To zawsze jest chwilowe [Hiraeth, Samael] (zakończony)

[Hiraeth]

Zdecydowanie bycie dziwnym (w jej przypadku - lekko niepoczytalnym) było ciekawsze, ale nie znając jego przemyśleń w tym aspekcie, lisiczka nie mogła przytaknąć. Zamiast tego słuchała go uważnie, jakby to, co powie lampart, był najważniejsze w świecie, jakby od jego odpowiedzi zależało bardzo dużo - a przynajmniej takie można było odnieść wrażenie, patrząc na czarne paciorki oczu i nastroszone czujnie uszyska. - Wolna wola? No, tak, też prawda. - przyznała w końcu. Na dobrą sprawę, jego podejście do życia wcale nie różniło się tak bardzo od filozofii lisiego kurdupla. Każdy miał swoją prawdę. Ale to wcale nie wykluczało większych prawideł, rządzących tym, i tamtym, światem.
Doszli na skraj dżungli, i tu rozchodziły się ich drogi. Pod poduszkami łap czuli już ciepły piasek.
- Dziękuję za eskortę, Sam - powiedziała Hiraeth, przechylając łepek w nieco sowi, a nieco przekorny sposób. - Myślę, że jednak pozostanę chwastem, miotanym przez wiatr to tu, to tam. Ale czasem nawet chwasty zapuszczają korzenie, więc kto wie? - uśmiechnęła się do górującego nad nią lamparteła ciepło, i położyła swoją łapkę na jego łapie, większej od jej łepetynki. - Obyś znalazł tam to, czego szukasz - powiedziała. Przez moment patrzyła na jego czarną sierść, pochłaniającą światło słoneczne i oddającą jego ciepło. - Słuchaj tego głosu, rośnij w siłę, i podążaj swoją drogą. - cofnęła łapkę, i zdmuchnęła pozostałe na jego futrze drobne ziarenka.
- Do zobaczenia - dodała, a kiedy odszedł, długo jeszcze patrzyła na malejącą ciemną plamę na tle płowych piasków.
Nawet nie powiedział jej, jak nazywa się stado, do którego zamierzał wstąpić.


Z.T.