Spotkanie nad Rzeką Królów [Laishia, Shamar i Ganju]

[Ganju]

Ganju zmartwił się, nie chciał przestraszyć Laishi'y. Młoda lwiczka musiała się bardzo przestraszyć gdyż nawet nie odpowiedziała. Zatem zielonooki zostawił na chwilę upolowane zwierzę i podszedł do samiczki. Otarł się o nią aby zrozumiała, że nie musi się bać. Oczywiście zrobił to bardzo ostrożnie gdyż nie chciał żeby myślała, że chcę jej coś zrobić.
- Chodź nie ma czego się bać. Zgłodniałem a Ty? - odparł do małej towarzyski jednocześnie wracając do ofiary
W połowie kroku odwrócił się w kierunku lwiczki, uśmiechnął się i kiwnął głową zapraszając ją do posiłku.

[Laishia]

Skamieniała. Szedł w jej stronę, usmarowany krwią zwierzęcia jakie przed chwilą zabił na jej oczach. Fascynował ją ten widok, podobał się nawet. Jednak siła lwa ją przeraziła. Ona tyle nie miała, nie mogłaby z nim wygrać, pewnie nawet by nie uciekła. To ją przerażało. Przecież nawet go nie znała. Chciała się cofnąć, ale jakby wrosła w ziemię. Odsunęła się minimalnie, nadal był jednak w stanie się o nią otrzeć. Wydała z siebie bliżej nieokreślony dźwięk i spojrzała za oddalającym się od niej samcem. Nic nie zrobił. Ponownie zaczynała się uspokajać, taka chustawka emocjonalna nie była dla niej dobra.
Nie była bardzo głodna, ale coś by skubnęła. Po chwili ruszyła niepewnie. Nie podeszła pierwsza i pierwsza też nie chciała zaczynać posiłku.

[Ganju]

Młoda lwiczka nieśmiało ruszyła w jego stronę. Zanim do niego doszła zielonooki zdążył już usiąść przy upolowanej zdobyczy. Gdy zobaczył, że samiczka wstydzi się podejść oderwał kawał mięsa i podsunął pod jej pyszczek. Sam z kolei odwrócił się do swojego kawałka i zaczął jeść. O tak ale dobre. Tego było mi trzeba powiedział do siebie w myślach zajadając się. Dopiero teraz poczuł jak bardzo był głodny.

[Laishia]

Usiadła zaraz po nim i tak siedziała. Nie chciała jeść pierwsza, nie upolowała tego, była młodsza. Dopiero gdy pod jej nosem wylądował kawał mięsa, nachyliła się i polizała go. Nadal jednak czekała, aż Ganju zacznie jeść. Gdy tak się stało i ona wgryzła się w swoją porcję. Wyrywała kawałek po kawałku i przełykała ze smakiem. Zastanawiała jak to się dzieje, że każdy napotkany lew, pomijając, że było takich tylko dwóch, przy pierwszym spotkaniu ją karmi. Miała takie szczęście? A może chodziło o coś innego.
- Gdzie będziesz teraz szedł? - Zapytała między kęsami. Ona sama nie wiedziała gdzie podążają.

[Ganju]

Ganju odwrócił się na chwilę w stronę lwiczki. Ucieszyło go, że również zaczęła jeść. W końcu zapolował specjalnie dla niej.
- Sam nie wiem. Chętnie bym odpoczął od łażenia - odparł do młodej towarzyski przegryzając twardy kawałek mięsa
- Ty też powinnaś odpocząć - dodał wgryzając się w kolejny kawałek
Zielonooki dziwił się trochę, że mała ma aż tyle energii. Ciekawe gdzie w tym małym ciele ją mieści dopowiedział w myślach. W tym momencie przerwał już jedzenie i się położył jednocześnie patrząc jak Laishia się zajada. Musiało jej bardzo smakować gdyż jadła bardzo łapczywie.

[Laishia]

- To zostajesz tutaj? - Nie było tu tak źle. Ale czy chciałaby tu zostać? Czy ona w ogóle potrzebowała gdzieś zostać? Podobało jej się zwiedzanie świata.
- Nie jestem zmęczona. - Najadła się już, no może nie do końca, ale nie wiedziała czy Shamar coś przyniesie. Nie chciała zrobić mu przykrości i nic nie zjeść. Podniosła się i przetarła pysk łapą. Przeszła kawałek i wyłożyła się w trawie. Zaczęła się bawić dociskając do ziemi źdźbła i podnosząc łapę. Patrzyła jak trawa się unosi i znów ją przyciskała. Za każdym razem źdźbła unosiły się mniej, aż w końcu wdeptała je całkiem w ziemię.
- Dlaczego jesteś sam? - Też go porzucono?

[Ganju]

- Chyba tak. Zostanę tu na razie - odparł młody lew głośno ziewając
Laishia także skończyła jeść i również położyła się w trawie. Dlatego Ganju trochę przysunął się do niej. W końcu jako starszy był teraz za nią odpowiedzialny. Młoda samiczka gdy się położyła i zaczęła bawić się źdźbłami trawy. Rozbawiło to zielonookiego, który zaczął dmuchać w trawę aby się ruszała i mała mogła ją łapać. W tym momencie czuł się nawet jakby była to jego siostra, której nigdy nie miał. Nagle lwiczka spytała się go czemu w ogóle jest sam?
- Długa historia... Wygnali mnie ten stada, nic ciekawego - powiedział zmęczonym głosem

[Laishia]

Bała się go trochę mniej. Nadal pozostawała uważna, ale generalnie Ganju wywarł na niej dobre wrażenie. Gdy zaczął dmuchać na trawę, początkowo tylko szybciej starała się ją docisnąć do ziemi. Po chwili zaczęła to robić obiema przednimi łapami śmiesznie przy tym podskakując. Gdy zabawa jej się znudziła, przewróciła się na plecy i zaczęła po prostu tarzać. Przestała po usłyszeniu odpowiedzi. Leżała tak z łapami w powietrzu, spojrzała na niego.
- Oh... dlaczego? A jak tak w ogóle jest w stadzie? - Nie miała o tym pojęcia. Nawet do końca nie wiedziała co to jest.

[Ganju]

Kiedy Ganju tak dmuchał w trawę młoda samiczka zaczęła ją łapać i śmiesznie podskakiwać. Był to zabawny widok więc młody lew lekko się podsśmiechiwał. Jednak po chwili znudziło mu się to i przestał wtedy Laishia również się położyła.
- Widzisz moje stado było nie grzeczne, nie szanowało innych zwierząt, wszyscy byli niemili, nie chciałem taki być i dlatego mnie wygnali. Za to dzięki temu jestem teraz tutaj gdzie jest o wiele lepiej - odpowiedział z lekkim zamyśleniem swojej towarzyszce
Młoda była bardzo zaciekawiona najwyraźniej nie należała do żadnego ze stad.
- Jak jest w stadzie? Nie mam dobrych doświadczeń ale wiem, że prawdziwe stado powinno wspierać każdego z jego członków, jest jak rodzina - dodał zielonooki

[Laishia]

Nie było grzeczne. Bawił ją ten zwrot. Tak się chyba mówiło do dzieci, nie? Mówił tak bo była dzieckiem? Ale przecież rozumiała dużo więcej niż jeszcze niedawno, chyba już nie była taka mała. Tak przynajmniej chciała sądzić. Imponowała jej siła Shamara i teraz też Ganju, też taka chciała być.
- Ale jesteś sam. Chcesz być sam? - Tam miał rodzinę. Dla niej było to najważniejsze. Z niej rodzina zrezygnowała, zostawiła samą. Teraz miała taką prawdziwą rodzinę, taką, która z nią była, chciała jej.
- Mam rodzinę. Mam brata. - Nie był bratem z krwi, ale to jej nie robiło różnicy. To on stał się prawdziwą rodziną Małej i nie chciałaby innej. Przygarnął ją, a nie musiał, więc to chyba było wspieranie. Tak rozumiała słowa nowego kolegi.