Pustynne ścieżki [Eftyhia & Ishumi]

[Ishumi'Ikati]

- No, powiedzmy... - odparł niepewnie - z tą różnicą, że o kilka pięter wyżej na skali liczebności niż zwykła grupa rodzinna, no i składa się ze sporej liczby na prawdę różnych gatunków. - po prawdzie nigdy nie traktował Srebrnych jak rodziny, i nie rozważał myślenia o nich w taki sposób. Rodzinę, taką prawdziwą, dzielącą tą samą krew przecież miał, i to dość liczną, zarówno w tym pokoleniu jak i w poprzednich - Klan zaś stanowił jego rodzimą kulturę, czy może nawet można by rzec: cywilizację. W końcu żadne inne określenie chyba nie przystawało do grupy, której nawet dziesiątej części członków nie znał, i raczej nigdy nie miał poznać z widzenia. A i standard egzystencji był tam nieco inny niż wszędzie dookoła...
- Cóż, technicznie rzecz biorąc, masz ku temu okazję. - uśmiechnął się - Nie jest to co prawda kilkudniowa wycieczka, a wyprawa na co najmniej kilka cykli, ale dotrzeć się, da, a przegapić nas nad zwyczaj trudno. - ściślej mówiąc, żeby całkowicie obejść ziemie Klanu, trzeba by w tym celu dodać do trasy spory łuk, i przedłużyć ewentualną wędrówkę o co najmniej dwa cykle względem pierwotnych szacunków. Licząc najbardziej optymalnie.
Mimo to, jakoś nie wydawało mu się żeby lisiczka, gnana tylko ciekawością miała wyruszyć w trwającą (łącznie, w obie strony) przy dobrych wiatrach trochę ponad pół roku.
- No tak, przecież wszystkie te gatunki występują dość powszechnie, a u nas stanowią łącznie spory odsetek populacji. Te, i jeszcze kilka innych, bo rodzajów kotowatych jest na prawdę dużo. - inna sprawa że ktoś, kto w życiu nie widział Czarnołapka będzie miał pewnie problem z odróżnieniem go od kota Nubijskiego czy Pustynnego (będącego na dobrą sprawę kocią wersją fenka). Lwa od lamparta rozpoznać było jednak zdecydowanie łatwiej.
- Chwilę. Na dobrą sprawę niedawno upłynął rok, odkąd wyruszyłem, i myślę że jeszcze spędzę mniej więcej drugie tyle poza Srebrnymi Ziemiami, zanim zdecyduję się na powrót. - może trochę dłużej, może krócej, ale to była kosmetyka rzędu kilku cykli, nie więcej. Nie było mu źle żyć tak, jak to robił do tej pory, jednak kiedyś wrócić też przecież trzeba - zarówno w celu obrania właściwej specjalizacji i przyjęcia konkretnej posady, co winien był swemu Domowi, jak i dla tego, że po prostu chciał. Obce lądy i dalekie wyprawy są arcyciekawe, ale najlepsze są wtedy, gdy ma się gdzie wrócić i komu o nich opowiedzieć.