Zawsze iść - rozkaz, który mam we krwi [Nuzira + Yakuti]

[Yakuti]

Wysłuchał uważnie słów Nuziry, starając się - jak zwykle - wszystko spamiętać. Cóż, czuł, że jest tutaj "na siłę", a więc zapamiętywanie tego wszystkiego było obowiązkiem, nie przyjemnością, a co za tym idzie - szło dość opornie. Wiedział jednak, że od tego wszystkiego zależeć będzie los nie tylko jego, lecz również rodziny. Z drugiej jednak strony... Czy powinien przejmować się rodzeństwem, które mu dokuczało albo matką, która miała go głęboko tam, gdzie słońce nie dociera? Na razie jednak było w nim wiele dziecka i nie znał wartości innych a wybrakowana rodzina była jedyną, jaką miał okazję poznać. Dopiero teraz powoli docierało do niego, iż z dorosłymi można normalnie rozmawiać, a nie każda samica próbuje roztrzaskać czaszki swoich dzieci na dzień dobry.
- Na pewno, w końcu dla słabych nie ma tu miejsca - powiedział spokojnie, skinąwszy łbem. Lewek mógł sprawiać wrażenie wyzbytego z wszelkich emocji, niemniej nie do końca była to prawda. Czuł równie mocno, jak inni. Jednak nie uzewnętrzniał tego, trzymając w sobie. - A gdyby ktoś z mojego rodzeństwa urodził się chory i przez to słaby? Stado pozbyloby się go, żeby nie karmić? A co z matką takiej osoby, przecież ona to lwiątko... kochałaby - spytał, chociaż podejrzewał, że doskonale już zna odpowiedź. Uczucia, na które się powoływano w górnolotnym "jesteśmy rodziną" chyba nie zawsze się spełniały...

@Nuzira