ogóle jakoś strasznie pusto było było dookoła. Ani żadej dziury nadającej się na kryjówkę przed lawiną, ani skały, na której dało by się stanąć, ani żadnego porządnego drzewa... Sama trawa i krzaczki mogące służyć co najwyżej ptaszkom za miejsce do siedzenia. Nic tylko zostać jeleniem i się paść...
Westchnął i pomaszerował w górę zbocza. Stopniowo okolica się poprawiała, przynajmniej pod jednym względem - pojawiały się tutaj jakieś pagórkowate twory. W prawdzie nie były szczególnie wysokie, ale w połączeniu z nachyleniem stoku, które zaczynało odgrywać tu już pewną rolę, poszerzały pole widzenia na tyle, by mogło się to na coś przydać.
Stanął więc na jednym z nich i zaczął się rozglądać. Szukał przede wszystkim jakiś anomalii w otaczającym go terenie, czegoś co dało by mu podstawy przypuszczać, że to z tamtąd dobiega ów głos. Przy okazji postanowił odnotować sobie w pamięci także naturalne obiekty mogące spowodować nagłą potrzebę krzyku, jak na ten przykład urwisko, z którego spadając można się było drzeć w niebogłosy, mając pewność, że zostanie się usłyszanym z daleka...

Test percepcji

Mistrz Gry wyrzuca 3d100:
95, 95, 89

0 sukcesów

[Mistrz Gry]

Poszukiwania Athastana wciąż nie przynosiły efektów. Nie wiadomo było wciąż kto wtedy krzyczał, z jakiego powodu ani czemu krzyk tak nagle ustał. Teren nie wyróżniał się niczym szczególnym. Szaman nie dostrzegł żadnego urwiska, ani niczego co mogłoby dać jakąkolwiek wskazówkę. Spoglądając w dół nie mógł zauważyć także cienia, przemykającego za jego plecami, który już po chwili zniknął pomiędzy pagókami.

[Athastan]

Nic. Jedno wielkie, kompletne nic. Tyle właśnie widział. Popatrzył zrezygnowany po roztaczającym się pod nim fragmentem lasu, ale żaden z jego fragmentów nie wydawał się posiadać jakichkolwiek znaków szczególnych typujących go do rozpoczęcia poszukiwań właśnie tam.
A z resztą czego on właściwie szukał? Jedyne co tak na prawdę słyszał to bliżej nieokreślony krzyk, którego pochodzienia nie był się w stanie nawet skutecznie domyślić. A może i to mu się przesłyszało? Chociaż nie, bo skoro ptaki również się zerwały i one musiały coś usłyszeć. No chyba, że była to zbiorowa halucynacja, ale idąc tym tropem zaraz w ogóle zacznie podważać realność całego otoczenia. Postanowił dać więc sobie chwilowo spokój z takimi nieposiadającymi głębszego sensu dywagacjami i zrobić jedyną sensowną rzecz która przychodziła mu chwilowo do głowy. Mianowicie odwrócił się i ruszył jeszcze kawałek w górę, rozglądając się ponownie w celu znalezienia jakiejś dogodnej pozycji, z której mógłby objąć wzrokiem jeszcze większy fragment terenu.