Przerwa w patrolu [Danusia i Hatari]

[Danuta]

Osobiście uważała, że lepiej zginąć w powodzi niż od trucizny, jak to się czasem władcom przytrafia, lecz zostawiła tę myśl dla siebie.
- Zgadza się. Poszedł jak śliwka w kompot razem z resztą królewskiej rodzinki. - odpowiedziała bez emocji. Śmierć władców już dawno przestała ją ruszać, nie ma co się rozczulać kiedy na głowie były ważniejsze sprawy.
- Święta prawda. - odwzajemniła uśmiech Hatariego. - Sama bym wyruszyła na jakąś, ale niestety obowiązki mi na to nie pozwalają. - westchnęła rozmarzona. Przynależność do stada w roli szamanki sprawiała, że nie mogła robić co jej się podoba. Musiała być zawsze w gotowości gdyby ktoś potrzebował pomocy medycznej.
- Zwiedziłeś już coś ciekawego? Chętnie posłucham. Rzadko mam okazję opuszczać Lwią Ziemię.

[Hatari]

Gdyby Hatari znał myśli samicy, zapewne by się zgodził. Niewiele co prawda wiedział o truciznach, lecz z całą pewnością śmierć przez otrucie nie było czymś, co określiłby mianem honorowego odejścia do krainy przodków. Co bynajmniej nie oznaczało, że gardził każdym, kto wybiera taki sposób na pozbycie się swych wrogów.
W końcu grunt to przeżyć.
- W takim razie istotnie powódź zmieniła wiele - rzekł, skinąwszy powoli łbem. Brak władcy mógł oznaczać dla Lwiej Ziemi poważne problemy, zacząwszy od zwyczajnego bezprawia, a skończywszy na walkach o władzę między co ambitniejszymi osobnikami.
Interesujące, rzucił w myślach. Musi to zapamiętać.
Uśmiechnął się pod nosem.
- Tak. Samotne życie ma swoje dobre strony - przyznał. Jakby nie patrzeć, jego nie ograniczały żadne obowiązki. Lecz z drugiej strony nigdy nie mógł również liczyć na czyjąkolwiek pomoc.
Wzruszył krótko barkami.
- Zależy, co uważasz za ciekawe - rzucił. - Ostatnimi czasy zawędrowałem na przykład w okolice pustyni. Nie powiem, żeby było tam coś interesującego. No, może oprócz tego, że ktoś się tam kręcił - dodał, przypominając sobie tamte dwa lwy w okolicach wydm, które... No cóż, całkowicie go wówczas zignorowały.

[Danuta]

Wiele razy zastanawiała się jakby to było rzucić to wszystko, zostawić stado i rozpocząć samotne życie. Na pewno zyskałaby więcej swobody, nie musiała dłużej liczyć się z rozkazami jakiegoś ważniaka siedzącego na skale i przede wszystkim mogłaby podróżować gdzie tylko się jej podobało. Nie wiedziała jednak, czy potrafiłaby się odnaleźć w takim świecie. Może i zdarzało się jej być wredną i zachowywać jakby nie potrzebowała nikogo ani niczego, lecz nie była to do końca prawda.
- Pewnie masz rację. - zgodziła się z Hatarim. Zaraz jednak jej uwagę przyciągnął inny temat.
- Pamiętasz może kto to był? - wieści o podejrzanym typkach zawsze były interesujące. Żeby jednak nie wyjść na zbyt wścibską, szybko zmieniła temat.
- Raz na pustyni spotkałam lwa. którego poharatał lampart. Wyobraź sobie, samiec jak dąb a kociak prawie że przeorał mu plecy pazurami. Aż strach się zapuszczać do dżungli, żeby nie spotkać takiego. - dodała, wskazując na północ.

[Hatari]

Zmarszczył nieco czoło, starając się przypomnieć sobie tamto wydarzenie. Jako, że nic szczególnego wówczas się nie wydarzyło, do tej pory nie rozmyślał nad tym jakoś dogłębniej. Owszem, zaskoczyło go, iż po tak nieprzyjemnym terenie, jak pustynia ktoś się włóczy, lecz nie wydawało mu się to jakoś wyjątkowo podejrzane. Niemniej, rozumiał, dlaczego samica pytała i nie widział przeszkód, by się z nią tą informacją podzielić.
- Widziałem tam dwójkę, lwicę i... Chyba młodego samca - odpowiedział po chwili. Skąd mógł wiedzieć, że widziana z oddali persona z grzywą była tak naprawdę przedstawicielką płci pięknej? - Ona zdecydowanie bardziej się wyróżniała, była bowiem czarno umaszczona. I robiła sporo hałasu - odchrząknął. - Niestety, nie miałem okazji z nimi porozmawiać, zanim się zbliżyłem odeszli w stronę oazy. Niemniej, wyglądali mi na wędrowców.
Umilkł na chwilę i oblizał krótko nos, przysłuchując się słowom lwicy. Powiódł spojrzeniem w stronę, w którą wskazała i westchnął.
- Hmm. Kolejny powód, żeby tam się nie kręcić - skwitował. Nieczęsto odwiedzał okolice dżungli. Zdecydowanie preferował otwarte przestrzenie, a wieść o agresywnych lampartach tylko jeszcze bardziej odbierała mu ochotę, by się tam zapuszczać.

[Danuta]

Opisana przez Hatariego parka lwów nie sprawiała wrażenia podejrzanych ani wartych dalszej uwagi. Po całej krainie krążyli wędrowcy, a w wyniku powodzi i utraty legowisk zaroiło się ich jeszcze więcej.
- Kto by pomyślał, że tyle osób kręci się po pustyni, kiedy wokół takie śliczne sawanny. Skoro już o tym mówimy, może spotkałeś jeszcze ostatnio kogoś, że tak powiem, podejrzanego? - spytała, patrząc przenikliwie na samca.
- Dziwne typy kręcą się po okolicy. Trzeba mieć ich na oku. - nie sądziła, żeby Mane był jedynym szaleńcem w okolicy. Lęgli się jak dżdżownice po deszczu. Z kolei Hatari, który więcej czasu niż ona spędzał na podróżach mógł posiadać kilka ciekawych informacji.

[Hatari]

Zamyślił się na chwilę, starając się przypomnieć sobie, czy natknął się po drodze na kogoś wartego uwagi. I szczerze powiedziawszy nie pamiętał nic podobnego. Po chwili milczenia pokręcił więc łbem.
- Nie wydaje mi się - rzucił krótko, wzruszając barkami. Następne słowa wypowiedziane przez samicę go zainteresowały. Ciekawe, o jakich podejrzanych typach ona mówiła. Czy może kręcił się tu ktoś, na kogo powinien uważać? Uniósł brew, przechylając lekko łeb na bok w geście zainteresowania.
- Dziwne typy powiadasz? - spytał.

[Danuta]

Wydawało się, że nie dowie się już od Hatariego wiele więcej. Przynajmniej jeśli chodzi o użyteczne informacje.
- Tak, ale samce już chyba tak mają. - odpowiedziała wymijająco. Nie zamierzała opowiadać nieznajomemu szczegółów z tamtego spotkania. Rozejrzała się, spoglądając na jakiej wysokości znajduje się słońce. Czas było ruszać dalej jeśli nie chciała spędzić nocy na bagnach.
- Niestety, na mnie już pora. - rzekła zbierając się do drogi.
- Dziękuję za miłą rozmowę. - uśmiechnęła się na pożegnanie i ruszyła na zachód.

ZT

[Hatari]

Samce tak mają? Hatari uniósł nieznacznie brew. Nie potrzebował zadawać więcej pytań, stwierdzenie samicy wzbudziło z nim dość jednoznaczne skojarzenia. Odnotował w pamięci, że po okolicy kręci się jakiś samiec napastujący lwice, jednak nie uznał tego za jakąś istotną informację. Skinął łbem.
Wkrótce Danusia zaczęła się zbierać. Sam nie poruszył się, unosząc jedynie głowę, by na nią zerknąć, obdarzając ją przy tym lekkim uśmiechem.
- I tobie dziękuję. Całkiem miło się gawędziło. Mam nadzieję, że się jeszcze spotkamy - rzucił.
Odprowadził samicę wzrokiem, śledząc ją spojrzeniem nim nie zniknęła mu z oczu. Wówczas na nowo ułożył pysk na wyciągniętych łapach.
Zdrzemnął się chwilę po czym, odzyskawszy siły, wstał i ruszył w swoją stronę.

//zt.