Kisasi - Audiencja I

[Narie]

Kisasi myliła się. Narie nic nawet nie podejrzewała... a przynajmniej nie tego, co właśnie usłyszała. Kompletnie nie miała pojęcia, jak zareagować. Prawda, nie znała za dobrze swojego ojca, właściwie niezbyt go nawet pamiętała, ale i tak poczuła się boleśnie zraniona.
- Kim była twoja matka? - wydusiła w końcu przez suche gardło. W zasadzie dopiero w tym momencie dotarło do niej, kogo ma przed sobą. To moja siostra. Nie jestem jedyna. Dziwnie się z tym czuła. Całe życia słyszała, że jest ostatnia z rodu i takie tam. Gdyby losy potoczyły się trochę inaczej, to Kisasi mogłaby dziedziczyć po jej... ich ojcu. Czy miała żal do Kiary?
- Ktoś jeszcze o tym wie? - spytała, ale tylko po to, by przerwać niezręczną ciszę.

[Kisasi]

Mimo wyrzucenia z siebie wszystkiego nie czuła się jakoś lepiej, wcale nie zrobiło jej się lżej. Dalej siedziała zgarbiona i nie odważyła się podnieść wzroku i spojrzeć na Narie.
- Miałam siostrę, została z matką na Złej Ziemi. Nie wiem co się z nimi stało. - Odpowiedziała krótko tyle ile wiedziała. Może Złoziemcy potraktowali ją lepiej niż Lwioziemcy ją.
- Kovu nigdy nie traktował mnie jak swoją córkę. - Dodała. I wtedy do niej dotarło. Cały ten życiowy żal o opuszczenie i brak rodzinnej miłości. Wiedziała, z czego wynikał, ale wreszcie połączyła fakty i zrozumiała o im chodzi. O to o co wszystkim zawsze chodziło.
W końcu podniosła wzrok, wlepiając spojrzenie w niemal identyczne zielone oczy księżniczki.
- Nie jestem żadnym dziedzicem, nie chcę żadnej władzy. - Wypowiedziała silnie te dwa zdania, póki jeszcze nie opuściła jej odwaga.
Kiedy stała nad przepaścią powiedziała sobie, że musi w końcu zacząć żyć dla siebie. Ale czy z taka przeszłością jest to w ogóle możliwe?